Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 21

19
„Sko minn fót,
sko minn fót,
sko minn gráa dingulfót“.
öll börnin urðu dauðhrædd nema yngsta barnið;
það var milli vita og kunni því ekki að hræðast
eins og hin börnin. Það kallaði út í gluggann og
sagði: „Ert þú Jesús Kristur, sem fæddist í nóttu.
Þá þagnaði þessi voðarödd á augabragði, og bar eigi
á henni framar. Hafði þetta verið einhver ill vætt-
ur, sem vildi taka börnin, en þoldi eigi að heyra
nafn Jesú nefnt.
Ef alt fer vel og siðsamlega fram á jólunum,
þarf eigi að óttast, að illar vættir geti gjört mein.
Það er því eigi að undra, þótt allir hlakki til jól-
anna, — eigi að undra, þótt börnin segi, þegar jólin
nálgast: „Kátt er á jólunum, koma þau senn“, því
að þá er meira um dýrðir en á nokkurri annari
hátíð. Það, sem þó sérstaklega einkennir jólin, er
hreinleikinn á öllu og hinn mikli ljósafjöldi; því eru
jólin stundum kölluð „hin mikla ljóshátíð“.
Birtan af hinum mörgu ljósum verður svo einkenni-
lega fögur og dýrðleg á jólanóttina, einmitt af því
að náttmyrkrið er þá svo svart, því að þá er sá
tími ársins, að nóttin er allra lengst og dimmust.
Þessi mikla ljósadýrð í náttmyrkrinu minnir þá ósjálf-
rátt á ljósið, sem skín í myrkrinu, — ljósið, sem skín
í myrkri heimsins við komu frelsarans. Hversu alt
er ljósum lýst á jólunum, og hversu alt, sem þá
mætir auganu, er þvegið og hreint, minnir ósjálfrátt
á það, að í hjarta mannsins á alt að vera bjart og
hreint, svo að frelsarinn geti einnig fæðst þar og
þar verði dýrðleg og gleðileg jól.
Sœm. Eyjólfsson.