Bjarmi - 01.12.1978, Blaðsíða 3

Vegna þessarar tilskipunar Rómarkeisara verða
allir að láta skrásetja sig. Hér var ekkert verið að
hugsa um það, hvort fólk gæti farið langar vega-
lengdir. Allir urðu að fara til ættborgar sinnar, hvernig
svo sem á stóð. Rómarkeisari hafði talað, og það
varð að hlýða því.
Nú verða Jósef og María að fara til ættborgar
sinnar, Betlehem. Ég get ímyndað mér, að þetta hafi
verið erfið ferð. Þau þurfa að fara um 100 km leið,
og María er þunguð.
í ofanálag: Þegar komið er til Betlehem, er ekk-
ert rúm í gistihúsunum fyrir þau Maríu og Jósef. Þetta
virðist vera ósköp eðlilegt. Margir hafa þyrpzt til
Betlehem vegna tilskipunar Ágústusar og höfðu tryggt
sér rúm í gistihúsinu.
Þetta hefur ekki dregið úr erfiðleikum þeirra Maríu
og Jósefs, að þurfa að fara í næsta helli, fjárhús,
og dveljast þar. Ég get ekki ímyndað mér, að þar
hafi verið nein þægindi og því síður hiti.
En þar fæðist Jesús. Allt gengur vel, og hann er
heilbrigður. Maður ímyndar sér gleði foreldranna.
,,Já, gleðin hefur verið mikil, þar sem þau vissu,
hver þetta var. Þetta var enginn annar en hinn fyrir-
heitni Messías, Immanúel, Guð er með oss.
Þetta er í stórum dráttum ytri búningur á komu
Jesú. En nú spyr ég aftur: Hvað var í raun og veru
að gerast?
Ég er viss um, að María og Jósef hafi verið í hópi
þeirra Gyðinga, sem treystu fyrirheitum Gamla testa-
mentisins. Þau hafa áreiðanlega heyrt og treyst fyrir-
heitinu, sem Abraham, forfaðir fsraelsmanna, hafði
fengið: ,,Af þér skulu allar ættkvíslir jarðarinnar
blessun hljóta" (I. Mós. 12). Þetta var spádómur
um Messías og þá um leið um Jesúm. Hann átti að
veita öllum ættkvíslum jarðarinnar blessun. Þetta vissi
hver Gyðingur, og þeir treystu fyrirheitum Guðs.
Þeir þekktu einnig fyrirheit Guðs til Davíðs. Drott-
inn sagði við hann: „Þegar ævi þín er öll og þú leggst
hjá feðrum þínum, mun ég hefja afspring þinn eftir
þig . . . og ég mun staðfesta konungsstól hans að
eilífu. Ég vil vera honum faðir og hann skal vera mér
sonur" (II. Sam. 7).
Þetta er Ijóst fyrirheiti um Messías, Jesúm. Hann
átti að vera af ætt Davíðs.
Og allir Gyðingar vissu, að Messías átti að fæð-
ast í Betlehem. Þeir höfðu fyrirheiti um það úr spá-
dómsbók Mika (5,1nn).
,,Og þú, Betlehem Efrata, þótt þú sért einna
minnst af héraðsborgunum í Júda, þá skal þó frá þér
koma sá, er vera skal drottnari í ísrael, og ætterni
hans vera frá umliðinni öld, frá fortíðar dögum. Fyrir
því mun hann framselja þá til þess tíma, er sú hefir
fætt, er fæða skal . . .“
Nú höfum við fengið eitt svar af mörgum við spurn-
ingu okkar, hvað var að gerast, þegar Jesús fæddist.
Guð var að framkvæma þau gömlu fyrirheit, sem hann
hafði gefið í öndverðu. Guð hafði sagt — og hann
stendur við sitt — og nú framkvæmdi hann það.
En ég tel, að við séum ekki enn búin að svara
spurningunni. Við verðum að athuga þetta betur. Það
voru nefnilega fleiri fyrirheit gefin, tengd Messíasi.
Til dæmis eru orð í spádómsbók Jesaja, sem tala
skýrt og svara spurningu okkar vel. Þar segir: „Fyrir
því mun Drottinn gefa yður tákn sjálfur: Sjá, yngis-
mær (eða ung kona) verður þunguð og fæðir son
og lætur hann heita Immanúel, þ.e. Guð er með oss“
(Jes. 7,14).
Hér höfum við það. Með fæðingu Jesú er ekki bara
barn að fæðast, sem veitir foreldrum gleði (þótt það
sé út af fyrir sig nægt gleðiefni). Nei, gleðin og
fögnuðurinn er enn meiri. Guð er að framkvæma fyrir-
heit sitt. Hann sjálfur er að koma til mannanna:
Immanúel, sem þýðir Guð er með oss.
Guð sjálfur kom í mannlegu holdi vegna elsku
sinnar til okkar. Hann vildi veita okkur þekkingu á
sér. Og ef þú vilt þekkja Guð, þá skalt þú athuga
athafnir og orð Jesú. Jesús er Guð sjálfur.
Við mennirnir þekktum ekki Guð í raun og veru
fyrr en Jesús kom og kunngjörði okkur Guð. Við
fáum að vita, að Guð elskar okkur. Hann vill frelsa
okkur frá syndinni, skapa nýtt líf, nýjan einstakling,
nýjan heim.
Þetta er það.sem er að gerast á jólunum: Immanúel,
Guð er með oss.
,,Þess vegna, mínir elskuðu bræður, verið fastir,
óbifanlegir, síauðugir í verki Drottins, vitandi, að
erfiði yðar er ekki árangurslaust í Drottni" (I. Kor.
15,58).
Hilmar Baldursson.
ar. Hróp . . . ? Ekkert annað en
ímyndun. Það er grafarþögn um-
hverfis hann. Of mikil þögn.
Hann spyrnir stafnum fast í
snjóinn og gengur rösklega upp í
brekkuna að baki skálans. Það er
enn svolítil dagsbirta yfir Stórholti,
og tunglið er nýtt, það kemur upp
innan stundar. Hann arkar upp á
við.
Allt í einu nemur hann staðar,
veit: Þú átt ekki að fara lengra.
Skrýtið var þetta. Áður en hann
gerir sér fulla grein fyrir, hvað
hann aðhefst, hefur hann snúið sér
við á skíðunum og er á hraðri leið
niður eftir í áttina að skálanum.
Að ganga heim. Nei, það geri
ég ekki. En ég get líka skroppið
nokkum spöl i sömu brautinni og
ég kom.
Hann fer svo langt, að hann sér
mestalla heiðina. Eitthvað togar
hann lengra.
Nei. Hann nemur staðar. Hvaða
fíflaskapur var þetta? Hann snýr
við. Þau skulu ekki geta skemmt
sér yfir því, að ferðin hafi öll farið
í vitleysu. Það getur verið ágætt
að vera einn stöku sinnum. Þegar
menn eru orðnir nítján vetra, er
þeim kannski þörf á að íhuga eitt
og annað. Veðrið er ágætt. Hann
hefur nógan eldivið og vistir. Hér
verða jólin eins og vera ber. Svo-
lítið sérstök. Það fellur honum líka
vel í geð.
Hann er ekki í hópi þeirra, sem
láta berast með straumnum. Eng-
inn skal saka hann um það. Og
þó að kristilegt samkomuhús hafi
Framh. á bls. 14.
3