Morgunblaðið - 25.01.2014, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. JANÚAR 2014
✝ Bára Elíasdóttirfæddist á Dalvík
1. mars 1921. Hún
lést hinn 14. janúar
2014 á Dvalarheim-
ilinu Dalbæ, Dalvík.
Foreldrar hennar
voru Elías Hall-
dórsson og Friðrika
Jónsdóttir. Systkini
Báru eru: Bjarki, f.
15.5. 1923, d. 21.1.
2013, Björn, f. 6.10.
1925, d. 14.6. 2010, Þórunn, f.
11.1. 1931, d. 14.10. 2007, Stef-
án, f. 12.8. 1934, lést af slysför-
um 11.6. 1951. Bára giftist Árna
Arngrímssyni, f. 29.2. 1920, d.
17.6. 1996. Börn Báru og Árna
eru: 1) Jórunn Árnadóttir Karls-
son, f. 28.1. 1944, d. 13.1. 1990,
maki Sture Karlsson. Synir
þeirra: a) Jan Arne, b) Björn
Gunnar. Sonur hans er Jónatan.
Bjarni, maki Tina Sofia Tariq.
Synir þeirra: Felix Jaki og
Nóam Frosti. b) Bára, sambýlis-
maður Vanya Bonynge, c) Máni,
sambýliskona Maria Have. d)
Logi, sambýliskona Malin Joh-
ansson. Bára bjó á Davlík allt
sitt líf, þar stundaði hún ýmis
störf, m.a. fiskvinnslu, síld-
arsöltun og verslunarstörf. Bára
vann um árabil við versl-
unarstörf hjá KEA á Dalvík.
Einnig stundaði hún nám við
Húsmæðraskóla.
Bára og Árni bjuggu lengst af
í húsi sínu á Goðabraut 3 eða
þar til hún flutti á Dalbæ, heim-
ili aldraða. Þau stofnuðu versl-
unina Höfn sem var á fyrstu
hæðinni í Goðabrautinni. Einnig
ráku þau malarnám. Þegar búð-
in var seld fór Bára að vinna í
fiskvinnslu og svo aftur í Kaup-
félaginu. Seinustu árin voru þau
hjónin í trilluútgerð.
Bára verður jarðsungin frá
Dalvíkurkirkju í dag, 25. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 13.30.
2) Vignir Árnason,
f. 8.1. 1947, maki
Petra Helling
Árnason. Börn
þeirra: a) Jónína,
b) Gunnar, sam-
býliskona Nele von
Pein. 3) Þorsteinn
Máni Árnason, f.
17.9. 1949, sam-
býliskona María
Sigurjónsdóttir.
Dætur hans: a)
Dagmar, sambýlismaður Magn-
ús Magnússon. Dóttir þeirra:
María Rakel. b) Arna, c) Linda
Rún, sambýlismaður Bubacar
Cae Balde. 4) Elías Björn Árna-
son, f. 29.4. 1955, maki Svandís
Hannesdóttir. Börn þeirra: a)
Ágústa Ingibjörg, b) Torfi. 5)
Friðrika Þórunn Árnadóttir, f.
5.10. 1959, maki Sigurður
Bjarnason. Börn þeirra: a) Árni
Segja má með sanni að líf okk-
ar allra sé ein óvissuferð. Ferða-
lagið frá Jaðri í gegnum Víkur-
hólana tvo, Bjarkabraut 3,
Goðabraut 3 og að Dalbæ, verður
vart skráð í smápistil. Í hug-
skotssjónum okkar ber fyrir kon-
una sem meitluð var atorku, elju
og útsjónarsemi með leiftrandi
augnaglampa sem ekkert gat
stöðvað. Heimskreppan, Dalvík-
urskjálftinn og styrjaldir voru
smámunir miðað við mótlæti
sjúkdóma sem við var að etja og
tóku sinn toll. Draumar um að
kynnast framandi tungumálum,
löndum og álfum gátu ekki ræst
sem skyldi, þá komu sér vel
heimaverkefni okkar krakkanna
sem urðu henni gott nesti í sam-
skiptum við framandi gesti. Ef
orða var fátt var gott að eiga
meðfædda glettni, látbragð, kát-
ínu eða bendingar. Afi gat þá
allavega gert „honor“ eins og
hann einn kunni. Bára og Árni
voru ávallt nefnd í sömu and-
ránni, slík var samstaðan og sam-
heldnin á meðan beggja naut við.
