Bjarki - 19.11.1903, Blaðsíða 6

6
B J A R K I.
Auðvitað, sagði Ayscha Kadin, það er bara okkar í
milli! Eins og þú getur skilið fer jeg ekki að . . . .
Ja, hvað segirðu um það? Er það ekki ótrúlegt?
sagði kona Nasreddins. Jeg hefði aldrei getað trúað
því, ef jeg hefði ekki sjeð það með mínum eigin aug-
um. Nú skaltu heyra . . . Eins og þú getur skilið
sýndist mjer eitthvað gánga að honum í gær, þó hann
segði altaf sjálfur að það væri ekki neitt. En svo í nótt,
sjáðu til, þá sagði hann mjer, að hann hefði verpt
eggi í gær! Jeg vissi ekki’ hverju jeg átti að trúa og
sofnaði ekki einn dúr alla nóttina. En snemma í
morgun varð jeg vör við að hann eingdist sundur og
saman. Pað var hræðilegt að horfa á það. Og loks-
ins settist hann alveg eins og hæna .... alveg eins
og hæna .... jeg get ekki sannara orð talað ....
því jeg horfði á það með mínum eigin augum . . .
og svo verpti hann þessu eggi .... hjerna er það
. . . sjáðu til. Ja, er það ekki merkilegt! Hefurðu
nokkurntíma heyrt annað eins?
Hún Fatma Hanem verður að fá að heyra þetta,
sagði Ayscha Kadyn.
Það vantaði nú ekki annað en að hún heyrði það, kjafta-
kindin sú! sagði kona Nasreddins. Þetta verður að
vera eingaungu okkar í milli; það er leyndarmál! En
nú verð jeg að flýta mjer heim áður en maðurinn
minn kemur úr skólanum. Seinna í dag finnumst
við aftur og þá getum við talað betur um þetta. Nú
verð jeg að fara heim.
Seinna í dag . . . svaraði Ayscha Kadyn. Já, en
láttu mjer þá ekki bregðast að þú komir .... jeg
hef ekki frið í mínum beinum fyr en jeg fæ meira að
heyra um þetta.
Undir eins og kona Nasreddins var komin út úr
dyrunum, kastaði Ayscha Kadyn skýlu um höfuðið
og hljóp til Fatmu Hanem. Þegar hún fór þaðan
voru egg Nasreddins orðin þrjú, og Fatma Hanem
var ekki leingi að bæta því fjórða við. jg,
Sagan var nú í góðum höndum og breiddist út
um bæinn eins og logi yfir akur. Hvar sem Nas-
reddin fór gláptu menn á hann og stúngu saman
nefjum; á því sá hann, að sagan mundi nú komin
vel á veg og að hún vakti athygli. Hann hafði mik-
ið gaman af þessu, en ljet sem siggrunaði ekkert og
var jafnvel enn alvarlegri og hátíðlegri í framgaungu
en hann átti að sjer.
Um kvöldið, þegar hann opnaði dyrnar á kaffisölu-
húsinu, heyrði hann að nafn hans var nefnt þar inni
S sambandi við orðin „að verpa", og hann heyrði að
einhver sagði „sjötíu og fjögur egg." Hann kastaði
kveðju á gestina með hátíðlegum róm og tók sjer
sæti þar sem hann var vanur að sitja. Við komu
hans hættu samræðurnar allt í einu, og höfðu þó áð-
ur verið fjörugar. En eftir litla stund fóru menn að
hvislast á og hann heyrði aítur orðin „að verpa."
Forvitnin var nú auðvitað á hæsta stigi, en einginn
þorði að spyrja hann. Sjálfur sat hann þegjandi og
virtist vera í þúngum hugsunum. Að lítilli stundu
liðinni stóð hann upp og gekk út, fyr en venja hans
var, án þess að láta bera á því, að hann hefði veitt
hvíslíngunum nokkra eftirtekt.
Næstu daga var eggjasagan aðalumræðuefnið í þorp-
inu og þaðan barst hún fljótt út um Iandið, en eggja-
talan varð stöðugt hærri og hærri. Loks náði hún
eyrum soldánsins og hann lángaði þá til að sjá þennan
merkilega mann.
