Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 38

36
fjós. öll dýrin bjuggu saman úti á stórri mörk. Þar
var hlýtt í veðri og haglendi vítt og gott. Birnir og
úlfar átu þá gras, og kýrnar mjólkuðu ekki handa
öðrum en kálfunum sínum, kindurnar höfðu ullina
til að skýla sér með, grísirnir fituðu sig sjálfum sér
til gamans, hænurnar urpu til þess að eignast börn,
og hestarnir voru frjálsir og hlupu fram og aftur í
stórum hópum, allir feitir og sællegir. Ekkert dýr-
anna gerði öðru mein. Sumir hestarnir voru hyrnd-
ir, og þar voru líka vængjaðar sauðkindur. Birnirn-
ir dönsuðu á afturfótunum og léku ýmsa skrípaleiki,
þegar hin dýrin höfðu etið sig södd og langaði til að
skemta sér. Þá var það siður, ef svo illa vildi til,
að lamb færi ofan í, þegar móðirin var ekki hjá því,
þá komu hinar kindurnar lilaupandi til að hjálpa því
upp úr og láta það hrista sig, svo að það þornaði.
Og þegar fuglsungi datt út úr hreiðrinu sínu, þá
komu hinir fuglarnir og báru hann í nefinu til for-
eldranna aftur. Það er eitthvað annað en hrafninn
og fálkinn gera nú á tímum“.
„Já, hrafninn tók einn af ungunum mínum í fyrra“,
sagði ein hænan uppi á prikinu. „Því gleymi ég
aldrei“.
„Ef fiðurtætlan þarna á prikinu tekur fram í fyr-
ir mér aftur, þá steinhætti égu, sagði hrúturinn. En
eftir stundarkorn komst hann á lagið aftur og hélt
áfram: „Já, það var nú svo. Þá áttu dýrin góða
daga, og alt var eins og það átti að vera. En þá
var það einn góðan veðurdag, að einhver kynja-
skepna kom þrammandi inn á mörkina til dýranna.
Þessi skepna þótti næsta furðuleg. Hún gekk á tveim-
ur fótum; allsnakin var hún og aumleg ásýndum.