Breiðfirðingur - 01.04.1951, Blaðsíða 15

BREIÐFIRÐINGUR
5
Þessi tilfinning hefur um aldir verið mörgum manni fengin
í svo ríkum mæli að jafngildir trúarbrögðum, þessi tregi eftir
lofti og ljósi og himinblæ æskuáranna hefur verið mörgum
manni nóg til að ganga aldrei á vit þess sem var ljótt og ófag-
urt. Hver og einn reynir þetta gerst í sjálfum sér:
Yfir heim.eða himin,
livert sem hugar þín önd,
skreyta fossar og fjallshlíð
öll þín framtíðarlönd.
Og alltaf fossar og fjallshlíðar bernskustöðvanna, eins og skáld-
ið fann svo vel í annarri heimsálfu.
Eitt lítið atvik verður mér lengi minnistætt. Ég var með
frændum okkar, Norðmönnum, í miklu eftirlæti, um hásumar-
daga, í þessu fagra landi sem allar þjóðir heims vilja gefa mikið
fé til að sjá. Ég var í Þrændalögum.og sá hina víðu bvggð, hey
á hesjum, bleika akra og hin stórhýstu bændabýli Þrænda, Þránd-
heimsfjörð, Niðarós, götuna inn að Hlöðum til jarlsins, Stikla-
staði. Ég ók suður frá Niðarósi á fögrum morgni, rakti fyrir mér
sögustaðina; fagrar hlíðar blöstu við, skógi vaxnar, dalir og fög-
ur bændabýli, glitrandi ár. Allt í einu opnaðist lítið gil, hátt
uppi í hlíð, hvítt og rautt líparít og svartar hamrasyllur. Hvað
er merkilegt við það? Ekkert annað en það, að þetta er alveg
eins og Rauðskriðugil í Mávahlíðarfjöllum. Og samtímis er öll
fegurð Noregs horfin, máð og föl, og ferðamaðurinn orðinn út-
lendingur. Hvers vegna er ég hér? Hvers vegna er ég ekki vest-
ur í Fossakinnum, þar sem ég sat hjá, þar sem úðinn úr gljúfr-
unum gerir sólskinsloftið svalt og tært, þar sem ég átti einu
sinni ærnar mínar?
Það hefur þótt við brenna um héraðafélögin að hvert og eitt
þættist af sínum átthögum og sínum fyrri mönnum, og fullmikið
væri að þessum metingi gert. Segja mætti að vísu að það hérað
þurfi ekki í mannjöfnuð sem sendi Snorra austur í Odda, Ara í
Haukadal og Matthías í latínuskólann. Þetta mætti segja, en ég
ætla ekki að segja það. Vera má ég minnugur þess sem sagt var
fyrir nokkrum árum, þá er maður var spurður, hvernig honum