Þeg3r Nasreddin fjekk boð soldáns brosti hann og
bjóst skjótt til ferðar. Hann fór í nýan frakka, sett-
ist upp á asna sinn og hjelt á stað með sendimanni
soldáns áleiðis til höfuðborgarinnar.
Þegar hann kom til hallar soldánsins glápti hirð-
fólkið á hann eins og eitthvert furðuverk, en það
heyrði hann út undan sjer, að nú áttu eggin að vera
orðin sex hundruð níutíu og níu.
Nasreddin var leiddur fram fyrir soldán og heils-
aði honum með mikilli hæversku.
Soldán tók vel kveðju hans og mælti: Fregnirnar
um afreksverk þín og hrekkjabrögð hafa borist híngað
til hásætis míns. Segðu mjer nú eins og er: Er
það satt, að þú hafir verpt sjöhundruð eggjum?
Ouð hjálpi okkur, soldán, svaraði Nasreddin. Rjett
áðan voru eggin ekki nema sex hundruð níutíu og
níu. En nú hefur þú sjálfur orpið í hreiðrið sjöhundr-
aðasta egginu.
Soldán vissi hve mörg eggin áttu að vera, hló og
mælti: Nú, jæja, en þessi sex hundruð níutíu og
níu? Hvernig stendur á þeim?
Nasraddin sagði nú, til mikillar gleði fyrir soldán
og alla hirðina, frá því, hvernig sagan hefði fyrst
orðið til og síðan aukist og margfaldast í meðferð-
inni hjá konu sinni og öðrum kaffikerlíngum. Hann
kvaðst í fyrstu hafa skrökvað upp sögunni til þess að
hegna konu sinni fyrir forvitni og lausmælgi. Ef
sagan hefði reynst sönn, þá mundi sjálfur hann hafa
orðið til athlægis frammi fyrir öllum almenníngi, en
nú hlyti hún að verða það, undireins og menn heyrðu,
hvernig sagan væri til orðin. Hann kvaðst ætla að
hún feingi óþægilega móttöku í kaffifjelaginu næst.
Þar að auki kvað hann það hafa veitt sjer margar
ánægjustundir aó taka eftir, hve annt kerlíngarnar
hefðu látið sjer um að dubba söguna upp og skreyta
hana á ýmsan hátt, og nú yki það enn á ánægju
sína, að þetta glettnisbragð sitt hefði orðið til þess
að skemmta sjálfum soldáninum litla stund.
Soldání þótti mikið gaman að sögu Nasreddins og
lýsti ánægju sinni yfir þessu bragði hans. Hann
bauð Nasreddin að dvelja nokkra daga við hirð sína,
gjörði þar vel til hans og gaf honum að skilnaði
góðar gjafir.
Nasreddin og: asninn.
Nasreddin hafði ekkert á móti að lána hjá öðrum
þegar hann vanhagaði um eitthvað, en sjálfur var
hann allt annað en greiðugur þegar hans var leitað.
Einu sinni kom til hans maður og bað um asna
hans til láns. Nasreddin hristi höfuðið og svaraði:
Því er nú miður að asninn er ekki heima nú sem
stendur, annars hefði það verið velkomið.
Um leið og hann sleppti orðinu fór asninn að
hrína á bás sinum þar rjett hjá, og komumaður
mælti:
Hvernig ferðu að segja að asninn sje ekki heima
meðan hann hrin af öllum kröftum í básnum? Heyrðu
til!
En Nasraddin setti upp megnan þykkjusvip og
svaraði:
Aðra eins ósvífni hef jeg aldrei heyrt. Hann stendur
þar og kallar mig lygara uppí opið geðið á mér!
Heimski, ósvífni durgur! leyfir þú þjer að trúa asn-
ar.um mínum betur en sjálfum mjer!
Að svo mæltu skellti hann hurðinni aftur fyrir
nösunum á manninum.
