Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 18

EIRIKUR SIGURÐSSON:
Óvænt
Að þessu sinni voru hvít jól. Mikill snjór hafði fallið
síðustu daga og færð versnað á götum þorpsins. Eigi að
síður hafði Davíð smiður farið í kirkju með konu sína og
börn á aðfangadagskvöldið, en Stína, frænka konunnar,
leit eftir jólasteikinni heima. Heiða, kona Davíðs, hafði
viljað halda þesari venju, þó að þungfært væri á götun-
um.
Nú voru þau á heimleiö úr kirkjunni í bílnum, og enn
ómuðu lög jólasálmanna í eyrum fólksins. Davíð lagði
bílnum undir húshliðinni, en konan og börnin flýttu sér
inn í húsið úrfrostinu og renningnum. En Davíð varð einn
eftir að loka bílnum og ganga frá honum.
En þegar Davíð var á leið heim að húsinu, sá hann
einhverja dökka flygsu í snjónum skammt þar frá. Hann
kannaðist ekki við þessa þúst og gekk þangað. En hon-
um brá heldur í brún, þegar hann sá, að þarna lá maður í
fönninni. Og hann sá ekki hvort hann var lifandi eða
iátinn. Þetta var unglingspiltur, óskjóllega klæddur.
Davíð tók piltinn í fangið og fannst hann vera með lífi,
en hann var í þungu dái og af honum var megn áfengis-
lykt.
Davíð kafaði með hann í fanginu heim að húsinu, inn
um útidyrnar og upp á loft og lagði hann á legubekkinn í
herbergi Dodda litla.
Konan og börnin komu undrandi á eftir honum upp í
herbergið. ,,Er hann dáinn?" hvíslaði konan varlega.
Davíð lagði eyrað að vitum piltsins og svaraði svo:
,,Nei, hann dregur andann. Komdu fljótt með hlý föt og
segðu Stfnu að hita vatn í hitapúðann. Nú mundi ég leita
læknis, ef hann væri nokkur hér í þorpinu."
Davíð var handfljótur við að klæða piltinn úr blautu
fötunum og fór að strjúka hann og nudda til að koma lífi í
hina köldu limi. Heiða kom einnig fljótt til hjálpar. Ekki
hreyfði pilturinn sig neitt.
Þegar þau höfðu strokið hann þannig um stund, var
eins og líf færðist í hann. Þá afklæddi Davíð sig að ofan
og klæddi hann í volga nærskyrtu sína og lopapeysu
utan yfir. Þá skalf hann dálítið. Það var fyrsta batamerkið.
Svo kom dálítill roði í andlitið og andardrátturinn varð
greinilegri. Þá létu þau á hann hitapoka og létu hann
ýmis við bakið eða ofan á brjóstið.
Börnin stóðu þegjandi bak við foreldra sína í ofvæni-
,,Hvar fannstu hann, pabbi?" spurði Hulda, eldri stúlk-
an.
,,Hann var hérna á túninu skammt frá húsinu."
,,Hvað er að honum?" spurði Helga litla.
,,Hann sefur," svaraði pabbi þeirra. ,,Bráðum vaknar
hann."
,,Ég vil ekki, að hann sé í mínu herbergi," sagði Doddi
litli.
,,Hann verður að fá að vera þar," sagði konan. ,,Þu
færð að vera inni hjá okkur, Doddi minn."
Doddi lét sér þetta vel líka. Hann hafði aldrei neitað Þvl
að fá að sofa inni hjá pabba og mömmu.
Enn voru þau pabbi og mamma að bjástra við pi,tinn
langan tíma. Nú var honum orðið hlýtt en hann vaknaði
ekki. Andardrátturinn virtist eðlilegur en dálítið þungur,
Meira var víst ekki hægt að gera en bíða og sjá til.
,,Á ekki að borða neinn jólamat?" spurði Doddi litli-
,,Ég er orðinn svangur."
Þaö var liðið langt á kvöld og allir höfðu gleymt jóla-
matnum vegna þessa óvænta atburðar. Aðhlynning aó
piltinum varð að ganga fyrir öllu öðru.
,,JÚ, nú förum við að borða," svaraði Heiða. ,,Þið hafi
verið góð börn að kvarta ekki fyrr og bíða svona lengi-
Svo settust allir að jólaborðinu. En hjónin skruppu 1
skiptis upp á loftið að líta eftir þessum ókunna jólagesti.
,,Þekkir þú hann, Davíð?" spurði konan.
,,Nei, ég held hann sé ekki héðan úr þorpinu."
Svo borðuðu allir jólamatinn með góðri lyst. En það var
ekki eins mikil gleði við jólaborðið og vant var og minn'
eftirvænting eftir jólagjöfunum. Hugur fólksins hvarfla
til piltsins á loftinu.
Þegar staðið var upp frá borðum, spurði Doddi:
,,Hvenær fáum við jólagjafirnar?"
,,Þið fáið þær núna bráölega," svaraði móðir hans.
Börnin höfðu séð marga jólaböggla undir jólatrénu
stofunni. Og nú hófst skemmtilegasti tími kvöldsins fy
börnin. Davíð las sundur jólabögglana og hver fékk si^
Börnin opnuðu þá með mikilli eftirvæntingu hvern ^
öðrum, og gólfið varð allt þakið jólapappír utan
bögglunum.
til
ÆSKAN — Blaðið er besta og ódýrasta barna- og unglingablaðið
16
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■^■■^■■■i