Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 407
399
festa annan farvið, að eigi tæki út. Torfi lét og kasta
færi út með vaðstein,og vita ef ræki. Tanst það brátt,
að svo rak sem Jaust væri; var þá út gefinn legu-
streingurinn, þar til 100 faðmar voru úti; rak þó enn
nokkra stund, þar til festist á 10 faðma dýpi. Þannig
lágu þeir til miðaptans. Þá rofaði til, svo að til lands
sá. Hafði þá rekið viku sævar, og voru nú komnir
fram undan fjalli því, er Byrgisvikurfjall lieitir, og
var þá þangað komið, er hvergi var óhætt fyrir blind-
skerjum, nema á miðuðum leiðum, og þó ófært í
aftökum. Grrilti stundum i fjallið, en stundum ekki.
Pýsti háseta þá að leysa og sigla inn með. Þá mælti
Torfi: „Að vísu er hér ekki góð vist, eu afarhætta að
leysa, þar sem grynningar eru fyrir, myrkur og ofsa-
veður á, en séuð þið ásáttir að taka móti öllu, því
að höndum ber, skal þegar leysa og til segla taka“.
En þess kváðust þeir albúnir. En er dreki var dreg-
inn, var ein flaugin (akkeris eða kröku klóin) af
brotin. En þegar dimdi alt í einu, svo kafaldið hafði
aldrei svartara verið; var þá beitt frá landi, en alt i
óvissu enni mestu. Leið ei langt áður boði sprakk
beggja vegna við stafn skipsins. Sá framímaður einn
það, en hann mátti ei til segja, þó (að) gagnað hefði,
því (að) ei mátti kall heyra frá stafni í skut aptur
fyrir veðragný og brimöskran. Varð það nú, að Torfi
sigldi beint í gegnum boðann, og fossaði af upp á
bæði borð, en eingi kostur tækilegri til hliðar að
víkja, þar brim og boðar risu hvervetna. Hafði Torfi
leið þessa alla látið sigla með seglskautinu einu; var
og enn sigldur snertuspölur á grunnsævi, en síðan
voru brim og boðar fyrir svo miklir, að hvitfyssaði
af alstaðar, svo eingin lífs von var í gegnum að sigla,
og lét Torfi nú varpa drekanum þeim brotna, því (að)
annar var ei til, og varð strax fast á 15 faðma djúpi.
Frost hafði verið um daginn, en harðnaði nú, svo alt