Skagfirðingabók - 01.01.1996, Blaðsíða 191

AF SJÓNUM SÉRA PÁLS ERLENDSSONAR
inum]. Jeg hugsa: Nú! - Er þetta sem mér sýnist? Og
bregð eg ljósinu aptan undir hann. Eg sé þá að hann er í
svartri brók og hún eins og þeg<a>r riðið er ljósleitu
hrossi berbökuðu á vorin. I þessu bregður hann við, hef-
ur sig upp í gángnamænirinn og hvarf mér inn með
sperrunni í búrið.
Þegar eg kém fram til konu mfinnar], spyr hún: „Géng-
ur nokkuð að henni móðir minni?“ Eg seigi nei. „Því ertu
þá sona undarlegu<r> í framan?" „Af því eg sá nokkuð
undarlegt.“ „Hvað var það?“ Eg seigi henni eins og var.
„Nú, máské það sé þá eitthvað til í því, sem eg hefi heyrt
sagt frá, að skéð hafi hér einhvurn tíma í fyrndinni. Jeg
hef hugsað það væri lygi og einginn hefúr þóttst verða þar
var við neitt, síðan jeg fæddist." Eg spyr hana að þessu
og seigir hún mér fylgjandi: „Einhvurn tíma í fyrndinni
var hér haft í seli, og hafði smalinn viljað eiga ráðskon-
una eða eiga vingott við hana, en hún þverneitaði. Og
loksins hafði hann heingt sig. Henni varð ekkert mein
að hönum, so eg hafi heyrt. En laungu seinna í klaustur-
haldara Jóns Vígfússonar tíð var hér ráðskona; og einu
sinni var hún frammi í búri um kvöld, og hafði henni þá
fundist gripið yfir um úlfliðinn á sér, og hafði höndin
visnað og varð aldrei heil síðan.“u
/ samheingi við það fyrra, áhrœrandi sjónir, bceti eg þessu:
Þegar eg var á Reynistað, bar so við eitt kvöld í vökulok
snemma vetrar, að vinnukona fór út að sækja þvotta. Veð-
ur var gott og ekki mjög dimmt. Litlu síðar fór eg fram
og ætlaði út. Þegar eg kém í bæardyrnar, kémur hún að
11 Jón Vigfusson hélt Reynistaðarklaustur frá 1738 til æviloka 1752 (P.E.Ó.:
ísl.æv. III, Rvík 1950, bls. 302).
189