Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 76
72
G. Brandssou: Munili þaft ekki vera niisskilníngur aí
herra konúiigsfulltrúanuni, að Iieinifæra tilskipunina frá 8. marz
1843 til þessa funtlar? hún er gefin fyrir alþingi, en þessi fund-
ur er ekki það, eins og flestum mun vera ljóst.
Framsðgumaður: Jað er satt, að það voru lög fyrir þíng-
menn á alþingi, aðþeir mættu spyrja sig fyrir hjá konúngsfull-
trúa i umræðum málanna, en þessi grein er sett til þess, að
menn komi ekki að konúngsfulltrúa óvörum, svo hann fái ekki
tíina til að svara; annars kynni einhver að koma, til dæinis,
og hera allt í einu upp spurningu fyrir konúngsfulltrúa, og
segja: „I\Iá eg nú spyrja yður, lierra konúngsfulltrúi, hvernig
er máli þessu varið“? þá getur konúngsfulltrúinn sagt: „Nú,
þetta er undarlega frani sett, að spyrja þess svona í snatri“;
eða annar getur komið, og sagt: „Ilerra konúngsfulltrúi! má
eg spyrja yður, hvernig eru ástæðurnar fyrir þessu máli?“ —
3>á segir konúngsfulltrúinn: „Já, það get eg ómögulega sagt
yður núna, en eg skal gæta að því, og segja yður það seinna“,
og margt fleira þessu likt getur viljað til. Jað er auðvitað,
að allar þess háttar upplýsíngar eru komnar undir því, hvað
hann veit vel, og livað frjálslyndur hann er. Nefndin hefur
öldúngis ekki meint, að konúngsfulltrúi skyldi geta svarað upp
á allar þær spurníngar, sem fyrir liann kynnu að verða lagðar.
Ef að nefndin hefði orðað greinina svo, að erindisreki stjórnar-
innar væri skyldur að svara hverju þvi, sem hann væri spurð-
ur um, þá skyldi eg játa, að konúngsfulltrúi hefði nokkuð til
síns máls, en nú get eg ekki játað það, þar eð greinin sjálf
ber með sér, að hún segir þingmönnum fyrir, hversu þeir eigi að
spyrja, en alls ekki konúngsfulltrúa, hvernig hann eigi að svara.
Konúnr/sfu/ltrúi: Sem reglu fyrir fundarmenn hef eg ekk-
ert á móti greininni.
54. gr.
G. Einarsson: Samkvæmt. umræðum um 44. grein áskil
eg mér það breytíngaratkvæði, að greinin hljóði þannig: „Breyt-
íngaratkvæði öll skulu vera skrifuð með nafni, og fengin for-
seta á þeim tima, sem boðaður verður; skulu þau af honum
verða lögð fram til yfirlesturs þíngmanna, áður“ o. s. frv.
Framsör/umaður: 3>að er óþarfi, samkvæmt þvi sem stend-
ur í 43. gr., og það liefur mönnum nú þegar komið saman um.
56. gr.
G. Brandsson: Er það meiníngin í því, sem talað er í