Ný evangelisk smárit - 01.01.1900, Blaðsíða 1

Ný evang'clisk smárit. I.
í cg að ganga til guðs borðs?
Eftir
Thv. Klaveness.
Sjartanlega hefir' mig langað að neyta þessa xmska-
lambs með yður, áður en ég líðu (Lúk. 22, 15).
Gangið til guðs borðs! Þetta er prédikun mín í
dag. Sú var tíðin, að liver einasti maður gekk til
guðs borðs haust og vor, svo að aldrei bar út af.
Flestir þeirra gerðu það æði umhugsunarlaust; þetta
var venja, sem allir lilutu að fylgja. Það kom ekki
svo sjaldan fyrir, að sami maðurinn, sem var til altaris
um sunnudaginn, drakk sig ölvaðan um múntidaginn.
Nú eru þeir tiltölulega fáir, sem ganga til guðs
borðs. Sérstaklega eru þeir fáir af æskulýðnuin, eink-
um meðal karlmanna. Nú verður meir og meir venjan
sú, að ganga alls ekki til guðs borðs.
Iívað skal segja við þessu ? Eigum vér að óska
eldri tímanna aftur? Nei. Eigum vér af fagna yfir
ástandinu eins og það nú er orðið? Ejarri fer því.
Það er ilt, þegar menn ganga til guðs borðs í algerðu
umhugsunarleysi, einungis til þess að víkja ekki frá
gamalli venju. En það er einnig ilt, þegar menn
hætta að ganga til guðs borðs. Hvað er þá hið á-
kjósanlega og rétta í þessumefnum? Hið ákjósanlega
og rétta í þessum efnum er, að menn gangi ekki til
guðs borðs í tómu umhugsunarleysi, heldur til þess
að minnast Jesú, ekki vegna venjuunar, lieldur vegna
Jesú. í þeim skilningi segi ég: G-angið til guðs borðs!