Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Qupperneq 46

Tímarit Máls og menningar
þessar historíur sem hann er að lauma inn í Eimreiðina og hvar sem hann
kemst að. Jeg sendi þér nú greinina, raunar nokkuð breytta frá því sem jeg
lét þá hafa hana; jeg bið þig ekki að taka hana í Þjóðviljann fremur en þú
vilt, en ef þú tekur hana, þá vil jeg að hún sé nafnlaus, því mér finnst jeg
eins mega rita anonymt eins og aðrir, en þetta hef jeg nærri því aldrei fengið
hjá blaðamönnunum. Nú fer jeg að tala um annað, Skúli! Tala um annað!
Um hvað annað á maður að tala. Við nákvæmari „umþenkíngu" hef jeg nú
komist að því Resultati, að þú ekki takir greinina sem hér fylgir á lausu blaði,
jeg er hræddur um að hún þekkist, og jeg er núna sem stendur ekki upplagður
til að útsetja mig fyrir persónulegar skammir, því annað fær maður aldrei hjá
níðriturum og skammahundum, en aðrir halda ekki með Vesturheimsferðun-
um og Hjálpræðishernum, sem ísafold er alltaf að halda fram og segir hann sé
„vinsæll meðal mætra og réttsýnna manna“, en þessir mætu og réttsýnu menn
geta ekki verið aðrir en ritstjórar ísafoldar, því „vinsældir“ hersins eru hér
óþektar og enginn gefur sig við honum nema lélegasti skríll, enda hefur hann
enga hj álp hér veilt, heldur þegið af öðrum og leitast við að ná til sín eigum
þeirra sem hafa verið svo vitlausir að gánga í „herinn“ eða láta vígja sig til
afkáraskaparins, svo þessi orð ísafoldar um „vinsældir“ hersins eru ein af
hinum mörgu ósannindum, sem þetta blað hefur farið með. Þó að einstöku
hræða glæpist á að fara í „herinn“, þá gengur sumt úr honum aptur, og yfir-
höfuð spilar hann nú hér enga rullu lengur, heldur dummar sona í hjálpræðis-
kastalanum með sálmagargi og Halelúja, en fyrir utan dyrnar á ísafoldar-
prentsmiðju má opt sjá þetta heilaga fólk með rauðbentar húur eins og
slökkvilið og þessa mislukkuðu sjóhatta sem kvenfólkið hefur, miklu ljótari
en „Sydvestin“ okkar. Hérna um daginn kom einn „trollari“ eða botnvörpu-
bósi á höfnina og seldi fisk og smákola, og var náttúrlega keypt allt, því
ekki hirðir neinn um hvernig menn fá, einúngis ef menn fá; hér er alveg
ameríkanskur hugsunarháttur, verstu hófarnir hafðir í hávegum, en ærlegir
menn hafa ekkert að segja, og yfir höfuð hef jeg alltaf haft á móti þessari
margjórtruðu hugmynd, að „koma íslandi inn í heimsmenntunina“ (jeg
hafði jafnvel á móti henni í Gefn, og jeg hef ekkert breytt minni skoðan síð-
an), því þessi „evrópæisk-ameríkanska ,menntun‘“ er varla neitt annað en tóm-
ur materialisme, peníngasótt og demoralisation, en lítið er hugsað um að vera
sjálfum sér nógur og gera sér gott af því sem náttúran leggur upp í hendurn-
ar á okkur, en þetta úllandaþvaður er prédikað jafnharðan hvar sem unnt er,
í öllum blöðum hér og tímaritum — hvur man ekki eptir þeirri stóru dóma-
dagsritgerð í tímariti bókmenntafélagsins eptir Jóhannes Sigfússon um skól-
156