Morgunblaðið - 01.09.2001, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 1. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Á þessu fagra ís-
lenska sumri er ynd-
isleg manneskja fallin
frá.
Anna Margrét
Magnúsdóttir var
semballeikari og
kennari við Tónlistarskóla Garða-
bæjar. Hún var sérstæður persónu-
leiki, frábærlega vel gefin og
skemmtilega aðhlægin. Við áttum
góðar stundir saman, sérstaklega á
laugardagsmorgnum fyrir tveimur
árum, þá skemmtum við okkur oft
konunglega við upprifjun bernsku-
áranna og fundum margt sameig-
inlegt með orðnum atburðum í lífi
okkar beggja.
Það er skrýtið en maður áttar sig
stundum ekki á því fyrr en of seint,
hversu mikils virði fólk getur verið.
Sérstaklega eins hæfileikamikið og
tilfinningaríkt fólk og Anna var.
Manni finnst að þannig fólk muni
ætíð lifa.
ANNA MARGRÉT
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Anna MargrétMagnúsdóttir
fæddist í Reykjavík
7. ágúst 1952. Hún
lést 17. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Kristskirkju í Landa-
koti 31. ágúst.
Ég þakka þér, elsku
Anna Margrét mín,
góð kynni og skemmti-
lega samveru og óska
prinsessunum þínum
og eiginmanni alls
góðs í framtíðinni og
huggunar í sorg
þeirra.
Þín
Kolbrún Ósk
Óskarsdóttir.
Önnu kynntumst við
er hún var nemandi
við tónmenntakenn-
aradeild Tónlistarskólans í Reykja-
vík frá árinu 1975–1978. Námið
sóttist Önnu mjög vel og kom strax
í ljós að hún var framúrskarandi
nemandi sem hafði til að bera sam-
viskusemi, metnað og glögga yfir-
sýn við úrlausn verkefna. Vorið
1978 útskrifaðist hún frá Tónlistar-
skólanum og var þá þegar ákveðin í
að hefja framhaldsnám við háskóla
erlendis.
Leið hennar lá til Bandaríkjanna
þar sem hún hóf nám við Univers-
ity of Urbana, Illinois. Þar komu
fram þeir miklu námshæfileikar
sem hún hafði til brunns að bera.
Stundaði hún námið af miklum
dugnaði og dró hvergi af og lauk
mastersprófi í tónlistaruppeldi
(Music Education) og síðan dokt-
orsprófi við sama skóla.
Á háskólaárum Önnu í Banda-
ríkjunum lágu leiðir okkar stöku
sinnum saman þar sem hún leitaði
ráða eða við spjölluðum um lífið og
tilveruna, dvöl og nám hennar ytra.
Kom þá fram sem áður hve af-
burðagreind hún var og næmleiki
hennar fyrir vali í samsetningu og
uppbyggingu námsins. Höfðum við
á tilfinningunni að hún væri ánægð
með það svið tónlistar og þær
áherslur í námi sem hún hafði valið
sér.
Um hríð kenndi hún við Tón-
menntaskóla Reykjavíkur þar sem
ég var yfirmaður hennar. Hún hafði
góða nærveru og bar aldrei skugga
á samskipti okkar.
Árið 1985 hóf Anna kennslu við
tónmenntakennaradeild Tónlistar-
skólans í Reykjavík. Þar nutu hæfi-
leikar hennar sín til fulls. Hún lagði
drög að námskrá og setti saman
námsefni í nokkrum greinum og má
þar nefna fagurfræði tónlistar, tón-
listarrannsóknir og tónbókmenntir.
Hún var metnaðarfullur kennari og
meðalmennska var henni ekki að
skapi. Bar hún hag nemenda sinna
fyrir brjósti og var vinsæll og virt-
ur kennari. Við áttum talsverð sam-
skipti hvað varðaði skipulagningu,
uppbyggingu og innra starf tón-
menntakennaradeildarinnar þar
sem við kenndum saman um árabil.
Kom þar enn og aftur í ljós hve
ánægjulegt og uppbyggilegt var að
vinna með henni. Hún var einstak-
