Tíminn - 26.01.1945, Blaðsíða 4

4
Tl3BI\>. föstmlagiim 26. jan. 1945
7. blað
Karl Fínnbogason;
Sey ðisf j örður
Seyðisfjarðarkaupstaffur fékk kaupstaðarréttindi árið 1894. Voru Fjarðarár inn til dalsins, og er
því á síðasta ári fimmtíu ár liðin síðan. Var þessa afmælis minnzt Þai' byggð á bæði lönd.
á Seyðisfirði nú fyrir fám dögum síðan. I Víðast standa húsin strjált,
„ .v. .l ! °g eru tun, matjurtagarðar og
Um aldamótm síðustu var blomgun mikil a Seyðisfirði, at- skrautgarðar allvíða við húsin
vinnulíf fjörugt og blaðaútgáfa. En á síðustu áratugum hefir eða kringum þau. Flest eru
atvinnurekstur dregizt þar saman meff breyttum aðstæðum, þótt húsin gerð úr timbri, járnvarin
enn beri kaupstaðurinn vitni um fyrri frægð. jmeð steinsteypukjallara. Helztu
Karl Finnbogason skólastjóri lýsir í grein þessari legu kaup- °Pinbeiar byggingar eru kirkj-
staðarins og umhverfi og dregur fram nokkur atriði úr sogu
hans.
Seyðisfjörður er einn Aust- ins. Er þá öllu hætt, sem fyrir
fjarða. Hann er 15 km. á lengd verður, og verða af skaðar stór-
og rúmir 3 km. á breidd í mynn- ir og spjöll.
inu. Djúpur er hann og torfæru- I Rúmlega 3 km. frá Fjarðar-
laus og stefnir úr hafi til suð- botni fellur Vestdalsá til sjáv-
vesturs, en sveigir meira til ar og hefir gert þar eyri: Vest-
suðurs, er innar dregur. Beggja dalseyri. Fjarðará hrynur í foss-
vegna rísa há fjöll, og hallar um niður af Fjarðarheiði, renn-
ur ofan Fjarðardal og í fjarðar-
botninn mitt á milli fjalla — að
kalla. Þar eru flatir nokkrar
og þó litlar.
Þarna fyrir fjarðarbotninum
er Seyðisfjarðarkaupstaður og
nær rúma 3 km. út með firði
á báða vegu. Aðalbærinn er Ald-
nær öllu landi mjög að sjávar-
máli, svo að óvíða mun marg-
falt lengra milli eggja en strand-
ar. Frá sjó er landið víðast hvar
vaxið grasi, birki og lyngi hátt
upp til hlíða. Þá taka við urðir
og skriður, en efst klettabelti,
ókleif, nema þar sem jöklar, ár
eða lækir hafa rutt dali og rofið
skörð og hvilftir. Hátt uppi í
hvilftum fjallanna eru fannir
árið um kring.
Fjórir dalir liggja að firðin-
um og allir stuttir. Eru. tveir
að sunnan, einn að norðan
(Vestdalur) og einn innan frá
botni (Fjarðardalur). Inn af
Fjarðardal er Fjarðarheiði, en
af Vestdal Vestdalsheiði. Um
heiðar þessar liggja leiðir milli
fjarðarins og Fljótsdalshéraðs.
Milli Vestdals og Fjarðardals
er hnjúkurinn Bjólfur og rís
snarbrattur upp frá botni fjarð-
arins norðanverðum. Gegnt
honum og þó litlu utar gnæfir
Strandatindur, og má ekki milli
sjá, hvor svipmeiri er né ramm-
gervari.
Báðir eru þeir um 1000 m.
