Breiðfirðingur - 01.04.1951, Blaðsíða 42

32
BREIÐFIRÐINGUR
Þú heldur nú líklega að ég sé að gera gabb að þér, en svo er
ekki. Líttu á. Hann hneppti frá sér kápunni. Eg stökk upp ur
sætinu í ofboði. Þetta var sannarlegur gervilíkami, ógeðslegur
og hlaupkenndur. Ég sá bókstaflega í gegnum hann. Ef ég ætti
að reyna að lýsa þessari sjón, þá væri það helzt með því móti, að
ég hugsaði mér vasaúr með tveim baklokum og innra lokið væri
úr gleri, svo að hver hluti sigulverksins sæíst í gegnum það. Ytra
lokið væri þá kápa Svipdags.
Svipdagur beið rólegur þangað til að ég hafði jafnað mig, þa
hneppti hann að sér kápunni og mælti: Arið þúsund var kristni
lögtekin hér á landi, eins og þú veizt, en mörgum voru goðin
kær svo áratugum skipti, eftir kristnitökuna. Þegar ég var fimmtan
ára, gaf amma mín mér fagurlega gert líkneski af Þór, og voru
þá liðin sextíu ár frá kristnitökunni. Gamla konan sagði, að oft
hefði Þór reynzt sér vel, þegar annað hefði brugðizt, og bað mig
að láta Þór aldrei ganga úr minni eigu, en leynt yrði ég að fara
með þetta.
Mér varð nú á að fá nokkuð traust á þessu skurðgoði, sem hafðí
reynzt gömlu konunni svona vel.
Að lokinni greftrun var sál mín eins og ósjálfbjarga barn, og
var allt hennar ráð á reiki. Ég sveif einhverja óraleið í geimnum
og fannst mér, sem ég gæti engu ráðið í þessari för, en mín heit-
asta ósk vaí sú að komast sem fyrst til himnaríkis, og loksins
komst ég þangað.
Ég bjóst nú við að sankti Pétur yrði mildur við mig, því engar
stórsyndir hafði ég á samvizkunni, að minni vitund, og vonaði
ég að héðan af þyrfti ég engu að kvíða.
Ég hélt nú rakleiðis að dyrum himnaríkis, en mér brá í brún.
Við dyrnar stóð Ólafur konungur Tryggvason, í stað sankti Pét-
urs, sem var í orlofi.
Sál mín var nú heldur vesaldarleg eftir allt ferðavolkið, en þo
stamaði ég fram beiðni um inngöngu, en við það var ekki kom-
andi. Konungur sagðist þekkja mig ósköp vel, og sér væri kunn-
ugt um átrúnað minn á Þór, og margir Islendingar væru ennþá
trúlausir og verra en það. Ég var nú illa upplagður til að malda