lega fljót að koma auga á aðalatrið-
in, skipulögð og skapandi í hugsun.
Anna var einnig skapandi listamað-
ur og kom fram sem semballeikari
hin síðari ár.
Þegar við lítum til baka minn-
umst við hennar sem næmrar
manneskju og mikillar tilfinninga-
veru sem skynjaði lífið ef til vill
dýpra og sárar en margur annar.
Það er með harmi í huga sem við
kveðjum Önnu og biðjum guð að
blessa eiginmann hennar, dæturnar
tvær og fjölskyldu. Blessuð sé
minning hennar.
Stefán Edelstein,
Jóhanna Lövdahl.
„Áður en hægt er að búast við
því, að almenningur læri að meta
mikil tónverk, er nauðsynlegt, að
vér eignumst betri tónlistarkenn-
ara.“ Þessi orð voru skrifuð árið
1802 af einum merkasta tónlistar-
fræðingi síns tíma, Johann Niko-
laus Forkel, í formála hans að ævi-
sögu Johanns Sebastian Bachs sem
gefin var út 1985 í íslenskri þýð-
ingu Árna Kristjánssonar píanó-
leikara. Þessi orð eiga sér sam-
hljóm í lífsstarfi dr. Önnu
Margrétar Magnúsdóttur tónlistar-
fræðings og semballeikara. Anna
Margrét var ein af frumkvöðlum í
íslensku tónlistarlífi með því að
ljúka doktorsprófi í tónlistar-
kennslufræðum frá tónlistarháskól-
anum í Urbana, Illinois í Banda-
ríkjunum. Hún starfaði við kennslu
í tónmenntakennaradeild Tónlistar-
skólans í Reykjavík um margra ára
skeið ásamt því að vinna að rann-
sóknum á sviði tónvísinda. Eftir
hana liggja greinar um tónlist ým-
issa tónskálda, m.a. Bachs og Pur-
cell. Anna Margrét tók einnig virk-
an þátt í tónlistarlífinu sem
semballeikari.
Leiðir okkar Önnu Margrétar
lágu saman á þessu ári í faglegu
samstarfi um stöðu háskólamennt-
aðs tónlistarfólks á Íslandi. Ég
fagnaði því mjög að fá tækifæri til
að kynnast henni og verða aðnjót-
andi þeirrar persónulegu útgeisl-
unar og hlýju sem fylgdi Önnu. Frá
henni stafaði vitræn og tilfinninga-
leg orka sem verður mikil eftirsjá
að.
Víst er undir sól að sjá,
sé ég mynd þar skína:
Framtíð dregur fánann á
fjallatinda þína.
(Steph. G. Steph.)
Nína Margrét Grímsdóttir.
Fyrir réttum mánuði lék sum-
argolan blíðlega um Biskups-
tungnasveit eins og svo oft áður.
Sólin skein í heiði og þennan dag
lék lífið eitthvað svo fallegt lag. Það
var í hinsta sinn sem ég sá þig, nú
hefur þú kvatt. Minningin um þessa
stuttu samverustund fyrir austan
mun ylja mér lengi ekki síður en
fallegu orgeltónarnir sem bárust út
úr Skálholtskirkju þegar þú tókst í
orgel kirkjunnar að loknum tón-
leikum. Ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að vera nemandi þinn í
Tónlistarskóla Reykjavíkur og
seinna samstarfsmaður í Tónlistar-
skóla Garðabæjar. Þú varst gædd
mörgum listrænum hæfileikum,
bjóst yfir leiftrandi sköpunargáfu
og hugmyndaauðgi sem lituðu allt
umhverfi þitt. Þú varst hláturmild
og nærvera þín gaf líðandi stundu
aukið vægi.
Þín bros voru sæt, eins og sólgeislinn
þýð
og sumar á vöngum þínum,
er stormurinn æddi um algræna hlíð
í einveldismætti sínum;
þá bliknaði, skalf og beygði fald
það blóm, er var fegurst sýnum.
(Hulda.)
Þú varst einstakur fræðari og
framúrskarandi kennari. Þú tendr-
aðir neista í hverju hjarta með eld-
móði þínum og snilldartökum á
námsefninu. Ég naut frábærrar
leiðsagnar þinnar og visku og er ég
þér og mun vera þér ævinlega
þakklát fyrir. Ég þakka samfylgd-
ina, mín kæra.
