Jón á Bægisá - 01.04.1997, Síða 113

Má bera saman þig
„Hvernig fóruð þér...?“ Undrunin í fölbláum augum hennar var
ósvikin.
„Ég er alltaf að fást við þetta á sjúkrahúsinu,“ sagði hann og reyndi
að láta það ekki sjást sem tútnaði út inni í brjósti hans. „Allt vill lag-
ið hafa, sjáið þér. Eins og svo margir hlutir...“
„Já,“ sagði hún og horfði enn á hann af sömu undrun.
Augnaráð hennar snart eitthvað djúpt og frumstætt í vitund hans.
Hefði hann skilið þessa tilfinningu til fulls hefði hann dreymt um
lautarferð í skjóli við aspir og hlátur í fersku grasi í haga. Það eina
sem hann sá voru orðin sem blikuðu fyrir sjónum hans: „Má bera
saman þig við sumardag?" Orðin vógu salt á tungubroddinum; hann
opnaði munninn...
„Þakka yður fyrir, þakka yður fyrir, herra Phail," sagði ungfrú
Carson. „Ég veit ekki hvað ég hef gert...“
„Látið mig vita ef hún angrar yður aftur. Ég set grafít í hana.“ Hann
þagnaði og það birti yfir honum. „Ég kem með smáögn af verkstæð-
inu á mánudaginn."
Ungfrú Carson gerði sig líklega til að andmæla.
„Alls engin fyrirhöfn, ég er alltaf að nota það.“
Hann snerist á brott.
„Herra Phail...?“
„Já...?“
„Mig langar að gefa yður svolítið," sagði hún og tók bók upp úr
gríðarstórri handtöskunni. „Bara til gamans.“
Hún rétti honum leðurbundna kilju með sonnettum Shakespeares.
Mildar gælur ástríkra handa höfðu slitið sléttan gljáa á leðrið.
„Finnst yður gaman að ljóðum?"
Harry Phail var þess fullviss að andartakið væri hagstætt fyrir lygi.
„Hm...,“ sagði hann.
„Takið hana og lesið hana einhverntíma,“ sagði hún og það lá við
að röddin brysti og var óvenjulegt þegar hún átti í hlut. „Látum hana
marka upphafið að nýrri stefnu okkar, stefnu opinna dyra.“
Hún brosti og beraði tvær útstæðar tennur. Svo var hún farin.
Harry Phail fór aftur inn í svítuna sína. Hann hnyklaði brýnnar og
skoðaði ljóðabókina. Sonnettur. Orðið pirraði hann. Hann minntist
óheillastundar með ungfrú Price fyrir mörgum árum. Ungfrú Price
hafði verið með ljótan fæðingarblett á nefinu. Hann byrjaði að blaða
vélrænt gegnum bókina. Hann tók eftir að það var strikað undir
margar ljóðlínur:
Ef hugir bindast tveir í sannri tryggð
þeim tálmar ekkert;
og:
fáa d Jföaydid - HVAT? TALA THU ISLENZKU?
111