Að byggja Goðabraut var djörf
ákvörðun. A 774 var keyptur sem
varð síðar upphafið að malar-
námi, vinnuvéla- og vörubílaút-
gerð. Jarðhæðin var tekin undir
verslun. Búðin var aldrei kölluð
annað en Bárubúð. Hrollur fór
um kaupfélagsmenn í héraði og
bann var sett á afgreiðslu mjólk-
ur frá KEA. Sölumennska var
ömmu í blóð borin og sér til að-
stoðar hafði hún vaskar konur.
Eitt sinn á Þorláksmessu var allt
á kafi í snjó og vöruþurrð orðin
alger, hugkvæmdist einni döm-
unni að ruslafatan væri nú ekki
afleit og gæti örugglega glatt
eitthvert göfugt hjarta á hátíð-
inni. Var hún þrifin í hvelli, pakk-
að í jólapappír og afhent gegn
vægu gjaldi. Sumir bændur í hér-
aði áttu erfitt með að láta sjá sig í
Bárubúð vegna reikningsvið-
skipta við KEA og beittu brögð-
um til að þeir gætu nálgast varn-
ing, s.s. fallega blússu, eða
Kanters-undirföt sem Dóda syst-
ir valdi af smekkvísi fyrir sunn-
an. Mestu unaðsstundir ömmu og
afa voru er þau eignuðust báta
sem voru nokkrir og af ýmsum
stærðum og gerðum. Í um-
ræðunni við Hauk í Sæbóli voru
margir „dágóðir stubbarnir“
veiddir. Búsældarlegt og gnótt
matar var á heimilinu og var
forðinn slíkur af brauðmeti, fiski
og feitu keti að enst hefði í mörg
misseri. Skiptistuðull á matföng-
um var tíðkaður, þar sem fiskur
var góð og gild býtti fyrir land-
búnaðarafurðir úr sveitinni.
Ömmu óx ásmegin er bökunarvél
með tímastilli kom á heimilið.
Þetta var ígildi lengingar á sólar-
hringnum. Meðan dottað var í
stólnum gat vélin framleitt afurð
sem ef til vill gat orðið ígildi
leiguverðs á tveimur spólum af
barnaefni hjá Sigga á Sigurhæð-
um. Stórt hjarta manngæsku og
umburðarlyndis einkenndi
ömmu. Þegar hún kvaddi okkur
að aflokinni dvöl á Dalvík var hún
aldrei að tönglast á að við skyld-
um passa okkur á þessu og hinu,
heldur sagði: „Skemmtið ykkur
vel.“ Þannig var ábyrgðin alfarið
komin á undirrituð.
Elsku langamma, amma,
mamma og tengdó; nú er þú ríst
upp úr myrkri andlátsins, skaltu
varða veginn að bjartasta engl-
inum sem hefur beðið þín svo
lengi, haltu fast í hönd hans á vit
nýrra ævintýra. Við leggjum
kveðjuorð þín, ykkur afa til
munns.
Dagmar, María og Magnús,
Linda Rún og Arna María
og Þorsteinn Máni.
Elsku amma Bára, okkar
bestu minningar um þig og afa
Árna eru þegar við komum í
heimsókn norður á Dalvík í dek-
ur til ykkar og fórum á skíði í
Böggvisstaðafjalli.
Á „hótel Goðabraut 3“ var allt-
af mikið um að vera og glatt á
hjalla. Vel tekið á móti öllum sem
þangað komu í mat og gistingu.
Borðið svignaði undan kræsing-
um, þú varst snilldarkokkur. Á
kvöldin var oft tekið í spil. Elías
settist við píanóið, þú, Dagmar
og Barbara á trúnó í eldhúsinu
eftir að búið var að baka með
yngstu barnabörnunum. Enginn
fór tómhentur frá þér, matar-
gjafir og handprjónaðar lopa-
peysur sendir þú fjölskyldum
bæði hér heima og erlendis. Þú
hugsaðir svo vel um alla.
