Börn og menning - 01.04.2014, Page 29

formála í bundnu og eilítið tyrfnu máli sem
auk þess var mælt fram með dálitlum hreim.
Svo lítið bæri á spurði ég strákinn minn
þegar formálanum var lokið hvort hann
skildi þetta alveg. „Jáh," sagði hann, og leit
á mig eins og mér ætti ekki að finnast hann
vera eitthvert smábarn.
Sviðið var, eins og brúðurnar, listasmíð.
Það var stúkað niður í miðsvið, vinstri og
hægri væng, og hverjum þessara þriggja
hluta svo skipt í efri og neðri hæð sem hver
kom við sögu ( sínum hluta sýningarinnar,
þótt stærsti hluti leikritsins færi fram
miðsviðs, á markaðnum í austrænni borg.
Töfrum slungnasti hluti sýningarinnar var
sá sem átti sér stað í fjársjóðshellinum, sem
var heillandi smíð út af fyrir sig. Einhver
dýptarblekking í honum veitti þá tilfinningu
að fjársjóðirnir teygðu sig inn á sviðið svo
langt sem augað eygði. Svo fann Aladdín
lampann. Og andann.
I andanum voru einhverjir annarsheimslegir
töfrar: Þegar hann hreyfði sig var eins og
skynjunin færi öll úr skorðum og maður
missti tilfinninguna fyrir því hvort hann
hreyfði sig til hægri eða vinstri, afturábak
eða áfram. Það var skynvilla í hreyfingum
hans sem gerði hann loftkenndan og
lausan við annmarka efnisheimsins. Eins og
drengurinn orðaði það: Hann var úr plasti.
Og hann var skeríastur.
Karl Ágúst Úlfsson annaðist þýðingar fyrir
Bernd Ogrodnik og Ágústa Skúladóttir
leikstýrði. Bæði skiluðu þau prýðisgóðu verki.
Höfundurinn er líffræðingur og
áhugamaður um börn og menningu