Smárit Hvítabandsins - 01.01.1903, Blaðsíða 2

undrun Vilhelms minni, er hann sá að kona Jóhanns
kraup niður fyrir framan hann og dróg af honum
rcnnblaut og forug stígvélin hans, hún mælti ekki
æðru orð, heldur var hun stilt og* blíð í svörum.
Vilhelm gat nú ekki lengur stillt sig.
„Nú er eg þó hissa, það segi eg satt,“ sagði
hann.
„Af hverju eruð þér hissa?“ sagðikonan. Hún
vissi eðliiega ekkert um samræðu þeirra.
„Auðvitað af því að þú skulir ekki skamma
haun þegar hann er fullur," sagði Vilhelm.
„Nei, það gjöri eg ekki,“ svaraði hún, „hann
er maðurinn minn, og eg ætla að reyna að breyta
við hann samkvæmt skyldu minni á meðan hann
lifir, en eg get ekki armað en hugsað um orð heil-
agrar ritningar, er segir; „Drykkjumenn erfa ekki
guðs ríki,“ (1 Koi. 6. 10). En á meðan við eig-
um að lifa samari, þá ætla eg að láta fara eins vel
um hann og eg get.“
Vilheim skildi hvorki upp né niður í þessu,
hann hélt nú heim á leið; vitaskuld hafði hann
tapað veðmálinu.
Þegar Jóhann vaknaði nrorguninn eptir, sagði
hann við konu sina: „Nú ætla eg að hætta að
drekka, eg lofa þér þvi, eg skal aidrei bragða vin
framar. “
„Hvers vegna dettur þér þetta í hug?“ sagði
kona hans.
„Mér det'tur það i hug af því eg var að hugsa
um, hvað þú varst góð við rnig í gærkvöldi, þegar