Ég átti þig. Nú á ég minnis-ljóð
sem andblæ hausts og mánans
rökkurglóð.
Á hvítum vængjum svifin ertu sjálf
með sól og álf.
(Hulda.)
Ég votta Reyni og dætrunum
Birtu og Maríu mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hjördís Ástráðsdóttir.
✝ HermannSveinsson fædd-
ist á Þúfu í Vestur-
Landeyjum 11.
ágúst 1919. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnuninni á Sel-
fossi 27. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Sveinn Sveinsson,
síðar bóndi á Kot-
velli í Hvolhreppi, f.
23. apríl 1884, d. 1.
mars 1972 og Helga
Jónsdóttir, f. 3.
október 1879, d. 14.
ágúst 1968. Systir Hermanns er
Helga Sveinsdóttir, f. 18. nóvem-
ber 1920, gift Sigurði Dagnýs-
syni, f. 25. júlí 1925.
Hinn 19. maí 1956 kvæntist
Hermann Guðrúnu Helgu Jóns-
1. júlí 1965. Sambýlismaður henn-
ar er Hákon Mar Guðmundsson, f.
12. júlí 1956. Börn Gróu með Lár-
usi Þorsteinssyni eru Helga Guð-
rún, f. 16. nóvember 1989, og
Hermann Sveinn, f. 19. maí 1993.
Dætur Hákonar eru Berglind, f.
25. ágúst 1979, og Kristrún, f. 5.
apríl 1986.
Hermann lauk búfræðiprófi frá
Bændaskólanum á Hólum árið
1938. Hann vann við vélsmíði, bif-
vélaviðgerðir og vörubílaakstur á
Hvolsvelli og víðar þar til hann
tók við búi af foreldrum sínum á
Kotvelli árið 1954. Hermann og
Guðrún brugðu búi 1984 og eftir
það vann Hermann á bílaverk-
stæði Kaupfélags Rangæinga í
nokkur ár. Hann tók virkan þátt í
félagslífi í Hvolhreppi, var m.a. í
stjórnum búnaðarfélags, ræktun-
arsambands, veiðifélags og brids-
félags, tók þátt í leikstarfi og
söng í kirkjukór Stórólfshvols-
kirkju um árabil.
Útför Hermanns fer fram frá
Stórólfshvolskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
dóttur frá Kálfsstöð-
um í V-Landeyjum, f.
20. mars 1929. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jón Einarsson,
bóndi á Kálfsstöðum,
f. 11. mars 1900, d.
21. maí 1964, og Gróa
Brynjólfsdóttir, f. 25.
nóvember 1904, d. 27.
júlí 1966. Börn Her-
manns og Guðrúnar
eru: 1) Guðmundur
Sveinn, blaðamaður í
Reykjavík, f. 17. júlí
1957. Kona hans er
Lovísa Sigurðardótt-
ir, f. 7. febrúar 1959. Börn þeirra
eru Guðrún Lilja, f. 16. desember
1983, og Arnar, f. 27. ágúst 1988.
2) Helgi, verktaki í Reykjavík, f.
19. október 1958. 3) Jónína Gróa,
innheimtufulltrúi á Hvolsvelli, f.
„Er Hermann á Kotvelli pabbi
þinn? Jæja, hann átti aldrei að
verða bóndi, hann átti að verða
heimspekingur,“ sagði Jón í Garðs-
auka með sinni þrumandi röddu við
mig, unglinginn. Ég átti erfitt með
að skilja þessi orð því að ég hafði
aldrei orðið var við að faðir minn
væri heimspekilega þenkjandi. Áttu
heimspekingar ekki að skrifa lærð-
ar greinar um tilgang lífsins eða
nota flókin orð til að ræða eðli
mannsins og veraldarinnar?
Á kveðjustundu flögra minninga-
brot um hugann. Um pabba þar
sem hann stendur við Móbakkann í
Rangá með Jóni á Velli og okkur
bræðrunum með fallegan silung á
stönginni eða sitjandi við eldhús-
borðið, drekkandi kaffi, hamingju-
saman eftir vel heppnaða veiðiferð
og vaskurinn fullur af silungi. Um
pabba á kafi undir húddinu á bíln-
um sínum eða rauða Skódanum
hans Jóns, eða með traktorinn í ótal
pörtum, framhjólin hér og aftur-
hjólin þar og allt hitt þar á milli.
Eða um pabba, standandi fyrir utan
fjárhúsið, kallandi „kiiibbakiiibba-
