Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 74

SKAGFIRÐINGABÓK
gengi að hrósa, því hverjum þeim manni, sem laus vildi vera, var
ofsókn vís. Þóttu þeir menn litlu líðanlegri en þjófar og þorp-
arar.
Vorvinna og grasaferðir
Bæjavinna var á þá leið, er nú skal greina. Þess er áður getið, að
allir hinir betur efnuðu bændur héldu margt vinnufólk, og er þá
að skýra, að hverju leyti það var bóndurn og búnaði nauðsyn-
legt. Vorvinna á bæjum var eins og enn þá er, nefnilega að vinna
á túnum og stinga tað úr húsum, hirða það jafnframt túnunum.
Þegar kom fram á vorið, t. d. í 8. viku sumars, létu margir
bændur 1 eða 2 menn fara á grasafjall; var sá tími oft full vika.
Seint og snemma í 10. viku sumars voru almennar fráfærur.
Með byrjun 11. viku gerðu bændur enn út fólk á grasafjall, 1 —2
eða 3 menn eftir fólksafla. Þessi grasafjallstími var vanalega um
hálfan mánuð. Atti hver grasamaður að koma heim með full
klyf á hest, en full klyf þóttu 7 tunnur. Það var eigi lítið, sem
kom heim á marga bæi af fjallagrösum á þeim árum; þótti bú-
konum það drjúgur fengur.
Lestaferðir
Jafnhliða grasaferðunum hófust lestaferðir manna suður, bæði
til að kaupa fisk og þá til að sækja fisk vermanna og sjálfa þá. I
þessar ferðir gekk vanalega meira og minna á 3. viku. Allerfiðar
voru einatt ferðir þessar, ekki sízt þá rigningum var að sæta. Svo
höfðu menn oft hesta marga undir burði. Jafnan voru tveir og
tveir saman, er þjónuðu að sinni lest, frá 12 til 18 hestum undir
burði. Vegna þess hvað leiðin var löng, þótti ekki borga sig, að
maðurinn hefði færri en 6 hesta undir burði. Flestir sem lesta-
ferðirnar fóru, höfðu 2 hesta til reiðar. Oft tóku menn hesta af
hinum, er ekki fóru sjálfir. Að taka hest af öðrum og sjá um að
kaupa upp á hann og hirða hestinn að öllu leyti, kostaði 40
72