Á sumrin var garðurinn og
blómarækt þér hugleikin, frúin á
ermalausum bol, brún og sælleg
að vökva uppáhaldsblómin sín,
dalíurnar. Oft var farið út á fal-
lega Eyjafjörðinn á Hansa. Afi
Árni við stýrið og við að veiða á
sjóstöng. Allar þessar minningar
eru okkur mjög kærar.
Við trúum því að þið afi séuð
sameinuð á ný, kát og glöð eins
og alltaf.
Arna Þorsteinsdóttir,
Áslaug Kristjánsdóttir
og Barbara Kristín
Kristjánsdóttir.
Hún Bára frænka okkar
kvaddi þennan heim 14. janúar
tæplega 93 ára að aldri. Mikið
var hún nú búin að bíða eftir því
að komast til hans Árna síns og
hafði kvatt okkur nokkrum sinn-
um undanfarin ár með þeim orð-
um að nú væri þetta væntanlega
síðasti Fiskidagurinn sem hún
lifði. Svo mættum við aftur að ári
til Dalvíkur, á næsta Fiskidag, og
hún fagnaði okkar alltaf jafn
innilega eins og ætíð þegar við
vorum börn og kíktum inn á
Goðabrautinni. Það geislaði af
henni Báru hlýjan og manngæsk-
an. Það var svo gaman að koma í
heimsókn til hennar og sérstak-
lega með erlenda gesti. Hún tal-
aði ekki erlend tungumál en
skildi ótrúlega mikið. Sjálf talaði
hún bara við erlendu gestina á
ástkæra, ylhýra málinu og það
var aldrei neitt vandamál. Það
gat reyndar orðið vandamál
stundum að segja nei takk, Bára
mín, þegar hún lagði alls konar
kræsingar á borðið og nánast
skipaði okkur að borða og borða
mikið. En það lærðist með tím-
anum að þetta var ekki skipun
heldur væntumþykja. Það lýsir
Báru og Árna, manni hennar, svo
vel að í fjöldamörg ár tóku þau að
sér gamlan Færeying, hann
Hansa, og gáfu honum mat. Eitt
af verkefnunum sem Bára fól
okkur systkinunum þegar við
komum í heimsókn var að fara
með mat til Hansa og bíða svo
eftir því að hann kláraði matinn
svo við gætum tekið matarílátin
til baka. Þau nefndu einmitt litla
fiskibátinn sinn Hansa, honum til
heiðurs og fóru með okkur
krakkana á sjó hvenær sem færi
gafst.
Það voru ógleymanlegar
stundir að krækja í ýsu í grennd
við Hrísey í stafalogni á sumar-
kvöldi. Bára var laus við allan
tepruskap eða sýndarmennsku.
Það var alveg í hennar anda að
fara á milli húsa á Dalvík á
sparksleðanum sínum íklædd
úlfapelsi. Morgunblaðinu fannst
ástæða til að birta mynd af henni
ásamt viðtali á sínum tíma vegna
þessa ferðamáta, en sjálfri fannst
henni þetta nú ekki vera frétta-
efni. Maður átti auðvitað að nýta
þær flíkur sem til voru og þegar
kalt er í veðri er pelsinn bara til-
valinn. Bára hafði alltaf ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefn-
um, en fordómafull var hún ekki.
Hún vildi rökræða hlutina og
sleppti öllum sleggjudómum. Við
Lóló erum ævarandi þakklát fyr-
ir að hafa þekkt þessa kjarnorku-
konu og hvað við lærðum margt
gott af henni og Árna.
Við sendum samúðarkveðjur
til frændfólks okkar og þökkum
starfsfólkinu á Dalbæ fyrir frá-
bæra umhyggju og ástúð til Báru
um árabil. Við vitum að þar leið
henni alltaf vel.
Takk, elsku Bára, fyrir sam-
fylgdina um áratuga skeið. Guð
blessi þig.
Stefán Bjarkason og
Þorbjörg Garðarsdóttir,
Björk Bjarkadóttir og
Kristján Friðriksson.
