Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 43

Þaö var Englendingurinn Matthew Webb, sem gerði
Þaö, og tíminn, sem þaö tók hann var 21 klukkustund og
45 mínútur. Þetta gerðist áriö 1875 og er því rúm öld liðin
síðan. Webb'stakk sér í sjóinn í höfninni í Dover og
stefndi til Calais meö löngum og hægum bringusunds-
tökum, skriösundiö var nefnilega óþekkt sundaöferö þá.
■— Tíu klukkutíma þreytti Webb sundið og voru þá enn
eftir 30 km. En áfram hélt hann og nú fékk hann mat og
drykk á sundinu, sameinað í heitri kjötsúpu. Þá henti
Það, aö áhrif flóös og fjöru fóru aö tefja fyrir sund-
Qarpinum og einnig fór aö gola dálítið. Webb rak nokkuö
af leiö, en það lét hann ekkert á sig fá og hélt ótrauður
áfram sundi sínu.
Þegar aöeins einn og hálfur kílómetri var eftir, stökk
fnaöur fyrir borö úr leiösögubátnum og synti viö hlið
Webbs þaö sem eftir var leiöarinnar til lands. Hann
sparaði ekki hvatningarópin til félaga síns, og sú hvatn-
'ag haföi mjög uppörvandi áhrif á hinn þreytta sund-
mann. —
Loksins — loksins rak Webb annan fót sinn í botn og
nú gat hann staðið upp og vaðið í land við mikil fagn-
aöaróp mannfjöldans, sem þarna var samankominn.
Hann haföi sýnt að þetta sund var mönnum mögulegt, en
þaö höföu margir efaö mjög. —
Jú, börnin höfðu heyrt eitthvaö um þetta, og kennarinn
hélt áfram:
"Nú skulum við leika aö viö séum dómstóll, og ég skal
v®ra dómarinn. Sú, sem ákærö er, er hún Stína, er þaö
ekki satt?"
Jú, börnin samsinntu því af ákafa.
"°9 fyrir hvaö er hún kærð?" suröi kennarinn.
Það stóö ekki á svörunum.
"Hún hafði rangt viö í boltaleiknum."
"Hún kleip hana Siggu."
"Hún kastaöi snjóbolta í Laugu í vetur."
Kennarinn rétti upp höndina til merkis um að börnin
ættu aö þagna. Svo sneri hann sér aö Stínu og spurði:
"Jaeja Stína mín. Er þetta satt?"
Þar sem Stína svaraði ekki, tók kennarinn þaö sem
samþykki. Svo spuröi hann:
"Og hvaöa refsing finnst ykkur hæfileg fyrir Stínu?"
Túsi rétti upp höndina og svaraði:
"Lemja hana á rassinn meö kennaraprikinu."
Lalli lét ekki á sér standa:
"Læsa hana inni eftir skólatíma."
Og fleiri uppástungur komu í sambandi viö refsingu
anda Stínu, það vantaöi ekki. Þá sagói kennarinn:
"Ég sting upp á aö hún fái þrjú högg á rassinn, meö
kennaraprikinu."
- "Ég skal."
"Ég skal."
.,Má ég?"
Það virtist vera nóg af sjálfboðaliðum til aö taka aö sér
að framkvæma refsinguna. En kennarinn rétti upp
höndina, og þegar þögn var komin á, sagði hann:
,,Stína er ákærð fyrir aö hafa rangt við í boltleik, fyrir aö
klípa Siggu og aö kasta snjóbolta í Laugu. Refsingin
hefur verið ákveöin: þrjú högg á rassinn meö
kennaraprikinu."
Börnin samsinntu, og eftirvænting var farin aö grípa
um sig. Þó mátt sjá á sumum, aó þeim var ekki alls kostar
farið aö líka hverja stefnu máliö tók. Eftir dálitla þögn
sagöi kennarinn:
,,Nú ætla ég aö biöja það ykkar, sem aldrei hefur haft
rangt við í boltaleik að koma hingaó og framkvæma
refsinguna."
Börnin litu hvert á annað meö spurn í augum. Þetta var
eitthvaö, sem þau höföu ekki búist við. Þegar þau öll
hikuðu, sagöi kennarinn:
„Réttið upp höndina, sem aldrei hafið haft rangt við í
boltaleik, og svo vel ég eitthvert ykkar úr."
Hik kom á börnin. Sum ætluðu að fara að rétta upp
höndina, en drógu hana fljótt niður aftur.
,,Nú, ekki dugir þetta," sagöi kennarinn. ,,Viö verðum
endilega aö sjá til þess aö Stína fái refsinguna sína. Þess
vegna spyr ég; hvert ykkar hefur aldrei klipið neinn?"
Enn varð hik, og börnin virtust vera aö hugsa sig um.
,,Lalli,“ sagöi kennarinn. ,,Það er best aó þú komir. Ég
þykist viss um aö þú hafir aldrei klipiö neinn."
Lalli hálfreis úr sætinu, en settist aftur. Þegar hann
ÆSKAN — Hafið ekki áhyggjur af ókomnum dögum
41