á hæð og ekki miklu lengra milli
þeirra við sjávarmál. Er því
næsta skuggasælt á milli þeirra,
og það svo, að ekki sér sól frá
því laust eftir miðjan október
til jafnlengdar í febrúar. En þar
er líka skjólgott oft. og einatt,
logn og stillur löngum og hitar
miklir um hásumar. Vanalega
standa þeir hljóðir og hógværir
eins og verðir um fjörðinn. Þó
ber það við, að þeir ærast og
fleygja milli sín fellibyljum, svo
að engu verður vært í grennd
og verst á milli þeirra. Við ber
það og, að þeir fella skriður
eða snjóflóð niður til fjarðar-
an og Búðareýri, og er þar Fjarð-
ará á milli. Fjarðarströnd ligg-
ur út með firðinum frá Búðar-
eyri að baki Strandatinds, þeg-
ar að innan er horft. Þar eru
útgerðarhús og bryggjur nokkr-
ar, en íbúðarhús fá. Á Vestdals-
eyri eru nokkur hús og haf-,
skipabryggja. Þar er_ raunar
þorp út af fyrir sig. Áður var
þar meiri byggð og fjölmenni.
Bæjarstæði er gott.
Húsin standa flest meðfram
aðalgötu bæjarins, sem liggur
í bugðóttum boga um fjarðar-
botninn og á byggðarenda báð-
um megin. Frá aðalgötunni
liggja' álmur sín hvoru megin
á Oldunni. I skólahúsinu er
Bókasafn Austurlands (um 6000
bindi) og bæjarþingstofán.
Höfn Seyðisfjarðar er ágæt,
og í bænum eru 12 hafskipa-
bryggjur, auk nokkurra minni.
Fjöldi skipa leitar hafnar á
Seyðisfirði, einkum norsk, fær-
eysk og ensk fiskiskip. Hafa við-
skiptin við skip þessi löngum
verið allmikil tekjulind bæjar-
mönnum. Áður beindust við-
skipti Héraðsbúa mjög til Seyð-
isfjarðar. En síðan akbraut var
lögð úr Héraði til Reyðarfjarð-
ar, hafa þau að miklu horfið
þangað.
Kaupstaðurinn er byggður í
landi jarðanna Vestdals, Fjarð-
ar, Fjarðarsels og Odda, og er
meginhluti landsins eign bæj-
arfélagsins. Aðrar helztu eign-
ir bæjarins eru vörugeymsluhús
stórt og bryggja, vatnsveita á
Öldu og Búðareyri, og rafstöð
inni í Fjarðardal, sem bætir
mjög úr sólarleysi vetrarins, á
Öldu og Búðareyri, úti og inni.
Hún var gerð 1913 og hefir
reynzt hin mesta bæjarbót.
Árið 1842 var löggiltur verzl-
unarstaður á Seyðisfirði. Tak-
mörk verzlunarlóöarinnar voru
ákýeðin nokkru síðar og voru
þröng, en hafa síðan færzt svo
út, að nú er nær öll strand-
lengja bæjarlandsins verzlunar-
lóð. Fyrstu verzlunarhúsin voru
reist á Fjarðaröldu árið 1848.
Gerði það Thomsen og Petrus,
danskir menn. Árið 1851 keypti
Örum & Wulff Vestdalseyri og
reistu þar verzlunarhús. Þetta
voru fyrstu vísar bæjarins, og
óx þorpið hægt fyrstu 20 árin.
En laust fyrir 1870 tóku norskir
síldveiðamenn að reisa útgerð-
ar- og verzlunarhús í þorpinu.
Og á 20 árunum næstu þar á
eftir voru gerð flest hin meiri
vörugeymsluhús, útgerðarhús
og bryggjur, sem nú eru í bæn-
um. Á þeim árum gekk síld og
annað góðfiski mjög að Aust-
fjörðum, og óx þorpið með meiri
hraða en áður hafði þekkzt á
landi hér. Voru Norðmenn
fremstir í flokki um sjósókn og
flestar aðrar framkvæmdir, en
nokkrir Danir verzluðu. íslend-
ingar flykktust og að og tóku
drjúgan þátt í hvoru tveggja.
En sú kynslóð, sem nú byggir
bæinn, er runnin af rótum þess-
arra þriggja þjóða. Seyðisfjörð-
ur skapast í upphafi af verzlun
og sjósókn, og þessar atvinnu-
greinir hafa verið og eru enn
fjöregg staðarins.
