Félagsbréf - 01.12.1961, Blaðsíða 46

40
FÉLAGSBRÉF
— Við sjáum nú til.
— Ef ég reyni, er það einungis vegna þess að ég er viss um, að lótus-
inn megnar ekki það, sem töfrabrögð dísar einnar fengu ekki til leiðar
komið.
Hann neytti blómsins og sofnaði.
Og ekki er því að leyna, að hann tók að lifa að hætti hinna mjúklyndu
Lótófaga; naut líðandi stundar án þess að bera áhyggju fyrir nokkrum
hlut. Aðeins einstöku sinnum fann hann í hjarta sér eins og aðkenningu af
löngu grónu sári, án þess þó að átta sig á hvað slíku olli.
Þegar hann kom til sjálfs sín aftur hafði hann enn ekki gleymt dóttur
Alginóusar; en tuttugu ár höfðu liðið án þess hann gæfi því gaum; svona
langan tíma hafði ást hans þurft lil að sigrast á áhrifum óminnisblómsins.
• — Það eru tuttugu beztu árin úr lífi yðar, sagði konungur.
Ekki var Telemakkus trúaður á það.
Hann kvaddi gestgjafa sinn með virkt. ...
Ég mun ekki segja hin ævintýrin, sem hann rataði í, ýmist af nauðsyn
eða forvitni á að sjá nýja hluti; bæði á eyju Sírena, eyju Helíosar og eyju
Lestrýgóna, né hvernig ást hans reyndist nógu sterk til að hrífa hann úr
hverjum háska og reka hann sí og æ af stað að nýju.
Síðasta fárviðrið rak hann upp í árós á hinni þráðu eyju, ríki Feaka.
Hann tók land nálægt skógi einum. Hann safnaði saman laufum og þar
sem liann var nakinn faldi hann sig í bingnum. Síðan sofnaði hann....
Skyndilega vaknaði hann við vatnsnið.
Telemakkus opnaði augun og sá þjónustumeyjar, sem þógu lín að skipan
konu einnar roskinnar og ríkmannlega klæddrar.
Hann reis á fætur, og er hann hafði hulið skapnað sinn með vellaufgaðri
grein gekk hann til konu þessarar. Hún var digur um mittið og þyngslaleg
og gráir lokkar hrundu lausir undan hárbandinu. Vel mátti sjá, að hún
hafði eitt sinn verið fögur, en af var nú sú tíð.
Telemakkus beiddist gistivináttu hennar. Hún tók máli hans alúðlega
og lét þernur sínar fá honum klæði.
— Og nú, kæri gestur, skal ég leiða yður til salarkynna konungs.
— Þér munuð þá vera drottningin, s|)urði Telemakkus.
— Rétt er til getið, ó útlendingur.