Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 30

***•••••••••••••••••••••••••••••••••*.0,•••••••••
t-Qrn>.......................•.......
/ \\V| : L_ ___ i ______ . í
•••••••••••••••••••••••••* \
..............>»T'\V7/
f" joun i Fjosmu m
J^rf: EFTIR JOEAN BOJER
f'K'ÍÍp !
^••••■•••••••••••••••••••••••••••••^''••••••••••••••••••••••••••M(tMt«^«
AÐ var dimt og hlýtt í hjáleigufjósinu1).
Munnarnir smjöttuðu í óða önn á jólahey-
inu. Þar voru tvær kýr, lítill og loðinn hestur inni
við gluggann, fimm ær, eitt lamb, einn hrútur fáein
hænsni og smágrís, sem aldrei gat þagað og aldrei
verið kyr.
„Ef þú heldur þér ekki saman, svo að við fáum
matfrið, þá hoppa ég bráðum yfir milligerðina til
þín,“ sagði gamli hrúturinn við grísinn og ygldi sig
um leið. Síðan stakk hann höfðinu aftur niður í trog-
ið eftir meira heyi og tugði og tugði, eins og hann
ætti lífið að leysa. Og ærnar stóðu hringinn í kring
um trogið, stungu höfðinu í heyið, ýttu því til og
hristu það og tugðu hver í kapp við aðra.
En úti á flórnum var gamla mamma á rölti á
milli kúnna og kindanna. Hún hafði margs að gæta
og margt að athuga. í kvöld hafði hún gefið kúnum
eintómt hey, en engan hálm. Hesturinn fékk fullan
stallinn af höfrum, hænsnin fengu deig, en ekki
þ Á smábæjum í Noregi er þaö algengt að hafa allar skepn-
ur i sama húsinu, og er það kallað fjós. - þ ý ð.