Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Side 43

Jóhannes úr Kötlum:
Fjallkonan.
Hver bar þig hærra höndum tveim
um himinblámans lind,
hver bar þig öllum fjötrum fjær
og feigð og dauðasynd,
hver hóf þig frelsi 'og friði nær
en Fjallkonunnar mynd?
Hver gaf þér skærra breiðablik
og blóm svo fagurlitt,
hver leiddi þig af dýpri dul
um draumariki sitt,
hver sendi meira af sólskinsþrá
og söng í hjarta þitt?
Hvort fannstu ei: Þín fyrsta sorg
var Fjallkonunnar tár,
hin fyrsta ást og fegurð þín
var faðmur hennar blár,
og hennar ljós þín hugsjón var,
jafn hrein í þúsund ár?
Um hennar ströngu, stoltu tign
þú stendur verði á.
Þitt hlutverk er að bægja brigð
og böli henni frá.
— Hvort dirfist þú að síga í svefn
og svíkja brúði þá?
Hvort finnst þér eigi sigri svipt
og svívirt drottning þín,
er upp við hennar björtu brjóst
á byssustingi skín,
og kúlur þjóta um hennar hár
og hvíta brúðarlín?