Elsku Bára frænka. Nú ertu
komin heim eins og þú orðaðir
það og ég veit að móttökurnar
hafa verið góðar og margir mætt-
ir til að fagna heimkomu þinni.
Ég gleðst svo sannarlega með
þér, Bára mín, að fá loksins lang-
þráðu hvíldina en á sama tíma
finn ég fyrir söknuði yfir því að
geta ekki spjallað við þig, skálað í
sérríi við þig, maulað Mackintosh
úr skálinni þinni og fundið
hlýjuna sem þú gafst mér og
mínum svo ríkulega af.
Viðhorf þín til lífsins eru öðr-
um til eftirbreytni, þú varst
bjartsýn að eðlisfari, sást alltaf
það góða í öllum og máttir ekki
vita af einum né neinum sem átti
erfitt án þess að rétta hjálpar-
hönd, þú hélst utan um stórfjöl-
skylduna af myndarbrag enda
elst sex systkina sem fóru öll á
undan þér.
Elsku Bára mín, þú munt
ávallt eiga stóran sess í hjarta
mínu, takk fyrir allt og allt.
Þín yngsta „dóttir“ eins og þú
kallaðir mig.
Bryndís.
„Nú er ég alveg á förum,
Sibba mín, enda minn tími löngu
kominn. Ég vona bara að það
verði þokkalegt veður svo pilt-
arnir þurfi ekki að hafa mikið
fyrir þessu. Það er ómögulegt að
taka grafir í illviðri.“ Þetta var
eitt af því sem við ræddum í
minni síðustu heimsókn til Báru í
byrjun árs. Svo fengum við okk-
ur smá bláberjalíkjör og vorum
sammála um að ber eru alltaf góð
– en best í fljótandi formi. Það
eru mikil forréttindi að fá að
kynnast fólki eins og Báru sem
alltaf sá það jákvæða í tilverunni
og hafði einstaka hæfileika til að
lesa fólk. Var fljót að koma auga
á kosti þess og átti alltaf til
hvatningarorð handa þeim sem
hún sá að þurftu þess með. Alla
sína tíð var hún full af fróðleiks-
fýsn og forvitni á lífið, alltaf
tilbúin að taka á móti nýjungum
og gefa af sér – sem henni féll
mun betur en að láta hafa fyrir
sér.
Við deildum saman íbúð í rúmt
ár og hún tók mér eins og dóttur
og mínum eins og eigin fjöl-
skyldu. Þegar við yfirgáfum hús-
ið hennar Báru þá leigði hún fjöl-
skyldu frá Lettlandi íbúðina með
sér. Tungumálið var ekki þrösk-
uldur hjá Báru frekar en annað.
Opinn hugur og mannþekking
hennar gerði það að verkum að
hún gat alltaf talað við alla. Hún
fullyrti að þau skildu öll allt sem
þau þyrftu að skilja og hún sagð-
ist vera að kenna þeim svolítið í
íslensku þannig að þeim liði bet-
ur í þessu nýja samfélagi. Ég
man að hún var svo glöð þegar
hún sagði mér frá þessu nýja
sambýlisfólki sínu og hversu
heppin hún væri að fá að kynnast
framandi matarmenningu á gam-
alsaldri. „Ég er orðin of gömul til
að ferðast mikið, en þau eru svo
yndisleg að bjóða mér í allskonar
matarveislur og ég fæ þannig að
kynnast þeirra heimalandi. Að
hugsa sér hvað ég er heppin.“
Bára Elíasdóttir var stór kona
– mikilmenni sem eftir var tekið.
Athafnakona sem var langt á
undan sinni samtíð, var óhrædd
að synda á móti straumnum,
heiðarleg og lét sér annt um sam-
borgara sína.
Nú hefur Bára mín lokað fal-
legu brúnu augunum sínum og
eflaust hefur hann Árni tekið á
móti henni hinumegin eins og
hún vænti. Við sem henni kynnt-
umst erum heppin að hafa átt
þess kost að verða henni sam-
ferða, en við munum sakna gleð-
innar og hlýjunnar sem alltaf
umlukti hana og geyma minn-
ingu um góða konu.
