Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 56

334
HELGAFELL
væri nú kominn inn á milli veggja og
undir þak, var engu líkara en aS máni
og stjörnur stigu fram úr dagmóðunn:
og tækju að skína og glitra á nýjan
leik. Djúp næturinnar, sem dagskugg-
inn hafSi veriS byrjaSur aS færast yf-
ir, varS verulegt á ný — skálar myrk-
urs og mildra drauma, fleytifullar víni
andans. Teresa — hvílíkt nafn !._______
Og hvílík kona.... Því Teresa, sem
virtist eiga heima í herberginu viS
hliSina á þessu, hún kom. Fyrst kom
hún í náttslopp. En eftir aS hafa tek-
iS kveSju Símonar og virt hann ögn
fyrir sér — gekk hún út aftur. Hún
fór ? Símoni varS hálf flökurt innan-
rifja. Getur þaS veriS, aS konur séu
svona harðbrjósta ? Nei. — hún kom
aftur, og alklædd. En sú kona!....
Limirnir eins og steyptir í bezta móti
skaparans og augun grá; þau voru
víst grá ? Símon sökk til botns í þessi
augu — og átti ekki afturkvæmt.
Hann hafði sopið fullmikið á flösk-
unni; því varð ekki á móti boriS. Ann-
ars hefði hann fyrir kurteisi sakir reynt
aS skýra fyrir henni, hve vel honum
leizt á hana. Eins og ástatt var fyrir
honum, lét hann dýfuna í augun
nægja, enda var þar vel viS honum
tekiS. Hitt kynni aS valda misskiln-
ingi. Og meS þessu móti þurfti hann
ekki aS naga sig í handarbökin eftir á
fyrir þaS, sem hann hefði sagt — og
ekki sagt. Enda var hann ekki alveg
laus viS svima eftir hringsól næturinn-
ar. En þegar gamla konan fór aftur aS
tala um Kreml, vildi hann ekkert um
þá borg heyra:
Kreml — nichts !. ... Teresa — all-
es!
Hann brosti, um leiS og hann afneit-
aði Kreml og játaðist Teresu. Þetta
var í fullri einlægni, enda brosti hún
á móti, og gamla konan skildi þetta
og klappaði honum á kinnina. Vagn-
karlinn var upp meS sér, eins og hann
ætti í honum hvert bein. Hver var
nær til aS njóta góðs af gáfum hans
en hann ? HafSi hann ekki fundiS
hann á götunni og tekið hann meS
sér heim ?
Örlögin áttu fleira gott í fórum sín-
um handa Símoni Pétri; eftir þriggja
vikna óslitinn hrakfallabálk var engu
líkara, en aS þau allt í einu ættu ekki
nema gott í fórum sínum handa hon-
um. Eftir stundarkorn — var sem sé
lagt af staS . . . Drottinn minn dýri.
Þau lögðu af stað! Teresa viS hlið
hans í vagninum og glampandi sól-
skin, munarblíS morgunsól. Gullnar
götur og turnar.... Hvernig það hafði
atvikazt, að þau óku þarna, um þaS
vissi Símon ekki neitt. Enda varðaði
hann ekkert um þaS. Honum var
sama. ÞaS eina, sem máli skipti, var,
aS hann sat hér við hliðina á Teresu
og fékk að halda í hendina á henni, á
meðan þau óku — hringinn í kring-
um Kreml.
AS þessu sinni sá hann ekki Kreml,
það var svona rétt, að hann vissi af
kastalabákninu vinstra megin við sig.
Mannshjartað er ekki trúrra en þetta.
HvaS varðaði hann um Kreml ? Stein-
dauðir steinveggir! En við hlið han:,
sat Teresa.... Var hún ekki gráeyg?
Teresa mátti ekki vera að því að
aka nema einn hring með honum. —
Þegar klukkan sló níu frá turnunum,
nam vagninn staðar fyrir utan bank-
ann, þar sem hún vann. Hún var að
verða fullsein, en var ekkert að flýta
sér og staldraði við andartak í tröð-
inni fyrir framan bankann. Þau stóSu
þarna, Teresa hin rússneska og þessi
Símon, og mundu aldrei framar sjást.
ÞaS var víst afskaplega óviðeigandi að
kyssa á hendina á henni, en hann