Skírnir - 01.12.1915, Blaðsíða 111
Tvær þýðíngar.
Eftár Ruldu.
I. SigrÚD.
Sigrún litla, Sigrún góð! œ syngdu fyrir mig.
Sál mín reikar einmana hrjóstugan stig
og ávalt býr mér sorgin í sinni.
Sigrún litla, Sigrún góð, þ'n vísa er eins og vor,
hún vermir mig og huggar og léttir raunaspor,
svo birtir yfir hljóðri höllu minni.
Sigrún litla, Sigrún góð, æ, syngdu kvæðið þitt
að sönglaunum ég gef þér hálft kongsríki mitt
og gull og silfur alt í hárri höllu;
mín ósk er gull og siifur í hljóðri hugarborg
og hálfa konungsríkið: að bera með mér sorg, —
þú hræðist víst harminn mest af öllu.
*
* *
Eeyr, reyr, hvísla,
renn, bylgja blá.
Segið, hvert fór Sigrún ung
í sorghug og þrá? —
Hún kveinaði sem vængskotin önd, er sökk í sjó
í vor er laufið skreytti skóg.
Svo ilt og gramt var fólkið henni' í Austurárhlíð,-
um gull og silfur stóð það stríð.
Svo ilt og gramt var fólkið, að ekki fyrir sást,
það stríð hún mátti þola fyrir sína æskuást.