Litli Bergþór - 01.06.2013, Blaðsíða 20

20 Litli-Bergþór
dreymdi skíðaferðir. Þarna var engin eldavél, hún var
alltaf á leiðinni með næstu ferð en kom aldrei. Við
fengum því að láni litla olíuvél og gamli prímusinn
minn úr skátaferðunum kom sér vel. Bakaraofn fyrir
olíuvélar var til hjá Stefáni Þorsteinssyni sem þá
bjó á Stóra-Fljóti og flakkaði hann á milli húsa eftir
þörfum. Þarna var heldur ekkert kalt vatn en nóg af
sjálfrennandi heitu vatni úr hvernum.
Í Reykholti fæddust okkur tveir synir í viðbót,
Erlingur f. 22. júlí 1955 og Hafsteinn f. 18. febrúar
1957. Þegar ég átti von á Hafsteini þá var svo
snjóþungt í Tungunum að það komst ekki mjólkurbíll
hingað í heila 10 daga. Ég vildi vera komin suður
tímanlega til að eiga barnið og Ólafur Ketilsson hafði
lofað að láta mig vita þegar hann færi næst en sveik
mig. Úr varð að Sigurjón í Vegatungu keyrði mig í
Hveragerði og þaðan tók ég rútu sem þurfti að fara
Krísuvíkurleiðina til Reykjavíkur. Ferðin tók mig 14
tíma og allan tímann sat ég, kasólétt, með Erling á
hnjánum, en mamma ætlaði að passa hann fyrir mig á
meðan ég væri á fæðingadeildinni.
Kvenfélagið
Í maí 1954 gekk ég í Kvenfélagið til að kynnast
konunum í sveitinni. Þá var til siðs þegar nýjar konur
gengu í félagið að setja þær beint í skemmtinefnd og þar
hafnaði ég eins og aðrar. Með mér í nefndinni voru þær
Júlíana Jónsdóttir í Miklaholti og Lilja í Víðigerði. Á
þessum tíma var Aratunga enn ekki orðin að veruleika
og skemmtanir voru haldnar í samkomuhúsinu á
Vatnsleysu. Þar var lítið um salernisaðstöðu og ekkert
vatn, þannig að þegar við vorum með jólaksemmtun
fyrir börnin, gripum við með okkur koppa fyrir þau.
Eftir skemmtanir skúruðum við svo húsið úr snjó eða
tókum með okkur brúsa með heitu vatni úr hvernum
í Reykholti.
Mér datt fljótlega í hug að það gæti verið gaman að
hafa þorrablót í sveitinni eins og tíðkuðust fyrir norðan
og sem við Lilja könnuðumst báðar vel við. Það varð
úr að við í skemmtinefnd Kvenfélagsins stóðum
fyrir fyrsta þorrablóti Tungnamanna árið 1955. Við
handskrifuðum boðsbréf til allra ábúenda í sveitinni og
notuðum kalkipappír til að létta okkur verkið. Þá var
vinnumaður á Stóra-Fljóti, Ívar
Grétar Egilsson frá Króki, sem
hjálpaði okkur með nöfn og
heimilisföng fólks. Við báðum
Þórð Kárason á Litla-Fljóti að
semja fyrir okkur gamanbrag
um sveitungana. Hann
kvaðst ekki vilja gera grín að
sveitungunum en samdi engu
að síður fyrir okkur ágætan
brag sem var sunginn á blótinu
við gítarundirleik. Sá sem söng
hét Guðjón Björnsson en hann
vann í Víðigerði hjá Lilju.
Þessi bragur var síðan oft
sunginn á seinni blótum. Þetta
mæltist mjög vel fyrir og húsið
troðfylltist og úr varð að Kvenfélagið stóð fyrir þessu
áfram í tvö til þrjú skipti. Þá komu upp raddir um að
það væri eiginlega ekki sæmandi að Kvenfélagið væri
að græða á drykkjuskap sveitunganna, þó héldum við
inngangseyri í lágmarki, mig minnir að það kostaði
15 krónur inn á fyrsta blótið. Formaður félagsins,
sem þá var Anna Magnúsdóttir, kom því þá þannig
fyrir að blótið fluttist yfir á sóknirnar sem er auðvitað
svolítið broslegt ef litið er til ástæðunnar fyrir því að
Kvenfélagið mátti ekki halda þessu áfram.
Tveir góðir vinir mínir, þeir Jóhannes í Ásakoti
og Egill á Króki, voru að byggja við Gufuhlíðina á
þessum tíma og voru þess vegna í fæði hjá mér. Þeir
voru báðir mjög hrifnir af þorrablótinu og þegar þeir
voru að spjalla miðuðu þeir tímatalið gjarnan við
blótið: „Já, það var þarna viku fyrir þorrablótið“ eða
„það var þarna hálfum mánuði eftir þorrablótið“.
Blótið var með mínum fyrstu verkefnum í
Kvenfélaginu en síður en svo það síðasta. Á þessum
árum var varla haldin sú samkoma í sveitinni að
Kvenfélagið sæi ekki um veitingar á henni og var starfið
að því leytinu umfangsmeira en það er nú. Aðstaðan
var svo allt önnur þá, hér var bara veitingastaðurinn á
Geysi og þar var lokað á vetrum.
Flutt í Laugarás
Eftir ársdvöl í sveitinni langaði okkur Hjalta að verða
sjálfs okkar herrar og sóttum því um lóð fyrir gróðurhús
í Laugarási en það var þá eini staðurinn sem hægt var
að fá lóðir á. Það gat verið löng bið eftir svari við slíkri
umsókn og við vorum orðin hálf vonlítil um að þetta
gengi og búin að ákveða að flytja til Reykjavíkur þar
sem Hjalti hafði sótt um starf hjá lögreglunni og fengið
það. Hann var meira að segja búinn að fara suður og
máta einkennisbúning þegar við fengum loksins bréf
þar sem okkur var veitt Laugargerðislóðin.
Við fluttum í Laugarás árið 1957. Hjalti var þá
búinn að steypa grunn að fyrsta gróðurhúsinu okkar en
við byrjuðum að rækta í húsi sem við leigðum af Ólafi
Einarssyni. Fyrstu sjö árin bjuggum við í Lauftúni sem
krakkarnir í hverfinu kölluðu „Silfurhúsið“ af því að
það var álklætt og það glampaði svo fallega á það. Þar
var allt nánast jafn frumstætt og hafði verið í Reykholti,
Stór og myndarlegur hópur barnabarna á 60 ára afmæli Fríðar.