Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 158
SKAGFIRÐINGABÓK
A flauelssíða frakkanum
frekum straums hjá elgi,
berhöfðaður á bakkanum
bæn sína gerði Helgi.
Já, svona skemmti fólk sér fyrir sjónvarpsöldina. Það orti og
lærði vísur og fór með þær við heppileg tækifæri, kannski
gestkomandi og gat þá skýrt frá aðdraganda, ættum og aldri
viðkomandi fólks. En það bar ýmislegt fleira við en ferðalög og
hirðing á heimatúnum, sem þótti gott yrkisefni. Jafnvel ferð á
hreppsfund gat orðið tilefni vísu. Riðu þrír á undan, séra Sigfús
Jónsson, prestur á Mælifelli og síðar kaupfélagsstjóri og þing-
maður á „atkvæði guðs,“ eins og menn kölluðu það, en hann
komst inn á hlutkesti, Olafur Sveinsson á Starrastöðum, einn af
beztu bændum sveitarinnar og öðlingsmaður, en gat stundum
orðið á mismæli. Hann sagði jafnan: „Þeir hlæja ekki að mér
þegar ég bý,“ og var það orð að sönnu. Sá þriðji var Steindór
Sigfússon, bóndi í Hamarsgerði, giftur Margréti systur Þor-
steins. Hann andaðist ungur. Þrír Gilhagabræður dröttuðust á
eftir og tveir menn að auki. Þorsteinn kvað:
Amboltar á undan þrír
eftir vegi riðu,
en nefsteðjar á faxafír
fimm á eftir skriðu.1
Á unglingsárum sínum vann Þorsteinn heimilinu í Gilhaga
eins og systkinin öll, og var hann lengstum við fjárgeymslu á
vetrum. En um tvítugsaldur fór hann í kaupamennsku í næsta
nágrenni, eða réði sig sem vetrarmann, og langaði þá oft heim í
„sollinn", því mannmargt og fjörugt heimilislíf var jafnan í
Gilhaga, þar sem Margrét frá Stafni og Símon Dalaskáld höfðu
vetursetur og sögðu frá og kváðu á löngum vetrarkvöldum. Um
tíma var Þorsteinn í Goðdölum hjá Friðriku G. Sigtryggsdótt-
1 Ambolti er steðji.
156