Börnum hennar, tengdabörn-
um og öðrum afkomendum votta
ég mína dýpstu samúð.
Sigurbjörg Árnadóttir.
Bára var elst í systkinahópi
móður okkar. Þau ólust upp á
Dalvík við góða samheldni föl-
skyldunnar á stormasömum tím-
um heimskreppu, Dalvíkurj-
arðskjálftans og hernaðarátaka
sem m.a. skoluðu tundurduflum á
friðsælar fjörur. Fjölskyldan var
samhent, frændrækni einstök og
umhyggja systkinanna hvert fyr-
ir öðru eftirtektarverð. Það létti
undir síðar á ævinni, þegar gaf á
bátinn, að eiga traustan frænd-
garð. Í foreldrahúsum á Víkur-
hóli ríkti einstök gestrisni og
Bára, öðrum fremur, tók upp það
merki. Hún var gjafmild og var í
essinu sínu við fjölmenn veislu-
höld þar sem hún var gestgjafi.
Borðin hlaðin kræsingum með
úrvali margra tegunda, hvort
heldur boðinn var matur eða
kaffiveitingar. Við sem vorum
gestir hennar höfðum ekki bara á
henni matarást, hún var
skemmtileg viðræðu, margfróð
og sýndi hugðarefnum okkar
áhuga og spurði hvetjandi spurn-
inga. Minnið brást henni sjaldan.
Bára var sívinnandi dugnaðar-
forkur. Auk umsvifa á stóru
heimili voru þau hjónin í atvinnu-
rekstri, Árni í malarvinnslu með
tilheyrandi tækjum og vélum en
hún setti upp verslun. Öll störf-
uðu börnin, harðdugleg og vinnu-
söm, með foreldrunum að
tryggja afkomuna. Bára hafði
ung starfað í KEA og var eins og
fiskur í vatni við verslunarstörf.
Öll sú vinna sem lögð var í versl-
unina hefði ekki verið möguleg
nema fylgt hefði ástríða fyrir
starfinu. Hún var útsjónarsöm
og fljót að finna með kúnnanum
hvað hentaði í lit og stærðum og
ráðvilltir eiginmenn á Þorláks-
messu áttu í henni verndarengil.
Þau hjónin áttu einnig smábáta-
útgerð og veiðiferðir í sumar-
bjartri nóttinni skildu efir stór-
kostlegar minningar. Heimilinu
með börnum, ömmu og rekstri
öllum varð að stýra styrkum
hætti, en sú stjórnsemi var góð-
viljuð og hæfilega föst. Bára var
hlý og bóngóð og lagði fús lykkju
á leið sína fyrir aðra.
Lífið var ekki alltaf dans á rós-
um. Glímt var við áföllin af ein-
beitingu, þrautseigju og æðru-
leysi. „Þetta er bara svona“ sagði
hún um það sem ekki varð
breytt. Sannfærð um líf að loknu
þessu var hún tilbúin til ferðar-
innar og ef einhver vildi koma
pakka með henni væri það
ábyggilega ekkert mál.
Hvíl í góðum friði frænka sæl.
Þínir systursynir.
Friðrik, Björgvin, Stefán og
Yngvi Rafn Yngvasynir.
Bára Elíasdóttir
✝ Sigríður Valdi-marsdóttir
fæddist 4. febrúar
1918 í Böðvarsnesi
í Fnjóskadal. Sig-
ríður lést 15. des-
ember 2013 á Gre-
nilundi á Grenivík.
Foreldrar henn-
ar voru Svanhildur
Sigtryggsdóttir og
Valdimar Valdi-
marsson. Bræður
hennar eru: Kristján bóndi í
Böðvarsnesi, f. 1920, d. 2010, og
Sigtryggur, f. 1927, bifreið-
arstjóri á Akureyri.
Sigríður stofnaði nýbýlið
Böðvarsgarð ásamt Gunnari
Guðnasyni, f. 1910, d. 1959, og
bjó hún þar allan sinn búskap.
Börn þeirra Gunnars eru Valdi-
mar Guðni, f. 30.3. 1941, d. 12.7.
