Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.04.1995, Blaðsíða 4

Spurningamerkin
Mérverðurí því samhengi hugsaðtil hans langafa
míns sem brá sér einhveru sinni af bæ og gat stúlkukind
barn, þótt hann heima við ætti konu sem ól honum
möglunarlaust 15 börn. Þetta þótti henni nú einum of
og orti:
Hnúta bastu meina mest
mjög til lasta hraður.
þetta gastu gert mér verst,
guðlausasti maður.
Þessi vísa hefur fylgt honum meðal niðjanna æ
síðan, þótt hann héldi sig heima við í annan tíma og
hali nú legið í gröf sinni í rúm 100 ár. Eftil vill má
af þessu læra að menn skyldu aldrei bregða sér af bæ
í slíkum erindagjörðum!
En þá erum við einmitt komin að veika blettinum
á ættfræðinni, óvissunni, spurningamerkjunum.
Ættfræði, það er nú meiri vitleysan, segja sumir, það
er ekkert að marka hana. það eru allir undan öllum og
stór hluti þjóðarinnar rangt feðraður, tíu prósent,
segja nýjustu athuganir, hvernig sem þær eru nú
framkvæmdar! Og víst er um það að seint komast öll
kurl til grafar í þeim efnum.
Ekki er allt sem sýnist
Hvernig var ekki með piltinn sem kom til föður
síns og sagðist hafa í hyggju að festa ráð sitt. Karl tók
vel í það og spurði hvaða stúlku hann hyggðist
kvænast. Það er hún Sigga í Norðurkoti, svaraði
pilturinn, glaðlega. það varnúslæmt, svaraði faðirinn,
því þér að segja þá er hún
Siggalitladóttirmín. En
þú ert nú ungur og af nógu
að taka, þú finnur þér
fljótlega aðra.
Pilturinn lét sér þetta
lynda og leið svo nokkur
tími. Þá kom hann aftur
að máli við föður sinn og sagðist vera búinn að finna
þá einu réttu. Faðirinn gladdist og spurði hver hún
væri. það er hún Guðrún í Efra-Gerði, svaraði
pilturinn. Æi drengurinn minn, þetta er afleitt, sagði
karlinn, það er nefnilega eins með hana, hún er líka
dóttir mín.
Pilturinn lagðist nú í þunglyndi og hugarvíl og
hafðist ekki út úr honum orð. Móðir hans gekk á hann
og spurði hvað væri að og þótt hann væri tregur til
þess að láta nokkuð uppi kom svo að lokum að hann
sagði henni alla söguna.
O, láttu það ekki á þig fá Jón minn, mælti móðirinn,
þetta getur allt gengið upp, - því að hann pabbi þinn
- hann á heldur ekkert í þér!
Já, það er eins gott að hafa ættfræðina í lagi.
Gjafasæði og siðleysi
En þótt aldrei verði við öllu séð er okkur skylt að
leita sannleikans og hafa það er sannara reynist, og
þótt spurningamerki leynist innan um og saman við
réttlætir það ekki að við köstum allri ættfræði fyrir
róða.
En sannleiksþrautin kann að reynast þyngri en
margan grunar ef eina örugga haldreipið til þessa,
nefnilega kvenleggurinn, fer að verða óábyggilegt.
Nú þegar ömmur eru farnar að ganga með barnaböm
sí n og dætur með sy stur og bræður sína.Aðégnúekki
tali um erlendagjafasæðið sem við vitum hvorki haus
né sporð á og streymir nú inn í landið.
Satt að segja finnst mér það ekki bara ólöglegt
heldur einnig siðlaust af þjóð, sem hefur af stolti
rakið ættir sínar í ellefu hundruð ár, að bjóða börnum
sínum upp á slíkt. - og það á sama tíma og varla er flutt
inn hundsgrey til landsins án þess að því fylgi löng og
skrautskrifuð ættartala!
Upprunaleit
Við vitum að það kemur alltaf að þeirri stund í lífi
hverrar manneskju að hún leitar uppruna síns, það er
okkur bæði þrá og þörf að vita hvaðan við komum og
hverjir eru ættfeður okkar, að ég tali nú ekki um
hverjir eru foreldrar okkar. Allt um kring sjáum við
dæmi þess að fólk leggur á sig ómælda vinnu og erfiði
við að hafa upp á feðrum sínurn, jafnvel í öðrum
heimshornum, leitar og leitar árum saman.
Tökubörn og ástandsbörn spy rj a og spyrja, grúska
og grafa, oft með góðum árangri og ólýsanlegri gleði.
Því hver svo sem
uppskeran verður, viljum
við vita. En hvar eiga þeir
að grúska og grafa sem
komu tii landsins án
upplýsinga um sendanda,
þeir sem ekkert hafa til að
fara eftir, engan þráð,
ekkert spor? Um þá verður seint sagt “Allir hafa
stigið á sína ættartorfu”.
Ég get ekki annað en vonað og veðjað til þeirra
sem að þessum málum standa að þeir setji
upprunastimpil á sendinguna svo eftir einhverju sé
að fara, ef og þegar þess er óskað.
Með tilliti til þess að um tíu prósent allra
hjónabanda eru af einhverjum ástæðum barnlaus, ef
ekkert er að gert- þá gætu þau börn sem koma til á
þennan máta orðið nokkuð mörg þegar fram í sækir
og tæknin vex. Og hver veit nema sagan um hann
Nonna litla og kvonfangið hans fengi þá ekki eins
farsælan endi.
"Óvissan og spurningarmerkin
réttlæta ekki að við köstum allri
ættfræði fyrir róða."