kibb“ og út um allt tún sperrtu
kindurnar eyrun og streymdu síðan
heim, vitandi um ilmandi töðu á
garðanum og fóðurbæti í forrétt.
Um pabba að strjúka Skjónu og
Skjöldu eða sitjandi á kolli, reykj-
andi pípu, horfandi út í loftið á með-
an mjaltavélin puðaði. Um pabba
komandi heim eftir vel heppnaða
læknisferð til nágrannans þar sem
kind eða kýr var í nauðum og úr
augum hans skein gleði og ham-
ingja yfir því að hafa getað orðið að
liði. Og hve stoltur ég var þegar
hann kom heim með verðlaunapen-
inga úr bridsmótum á Hvolsvelli;
eða þegar hann tók hreinan topp af
mér á bridsmóti í Gunnarshólma
með því að segja og standa fimm
lauf á meðan allur salurinn fór nið-
ur á þremur gröndum. Þá skildi ég
að hann hafði dýpri skilning á eðli
spilsins en flestir aðrir.
Þótt hann notaði ekki flókin orð
til að lýsa heiminum sýndi hann í
verki gildi þess að vera heiðarlegur
og sannur sér og sínum, gleðiblikið
í augunum eftir að hafa veitt hjálp-
arhönd sagði allt sem þurfti. Heim-
spekingur þarf ekki að nota flókin
orð, heimspekingur þarf ekki að
skrifa lærðar greinar um eðli al-
heimsins, heimspekingur getur
sýnt visku sína í verkum sínum og
með virðingunni sem hann ber fyrir
umhverfi sínu.
Eftir á að hyggja fór Jón í Garðs-
auka ekki að öllu leyti með rétt mál.
Hið sanna er að pabbi var bæði
heimspekingur og bóndi.
Helgi.
Elsku bestu afi, nú vitum við að
þér líður vel og við vitum líka hvar
þú ert og hjá hverjum, þú ert hjá
Guði, hjá þeim sama og við tölum
alltaf við þegar við erum að fara að
sofa á kvöldin. En annars, afi, viltu
hafa samband við okkur ef þú getur
og segja okkur hvernig hann lítur
út?
Guð geymir þig vel, afi, það vit-
um við og hann hjálpar ömmu líka
að sætta sig við að þú ert farinn frá
henni.
Takk, elsku amma, hvað þú varst
afa góð og við lofum að styrkja þig
líka.
Að lokum, elsku afi, viljum við
senda þér bæn sem þú hjálpaðir
okkur að læra.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Helga Guðrún og
Hermann Sveinn.
Með örfáum orðum viljum við
systkinin kveðja afa í sveitinni. Þótt
afi segði ekki mikið leið okkur alltaf
vel í návist hans. Þegar við komum í
heimsókn vorum við vön að fara inn
í herbergi, þar sem tók á móti okk-
ur afalyktin sem oftast var bara
lyktin af neftóbakinu hans, kyssa
afa á kinnina og segja honum
hvernig allt gengi. Þegar hann
sagði eitthvað kom það okkur oftast
til að hlæja eða að það var einhver
fróðleiksmoli. Afi var sérstaklega
ættfróður og nægði oft að nefna
nafn á vini og þá fengum við að vita
hverrar ættar hann var eða hvort
hann væri eitthvað skyldur okkur.
Með þakklæti fyrir góðar minn-
ingar kveðjum við afa í sveitinni
með þessu ljóði:
Ég átti afa
sem minnti á þig -
með hvítt hár
og hátt enni,
og hann líktist þér mest í því,
finnst mér nú þegar hann er farinn
að hann sagði aldrei neitt -
Samt var návist hans lögmál.
Ég óttaðist hann ekki
en leit hann sömu augum
og ég nú horfi
til þín.
(Matthías Johannessen.)
Guðrún Lilja og Arnar.
HERMANN
SVEINSSON
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
3# 4
  4 
! 

  
#
 * 

* ##
 .8
,
//99--:
" 4  +
5 
 ,

 *  

60& 7

! $  /* # 2  
6+,#

'#
/4 +,#
$   - 
@+
 #
'#
#*/+,#
$   3 (+ #$

7  ,#

'#
* 0 
7 *#,#

'#
4 * 0 $ 
    '*0  0
#$#$ +