2002. Eftirlifandi kona hans er
Kristjana Kristjánsdóttir frá
Eyrarbakka. Börn
þeirra eru: Sigríður,
Gunnar Sigurður og
Kristján Valdimar.
Sigíður á Bjarka
Þór og Gunnar á
Valdimar Eld. Krist-
ín Svanfríður, f.
25.2. 1943. Maður
hennar er Guð-
mundur Þórisson
frá Melum. Þeirra
sonur Gunnar, á tvo
syni, Ara og Albert. Böðvar, f.
26.5. 1952. Gunnur Sigdís, f. 4.5.
1954. Maður hennar er Bergur
Ketilsson frá Sölvholti í Flóa.
Þeirra dætur eru Heiðrún og
Svandís, en hún á Daníel Berg,
Ívar og Sigdísi Erlu.
Útför Sigríðar fer fram frá
Grenivíkurkirkju í dag, 25. jan-
úar 2014, og hefst athöfnin kl.
13. Jarðsett verður í heimagraf-
reit.
Móðir mín var fædd á miðjum
frostavetrinum mikla 1918 og á
hennar ævi urðu mestu breyt-
ingar á lífsháttum Íslendinga
nokkru sinni. Þá voru engir veg-
ir, ekki vélknúin tæki, engar
tryggingar eða annar stuðningur
við fátækt fólk. Ef illa fór varð
hver einstaklingur að reiða sig á
samhjálp náungans. Hún ólst
upp á dæmigerðu sveitaheimili
þar sem allir lögðu krafta sína
fram til að komast af og voru for-
eldrar hennar heiðarlegar og
sterkar manneskjur sem hlynntu
að sínu fólki og einnig vandalaus-
um. Fordómalaus og hreinlynd
gekk hún sinn veg inn í nýja og
breytta tíma en með bjartsýni að
leiðarljósi byggðu foreldrar mín-
ir nýbýli á hennar æskuslóðum,
þar sem þau bjuggu sinn búskap
og hún síðan eftir lát föður míns
1959. Móðir mín var mikið nátt-
úrubarn sem hugsaði vel um all-
ar sínar skepnur og naut þess að
rækta garðinn sinn og fáir áttu
fallegri stofublóm. Hún var bók-
hneigð og sýndi hæfileika til
skrifta ásamt að vera drátthög
og fór í myndlistarnám eftir að
hún hætti búskap nærri sjötug
að aldri. Skólagangan var ekki
löng en hún var fróðleiksfús og
las mikið eftir því sem tími gafst
til og var fróðari en margur lang-
skólagenginn. Á ferðum um
landið var með ólíkindum hvað
hún vissi mikið um staðhætti þó
að hún hefði aldrei komið á stað-
inn. Allir sem heimsóttu hana
muna gestrisnina sem var henni í
blóð borin, rausnarlegar veiting-
ar og alltaf tilbúin að ræða lands-
ins gagn og nauðsynjar. Vinföst
og ættrækin enda leituðu margir
til hennar bæði ungir og gamlir.
Hún var fagurkeri og hafði gam-
an af fallegum hlutum og klæði-
legum fötum. Þótt hún væri
heimakær fannst henni gaman
að heimsækja nýja staði og fór
t.d. til Bandaríkjanna og Kanada
sjötug að aldri. Á efri árum
dvaldi hún oft hjá börnum sínum
og leið best ef hún gat létt undir
með þeim, gert eitthvert gagn
eins og hún orðaði það. En á
sumrin vildi hún vera í dalnum
fallega og þar var hugurinn
lengstum. Síðustu árin dvaldi
hún á Grenilundi þar sem starfs-
fólkið er einstaklega elskulegt og
hugsaði frábærlega um hana til
síðustu stundar. Erum við fjöl-
skylda hennar þakklát þessum
hetjum sem þar vinna. Ég vil
fyrir hönd okkar fjölskyldunnar
frá Hofi þakka henni samfylgd-
ina og alla umhyggju sem hún
sýndi okkur öllum.
Gunnur.
Sigríður
Valdimarsdóttir
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Rvík. • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
Alúð • Virðing • Traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn