Skagfirðingabók - 01.01.1996, Blaðsíða 171

TRÉKIRKJUTÍMI HINN SÍÐARI f GOÐDÖLUM
Járnþak var á húsinu frá upphafi. Þá varð útspilun kirkjufjárins
töluverð í tíð síra Hálfdanar, er húsið var allt málað utan 1891
og sálmabækur keyptar, hin vandaða útgáfa frá 1871. I þessum
svifum er sagt, að takist að fyrirbyggja lekann með turninum
og safnist kirkjunni enn álitlegur sjóður, verði unnt að hækka
organistalaunin aftur, „vilji kirkjunni eigi slys til.“ Margir voru
hræddir um trékirkjuhúsin fyrir foki, jafnvel einnig eldi, en
síra Vilhjálmur Briem vildi fá ofn í Goðdalakirkju til að glæða
kirkjusóknina. Var um kirkjuofna og kirkjusókn ályktað á hér-
aðsfundi. Arið 1895 var svo ákveðið, að söfnuðurinn keypti ofn
í Goðdalakirkju, en eldsneytið greitt af kirkjufénu. Um leið og
altimburkirkjurnar reyndust loftgóð hús miðað við torflcirkju-
húsin voru þær að sama skapi kaldari og frost iðuleg, er emb-
ættað var um vetur.
Hinn illi grunur, að kirkjunni kynni að vilja annað og verra
til en þaklekinn með turninum, ásannaðist, þegar húsið eyði-
lagðist á fjórða dag jóla 1903. Og síra Sveinn gat ekki greitt
álag, þegar hann fór allslaus burt og án eftirlauna á næsta
sumri. Hafði Goðdalaprestum eftir tíð síra Zóphoníasar vegnað
afleitlega, t.d. gat síra Hálfdan ekki greitt staðarálag né svarað
innistæðufé kirkjunnar og sótti um fimm ára gjaldfrest, þó
með vöxtum. A haustnóttum fyrir kirkjufokið fékk Goðdala-
prestakall 100 kr. ársuppbót vegna sérstaks fátækis prestsins
og svo lítils búskapar, að hann væri að kalla sauðlaus og kú-
gildin að hluta fallin. Hlaða á Dalhúsunum rifin og kofarnir
með. Á öllu þessu krefst prófasturinn útskýringa, „en býst við
reiði þeirra hjóna." Frú Ingibjörg var nokkuð mikilfengleg í
skapi, eins og þjóðkunnugt varð, er hún hleypti dr. Jóni bisk-
upi Helgasyni upp, á kirkjuskoðunarferð norður í Árnesi í Tré-
kyllisvík löngu síðar, en þangað fóru þau síra Sveinn 1915, enn
snauð að veraldarauði, til þess að geta menntað syni sína, Jónas
og Kristján, og kostað til læknanáms. Dúntekjan er þar ein hin
mesta á landinu enn í dag og sjávargagn hvers konar, fjörubeit
og fén svo feit, að fæstir síðu eta. Rekinn yfrinn í sex viðarofna
169