Smárit Hvítabandsins - 01.01.1903, Blaðsíða 4

4
skeinmta sér á föstudaginn langa, ineðan fólkið væri
að „flækjasti kirkju* og allir væru með svo miklum
helgidagasvip; og kom þeim ioks saman um að
þeir skyldu fara inn í eina leyniknæpuna og spila
þar um peninga og fá sér um leið „ærlega hress-
ingu.* Peir spiluðu og drukku, blótuðu og töluðu
gáleysislega, engiim þeirra virtist hugsa um að það
var föstudagurinn langi.
Einum þeirra varð litið á stundaklukkuna and-
spænis á þilinu, rétt um ieið og hann bar vínglas-
ið að vörum sér, hún var 3. „En hvað okkur liður
nú vel,“ sagði hann háðslega, .„við setjum hér
saman og drekkum eins og okkur lystir til, en hann
á krosstré þyrsti.*
Siðan teygaði hann úr glasinu með mestu á-
nægju. ,En' hann á krosstré þyrstir" — endur-
tóku nokkrir af félögunurn og ráku upp skellihiátur.
En þessi orð nistu hjarta eins þeirra sem sverðs-
egg. Ógurlegur ótti og skelflng gagntók hann,
hvernig sem hann reyndi til að hrinda þeim hugs-
unum frá sér og liafa vald yfir tilfinninguin sínum.
,En hanu á krosstré þyrsti!“ orðin hijómuðu i
sifeilu fyiir eyruin hans. Hann þolir ekki við iengur,
hann hlýtur að fara leiðar sinnar. Hann kemur
hoira til sín, feilur á kné og andvarpar: ,Drottinn
Jesús, þú hékst á krossinum og þoldir þorsta og
píslir, þú baðst fyrir þeim, er líflétu þig: Faðir,
fyrirgef þeim." Þú miskunnaðir jafnvel ræningjan-
um. Ó, líknaðu mér einnig; vertu mér syndugum
líknstmur!“