Jón á Bægisá - 01.12.2005, Síða 58

H. C. Andersen
Brœðrablað
7. blað
15. Aprílmánaðar 1849
(Framhaldið)
Skógarlaufið úti [í] hlíðinni f vorblómanum þekti hann einungis að því leyti
að systir hans færði honum á sængina víðir greinina sem hún fýrst hitti
laufgaða. Dreingurinn hjelt greininni yfir höfði sínu, og dreymdi þá að hann
sæti í runnunum þar sem sólin skín, viðurinn hvín og fuglarnir syngja.
Einusinni um vorið færði systir hans honum vallar blóm, eitt af þeim
var maríuvöndur marglitur og blómlegur, um hann þótti dreingnum
vænst, hann ljet hann í kverið sitt og hafði hann fyrir miða og kissti hann
í hvert skipti sem hann byrjaði að læra og í hvert skipti sem hann hætti.
Blómið visnaði að sönnu en dreingurinn hafði ávallt sama yndi af því, það
var honum einsog fjöllitur blómreitur, það naut hjá honum hlí[j]inda
þegar veturinn andaði frostrósum á gluggann. Maríuvöndurinn vóf sig í
drauma hans því honum fannst hann sífellt vera blómlegur, hann fann
ávallt af honum ilminn, vöndurinn var allt hans yndi og til
maríuvandarins litu augu hans er þau brustu, þegar guð kallaði á hann.
“Eitt ár hefur hann þegar verið hjá guði og eitt ár hefur maríuvöndurinn
legið innaní kverinu og engi hreyft við honum og hefur þvf verið fleigt í
ruslið. Og það er þetta blóm, fölnað og visið, sem að við bættum við í
blómavöndinn, því þessi maríuvöndur hefur verið til meira yndis en
skrautlegasta blómið í blómreit drottningarinnar. —
„Hvernig veistu allt þetta“ spurði barnið engilinn sem bar það til
himins. Það veit eg allt sagði engillinn því jeg var sjálfur veiki dreingurinn
og eg þekki aptur blómið mitt.
Barnið lauk til fulls upp augunum og leit á andlit (dreing) engilsins en
það var ljómandi og frítt og á sömu stundu voru þau í himninum hjá guði
þar sem var fögnuður og sæla. Guð þrýsti barninu dauða að hjarta sínu.
Og fjekk það þá vængi eins og hinn engillinn flugu þeir þáðan og hjeldust
í höndur, og guð þrýsti öllum blómunum að hjarta sínu, en maríuvöndinn
fölva og visna kyssti hann og vakti rödd í brjósti hans, svo hann tók undir
með englunum, sem flugu umhverfis guð sumir nær sumir fjær í stórum
baugum ávallt lengra framm í geyminn en allir jafnsælir. - Allir sungu
smáir og stórir, góða barnið blessaða, og maríuvöndurinn fölvi, sem legið
hafði visinn í kverinu á veggjarpallinum og verið fleigt í sorpið og legið
innanum fúasprekið úr baðstofunni.
Jón Þórðarson
56
á . Jfie/y/'.ís/ - Tímarit þýðenda nr. 9 / 2005