Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Page 39
Viðarþjófurinn
„En hvað á ég að gera?“ tók viðarþjófurinn skyndilega til máls. „Ég á við
að svona hafi það verið — en óðalsherrann álítur víst annað ... Náðugi
herra!“ hvíslaði hann. „Náðugi herra! Arum saman hef ég þrælað hörðum
höndum á akrinum yðar, látið mig nú fá ofurlitla peninga svo ég geti keypt
maís til vetrarins ... Nú geri ég annað, ég ætla að slátra uxunum mínum
vegna þess að ég á ekkert fóður til handa þeim ...“
Það varð stundarþögn, orð hans urðu að sárum kveinstöfum, angistarfullri
bæn, langt úr fjarska:
„Góðir menn! Berjið mig ekki! Berjið mig ekki! Gerið ekki út af við mig
bræður ...“
Hrollkenndur grunur smaug gegnum gráleitt rökkrið. Maðurinn fékk
dauðahrygluna, lokaði augunum og þagnaði.
Eftir litla stund andvarpaði hann:
„Guðfaðir minn, Gabríel, réttu mér ljósið ...“
Innan úr stóru stofunni heyrðist snöktandi grátur húsfreyjunnar. Gabríel
kveikti á litla vaxkertinu, sjúklingurinn greip utan um það með hægri hend-
inni og hvíslaði svo lágt að varla heyrðist:
„Nú verður konan ein ... Hver grætur þarna? ... Farðu með uxana og
vagninn til hennar ...“
„Gott ...“
Það fór skjálfti um líkama mannsins. Hann leit upp í stofuloftið. Það var
sóttgljái í augum hans. Kvöldrökkrið hneig í litdaufri móðu yfir fölt andlitið
og raunaleg augun. Degi var tekið að halla.
„Fyrirgefið mér .. .“ hvíslaði hann og tók andvörpin.
Oðalsherrann sat náfölur við eldstóna.
„Hvað á að gera?“ stamaði hann út úr sér ringlaður.
Vaxljósið í útréttri hönd hins deyjandi manns féll niður á gólfið og
slokknaði. Enginn svaraði.
Leystur frá þjáningum sínum var maðurinn þagnaður að fullu og öllu.
Sigrícfur Einars frá Munaðarnesi ftýddi.
149