Þjóðmál - 01.12.2010, Síða 80

78 Þjóðmál VETUR 2010
þankar um ljóðagerð, undirmeðvitund og
vísindi Freuds, þar sem margt og margir
koma við sögu . Að því leyti svipar Matthíasi
til nafna síns Jochumssonar að hann hefur
tilvitnanir á hraðbergi og heims bók mennt-
irnar undir, er ekki ragur við að vísa til þeirra,
hafna þeim eða draga af þeim ályktanir eftir
atvikum . Þeir nafnarnir skrifa um allt milli
himins og jarðar í sömu andránni, – það er
það sem gefur þeim sér stöðuna og styrkinn!
Fyrirvaralaust kviknar mynd:
Allt sem bundið er jörðinni er dæmt til
tortímingar, dauða; gleymsku .
Tilgangur steingervingsins!
Og nú kemur í ljós, að þessir þankar eru
inngangur að ljóði eða kannski öllu heldur
lýsing á því hvernig ljóð verður til . Heiti
sitt sækir það í Njálssögu: „ . . . gekk maður
út úr gnúpnum og var í geithéðni og hafði
járnstaf í hendi . . . “ Ljóðið er síðbúið sam tal
við Freud og lýkur eins og það byrjaði:

. . . nei, Freud
það vantar Lómagnúp í umhverfi þitt .

„Fjöllin eru vaxfílar .“ Matthías hefur alltaf
verið forvitinn og duglegur í forvitni sinni . Að
þessu sinni var það Wang Ronghua, kín verskt
skáld og sendiherra, sem fangaði hug hans .
Þeir lásu saman ljóð og fengust við þýð ingar
á íslensku . Matthías segir það mikla áskorun
og harla erfiða að koma útlendu umhverfi í
skikkanlegan búning þess samtíma sem er
umgjörð nútímalífs á Íslandi, – þetta litla ljóð
segi þá sögu í hnot skurn:

Kínverskt skáld segir
að kirkjugarðurinn sé
í órækt

og vindurinn skríði
í arfanum eins og snákur,
hvað getum við sagt
í höggormslausu landi?

Frá Kögunarhóli blasir við ljót malargryfja
fyrir ofan Þórustaði . Matthías er viðkvæm-
ur fyrir náttúru landsins og svipmóti þess
eins og sagan birtist í örnefnunum:

Þar sem andi Ingólfs
dó inní fjallið
blasir við sviðugrátt
svöðusár,
í þessa opnu und
sækja bráðdrepandi
sýklar,
ógna
helgri tign þessa forna
örnefnis .

„Að fjallabaki“ er kvæði um líf og dauða:

Við vitum hvort eð er ekki
hvað er handan fjallsins, ekki frekar
en íbúar fyrirheitnalandsins
sem er ekki til .

Það er mikið um að vera á vígvelli Matthías-
ar eins og vant er, fagur skáldskapur er í
öndvegi, sterkar skírskotanir og sið ferðileg-
ar kröfur . Það særir höfundaræru hans
sem skálds að hæstiréttur skyldi vísa mál-
verkafölsunarmálinu út í hafsauga en helstu
listmálarar landsins liggja óbættir hjá garði:
„Minnir á tölvupóstsþjófnaðinn sem birtist
í Fréttablaðinu sællar minningar . Og svo
auðvitað í DV . Hæstiréttur lagði blessun sína
á verknaðinn, sem var loks verðlaunað ur á
hátíðarsamkomu Blaðamannafélagsins!“
Og í öðru samhengi:
Rógberar og kjaftaskar sækja í þessa nýju
„fjölmiðla“ eins og flugur í kúaskít .
Og gulna!
Og sjónvarpið er ekki undanskilið, það