Ný evangelisk smárit - 01.01.1900, Blaðsíða 8

8
Hugprýði irúarinnar.
Hinn niikli guðsmaður Jóhannes Krýsostómos hafði
með djarfyrðum sínum og siðaveudni hakað sér reiði
keisarans.
„Eg hlýt að reka þig í útlegð“, mælti keisarinn við
hann.
„Þú getur ekki rekið mig í útlegð“, svaraði Jó-
hannes, „því að allur heimurinn er hús föður míns“.
„Þá læt ég drepa þig“, mælti keisarinn.
„Það geturþú því síður“, svaraði hinn djarfi kirkju-
faðir, „því að líf mitt er með Kristi falið í guði“.
„Þá tek ég frá þér allar eigur þinar“, svaraði keis-
arinn.
„Það er auðgert11, svaraði hinn, „því að þú veízt
líklega, að ég á ekki neitt. Allur fjársjóður minn er
á himnum, því að þar er einnig hjarta mitt“.
„Eg skal þá að minsta kosti láta flytja þig langt
hurtu frá öllum vinum þínum“.
„Það er ómögulegt11, svaraði Jóhannes, „því að ég
á vin á himnum og þú getur aldrei flutt .mig hurt frá
honum. Og í honum er ég samtengdur öllum öðrum
vinum minum. Meðan þú, herra keisari, ekki getur
liflátið sálina, getur þú ekkert grand mér uunið“.
Keisarinn lét af hótunum sínum i það skifti.
Gefið út á kostnað „Félagsins til útbreiðslu guðræki-
legra smárita“ (The Religious Tract Society) i Lundúnum.
Félagsprentsmiðjan. — 1900.