Öðru sinni kom einn af nágrönnum Nasreddins
til hans og bað um asnann til láns.
Velkomið frá minni hálfu, svaraði Nasreddin, en
jeg verð fyrst að spyrja asnann, hvort hann nenni að
fara. Síðan gekk hann út til asnans, kom aftur að
vörmu og mælti:
Asninn vill ekki fara. Hann þverneitaði því. Og
þegar jeg spurði um ástæðuna, sagði hann: „Þaðer
ekki nóg með það, að þeir berji mig, heldurskamma
þeir mig líka, ef þeim fellur ekki við mig, og kalla mig
helvítis asna!*
Nasreddin flytur sig-
Einn dag sat Nasreddin heima og var í þúngum
hugsunum. Kona hans var úti að spjalla við vin-
konur sínar og hafði skilið við götudyrnar opnar.
Þjófar nokkrir notuðu þá tækifærið, geingu inn
og stúngu á sig öllu því sem þeir fundu þar fjemætt
og gátu flutt. Um nærveru Nasreddins skeyttu þeir
ekkert, enda horfði hann á þá með mesta kæríngar-
leysi og skeytti ekkert um, hverju fram fór.
En þegar þeir voru nýfarnir spratt hann upp, tók
nokkuð af því sem þeir höfðu skilið eftir, batt það
saman í bagga, lagði hann á bakið og hljóp á eftir
þjófunum. Þeir geingu heirn til sín og lögðu þar
frá sjer þýfið. Nasreddin gekk inn á eftir þeim og
fleygði sínum böggli hjá hinum, settist síðan niður
og ljet sem hann vær heima hjá sjer.
Þjófunum varð hálfbilt við og spurðu, hvað hann
hefði þar að gera.
Hvernig getið þið spurt? svaraði Nasreddin. Jeg
sem er fluttur híngað!
Nasreddin finnur fornzripi.
Einu sinni lángaði Nasreddin til að eignast jatð-
hús handa asna sínum og byrjaði sjálfur að grafa.
En þá hitti hann fyrir neðanjarðarfjós nábúa síns
fullt af kúm. Hann kallaði þá upp til konu sinnar:
Komdu híngað, kona, og flýttu þjer! Jeg hef fundið
gamalt fjós sem grafist hefur í jörð fyrir mörghund-
ruð árum, og er fullt af kúm.
Hierasúpan.
Einu sinni kom bóndi til Nasreddíns og færð
honum hjera. Nasreddin þakkaði gjöfina og bauð
gestinum upp á súpu. Nokkru síðar kom bóndinn
aftur í heimsókn og var þá sett fyrir hann súpa, sem
soðin var af hjerabeinunum.
Enn nokkru síðar komu tveir bændur og börðu að
dyrum hjá Nasreddin. Hann spurði um erindi þeirra,
en þeir kváðust vera í ætt við bóndann, sem fært hefði
honum hjerann, og væru nú komnir að gamni sínu
til þess að heilsa upp á skólameistarann. Hann tók
mjög vingjarnlega á móti þeim, en veitingarnar voru
ekki aðrar en ný uppsuðu af hjerabeinunum.
Ekki leið á laungu áður enn komu nokkrir bænd-
ur og vildu fá að gamni sinu að heilsa upp á skóla-
meistarann, en kváðust vera í ætt við þá tvo
sem áður komu og sagst höfðu væru frændur þess
sem kom með hjerann.
Rjett er nú það, svaraði Nasreddin, og bauð þeim
inn. Ljet síðan setja fyrir þá fat með vatni.
Hvað á þetta að þýða, skólameistari ? spurðu þeir.
Það er ný uppsuða af hjerabeinunum, sem frændi
frænda ykkar gaf mjer, svaraði Nasreddin og brpsti
vingjarnlega.
Nasreddin í vandræðum.
Einu sinni gekk Nasreddin inn í annars manns
garð og sleit upp mikið af rófum, ljet þær í poka,
sem hann hafði með sjer, og ætlaði síðan á stað með
þær. En í því kom eigandi garðsins, þreif til hans