Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 34

32
„Útiu, sagði hrúturirm, „það er gríðarlega stór kró,
mörgum sinnum stærri en þessi liérna. Og þar er
heitt á sumrin, haglendi og skógar og grængresi og
smali með hafurshorn í hendinni, til þess að gæta
okkar fyrir varginum. En stundum hef ég nú samt
laumast burtu frá smalanum með einhverri vinkonu
minni, svo að við gætum verið út af fyrir okkur í
fáeina daga. Það er ekki svo hættulegt, ef þess er
gætt vandlega, að horfa altaf upp í vindinn, til þess
að vera við öllu búinn.u
Alt þetta var fyrir ofan skilning litla lambsins. En
hesturinn bætti við: „Þetta gerum við hestarnir líka.
Þegar ég var folald og fylgdi mömmu minni uppi á
fjöllum, þá vorum við oft mörg hross saman í hóp.
Og mamma mín var með bjöllu. Það voru aðrir og
betri dagar þá en nú. A næturnar lágum við saman
í einum hnapp. Við mamma lágum í miðjunni, og
sterkustu hestarnir lágu utan með. En altaf stóð einn
á verði og horfði upp í vindinn. Og þegar hann var
orðinn þreyttur, reis annar upp og tók við af lion-
um. Einu sinni kom líka björninn, en tveir stórir og
sterkir skaflajárnaðir hestar tóku á móti honum. Ég
stóð undir kverkinni á mömmu minni á meðan. Mér
er sem ég sjái það enn. Ég hefði ógjarnan viljað
vera í sporum bjarnarins, ég er hræddur um, að
einhvers staðar hafi komið glompa á feldinn hansu.
„Honum tókst nú samt, þessum sama birni, að ná
í hana elstu dóttur mína og bera hana burtu í
hrömmunumu, sagði gamla kýrin. Hún hafði vakn-
að við samræðurnar. „Ef þú hittir björninn aftur,“
sagði hún við hestinn, „þá hefði ég ekkert á móti
því, að þú lagfærðir feldinn hans í annað sinnu.