Muninn - 01.08.1904, Side 21

19
(Pramh. frá bls. 17.)
Pilturiim (við stúlku): „Venjulega giftast faliægustu
stúlkurnar heimskustu piltunum11.
Hún: „Á ég að taka þetta sem bónorð hjá yður ?“
Árið 1801 eða 1805 dó gömul kerling í Pnjóskadal,
sem Þórný hét. Sagði hún svo frá, að í ungdœmi sínu
liefði börnum þar í sveit ekki verið kent að lesa og
ekki heldur neinn barnalærdómur; en kend var þeim
trúarjátningin og nokkurar bænir. „Þegar eg var
fermd“, sagði hún, „var móðir mín sæla búin að kenna
inér þetta, sem liún kunni sjálf og, var eg búin að læra
það svo, að eg kunni það reiprennandi. Á fermingar-
daginn fór hún með mig til kirkjunnar á Hálsi og
leiddi mig inn í sæti sitt. Svo kcm hann séra Þor-
grímur heitinn út og gekk inn í kórinn og kallaði á
mig þangað ; eg fór skjálfandi á beinunum, þvi eg fann,
að og var búinn að gleyma því öllu, en mcðir mín sat
eftir. Svo fór prestur að spyrja mig um hitt og þetta,
og man eg fæst af þvi núna, nema það, að þegar liann
spurði mig, hver hefði skapað mig, endurleyst mig og
helgað, að þá stóð í mér að svara því. Þá sagði móðir
mín sæla fram í bekknum: „Muna máttirðu þetta,
stelpa, því búin var eg að segja þér það“. „Eg veit
það, blessuð mín“, sagði prestur, og gekk fram á kirkju-
gólfið. Móðir mín var þá staðin upp og búin að draga
stútfuilan bládröfnótta brennivín=pelann hans pápa
mins sæla upp úr vasa sínum og laumaði að presti;
hann tók við, kínkaði koili og brosti um ieið og hann
þakkaði henni fyrir gjöfina, en eg fékk lílra sakramentið
um daginn“.