Þjóðmál - 01.09.2008, Síða 11

Þjóðmál HAUST 2008 
sterku varnaðarorðum. Þegar Snorri skráir
hana eru 200 ár síðan hún var flutt.
Snorri segir líka frá því í Heimskringlu,
að landvættir snerust til varnar Íslandi,
þegar danskur kóngshrammur ætlaði að
seilast hingað með hervaldi. Snorri er
einn til frásagnar um þessa æðri íhlutun í
málefni Íslands, eins og hann er einn til
frásagnar um ræðu Einars.
Þær verndarverur Íslands, sem Snorri leiðir fram og gerðu ill áform
gegn landinu að engu, þær prýða nú
skjaldarmerki íslenska lýðveldisins, en
Snorri sótti þær í Biblíuna. Eigum við svo
að gleyma öllu, sem Ísland hefur þegið af
Biblíunni? Hún kenndi Snorra m.a. það,
að til eru verndarenglar, sem þjóna þeim
Guði, sem er skapari himins og jarðar,
faðir Drottins Jesú, vörður og verndari
allra, sem honum treysta. Minnumst
þess, að Ísland er honum vígt og helgað.
Hann bregst aldrei neinum, hvernig sem
mennirnir bregðast honum. Snorri er í
frásögn sinni að heita á þann Guð að verja
Ísland, bjarga því. Það gæti hugsast, að sú
höfuðlausn Egils, sem bjargaði lífi hans,
þegar hann hafði hrakist í greiparnar á
Eiríki blóðöx, hafi verið skráð á skinn
hér í Reykholti sem dulbúin bæn og von
um það, að Ísland missti ekki höfuð sitt á
höggstokki norsku krúnunnar.
En það fór nú samt svo illa. Römm
öfl og vond ollu því. Það kemur fyrir,
að mennirnir blindast og krossfesta sína
eigin gæfu, hjálp og blessun. Verst fer
þeim ævinlega, þegar þeir blindast af
ímynduðum glansi af sjálfum sér – ég er
ekki viss nema einhverjir sperrtir hanar
á tildurshaugum samtímans mættu taka
þetta til sín. Og það er ekki hættulaust
að seljast undir framandi íhlutanir og
yfirráð. Hákon konungur reyndist Íslandi
óheillavaldur. En verri en Hákon eru þau
máttarvöld sum, sem menn eru svo aum-
lega flatir fyrir nú á dögum. Ég nefni aðeins
það sjúka yfirlæti, sem þykist upp úr því
vaxið að gera ráð fyrir neinu æðra sjálfu
sér í alheimi, og þann gráðuga Mammon,
sem virðir ekkert, enga helgidóma, engar
hugsjónir, engin gildi.
En Jesús Kristur er hinn sami. Það er
dýrmætust sameign okkar með kynslóðum
liðinna alda og örugglega liggur þeim
öllum í eilífð sinni það þyngst á hjarta,
að við bregðum ekki trúnaði við hann,
konunginn eina sanna. Kirkjan hans á
mikla fortíð í þessu landi. En hún er engin
fortíð. Hinn upprisni Jesús Kristur er fram-
tíðin, hann er sá dagboði, sem kunngjörir
það, að Guð kærleikans hefur fyrsta og
síðasta orðið í tilverunni allri. Hann sigrar
allt um síðir. Ferill hans, samleið hans með
þessari brestóttu, blessuðu þjóð og öllu
mannkyni er píslarganga, krossferill. En
hann er upprisinn og stefnir með allt inn
í ljóma upprisinnar, endurfæddrar tilveru.
Fögnum því og þökkum það að mega
fylgja honum, stríða með honum, sigra
með honum, sakir eilífrar miskunnar hans.

Prédikun í Reykholtskirkju
á Reykholtshátíð 27. júlí 2008.