Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1949, Síða 38

36
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
komi ekki til greina, þó einhverjir
lesendur mínir kunni að hafa áður
séð eða heyrt sögurnar.
LITBRIGÐI
Eftir frásögn skólastjórans
Snemma á stríðsárunum flutti
ung og efnileg Indíánakona, með
tvö börn, í lítið hús hér í götunni.
Eldra barnið var frísklegur dreng-
hnokki á áttunda ári, sem lék sér
úti við alla daga, frá morgni til
kvölds. Mestan tímann hafðist hann
við í garðinum á bak við húsið.
Kæmi hann út á götuna, þegar jafn-
aldrar hans voru þar að leik, stóð
hann þögull og alvarlegur, einn
síns liðs. Enginn yrti á hann; en
hinir drengirnir gláptu stundum á
hann, eins og væri hann eitthvert
viðundur. Og hann heyrði þá pískra
saman um „Indíánann" eða „kyn-
blendinginn“. Annars hefði hann
mátt halda, að þeim væri það hulin
gáta, hvers konar skepna hann var.
Skömmu eftir að Indíána-fjöl-
skyldan settist hér að, fann einn ná-
granni minn okkur hjónin að máli.
Og var erindi hans, að fá okkur til
að undirskrifa bænarskrá til bæjar-
ráðsins, þess efnis, að mislitu fólki
væri ekki hleypt inn í okkar hverfi
borgarinnar, og þeim sem þegar
hefðu sest hér að væri bygt út, bæru
þeir ekki hvítt hörund. Ég kann-
aðist við þröngsýni og fordóma þessa
nábúa míns, en var heldur vel til
hans, og hlífðist við að vekja þrætu
milli okkar. Sagðist þurfa að hugsa
málið, og skyldi gefa honum svar
eftir tvo daga. í millitíð tókum við
hjónin okkur til og heimsóttum
Indíánana.
Konan opnaði hurðina fyrir okk-
ur. „Gott kvöld“, sagði hún og var
undrun í svip hennar. „Gerið þið svo
vel og komið inn“. Sýnilega fannst
henni fátt um komu okkar; við vor-
um engir aufúsugestir. Ekki gat ég
merkt á mæli hennar né framkomu,
að hún væri öðruvísi en annað fólk,
sem við umgengumst daglega. Og
óvart skaut því upp í huga mínum,
að væri alt nágrennið blint, mundi
bænarskrá granna míns aldrei hafa
verið samin. Voru það mistök skap-
arans, að hafa gefið okkur bæði sjón
og hvítan hörundslit, — Hvort þess-
ara gjafa mundi granni minn kjósa
sér, ætti hann um tvent að velja? —
í fyrstu efaðist ég um, að við fær-
um fróðari en við komum. En brátt
rættist úr þessu. Konan mín tók
strax eftir meybarni, sem svaf í
vöggu í dagstofunni. Hún lét í ljós
aðdáun sína á barninu og spurði
móðurina um aldur þess, vöxt og
viðgang. Og þegar tvær mæður bera
sig sundur og saman um fyrsta og
síðasta áhugamál sitt, er hætt við
að annað gleymist, jafnvel mismun-
andi hörundslitur.
Maðurinn var í hernum, en áður
en hann var sendur til Evrópu,
höfðu þau verið svo heppin, að festa
kaup í þessu nýja heimili þeirra.
í það höfðu þau lagt aleigu sína,
en vonuðust eftir að geta leigt út
tvö herbergi. Það voru svo margir
húsviltir á þessum tímum. Svo
mundi leigan koma sér vel, upp í
afborganir á eigninni. En brátt kom
í ljós, að lítil von var um, að leigu-
liðar fengjust. — Nei, hún hafði
ekki komið sér fyrir með, að aug-
lýsa herbergin til leigu.
Við spurðum hana hvort þeim