Árið 1894 fékk Seyðisfjörður
kaupstaðarréttindi, og árið 1905
átti hann fyrst fulltrúa á Al-
þingi. Bæjarfógeti Seyðisfjarðar-
kaupstaðar var forseti bæjar-
stjórnar til 1923, en síðan er sér-
stakur bæjarstjóri. Auk hans er
bæjarstjórnin skipuð níu bæj-
arfulltrúum. í bænum eru heim-
ilisfastir rösklega 900 manns.

Frá U.M.F. Færevja
Ungmennafélag Færeyja hélt
nýlega ungmennaráðstefnu og
| hinn árlega aðalfund sinn í
jÞórshöfn við góða aðsókn. Þar
héldu þeir ræður Sverrir Dahl,
H. A. Djurhuus og Páll Paturs-
json.
] Sambandið telur nú 20 ung-
mennafélög, þar á meðal elzta
ungmennafélagið í eyjunum,
Ungmennafélag Velbastaðar og
Kirkjubæjar, en það félag ber
hið undur fagra nafn „Sólar-
magn“ og hefir starfað í 50 ár.
Stofnendur þeissa félags voru
Sverrir Patursson blaðamaður,
bróðir Jóannesar Paturssonar,
og Jóhannes Dalsgarð bóndi í
Velbastað, sem nú er nýlega lát-
inn.
Á aðalfundinum var nýr for-
maður kosinn, þar eð Páll Pat-
ursson baðst undan endurkosn-
ingu. Kosinn var ungur maður
sem formaður, Sverrir Fon. Hann
var fyrir skömmu síðan settur
bókavörður við amtsbókasafnið
í Færeyjum í stað M. A. Jacob-
sen, sem er nýlátinn.
Sámal.
ÖLL REYKJAVÍK talar um hita-
veitu-kuldann. Því að nú er frost
á Fróni. Sumir hafa að vísu nógan
hita í húsum sínum, en þeir komast
ekki hjá að tala við hina, sem norpa
í kuldanum og eru úfnir í skapi. Stöð-
ugt heyrist sömu spurningarnar:
Hvernig er hitaveitan hjá þér? Hve-
nœr fór hitinn í gær — eða dag?
Ertu ekki farinn að kynda? o. s. frv.
GamU reykjarmökkurinn er nú aftur
lagstur yfir bæinn (22. jan.). En verra
er þó, þegar kalda vatnið þrýtur, eins
og nú vill oft verða í hinum hærri
íbúðum. í nútíma íbúðarhúsum er á-
kaflega óþægilegt, að vatn þrjóti, m.
a. af því að vatnssalerni eru þar
venjulega inni í miðjum íbúðum.
„Mega menn nú skilja, hvern hug
Laugamenn báru til Kjartans forð-
um“, sagði einn nágranni minn við
mig á dögunum — auðvitað í gamni.
Hann var nýbúinn að hlusta á Lax-
dælulestur hjá Einari.
NÚ ER HÆGT AÐ SENDA BRÉF
með loftpósti til Ameríku. Áður hafa
þau orðið að fara langar krókaleið-
ir. Guðmundur Hlíðdai hefir komið
þessu til leiðar í ferð sinni vestur, og
munu margir kunna honum þakkir
fyrir, bæði þeir, sem viðskipti hafa
við Vesturheim og einnig þeir, sem
þar eiga frændur og vini.
DAVÍÐ FRÁ FAGRASKÓGI —
„listaskáldið góða“ á vorum tímum —
átti ^fimmtugsafmæli á sunnudaginn
var. Ég saknaði þess á útvarpskvöld-
vökunni (sem raunar var prýðileg)
að ekki skyldi verá lesið meira úr
{ $
ljóðum hans, og þá helzt þau, er
hann orti fyrst, og þau, sem aljjýða
manna kann og raular fyrir munni
sér. Það hefði þá mátt sleppa ein-
hverju af hátíðasöngvunum og síðari
upplestrinum úr Sólon íslandus. En
fallega las Lárus Pálsson Hræreks-
kvæði:
,,í Kálfsskinnsbæ er konungur
að deyja.
Heyrið þið, hvað Hrærekur frá
Heiðmörk er að segja-----------“.
SNORRI STURLUSON segir frá
Hræreki konungi og viðureign hans
við Ólaf helga (eða Ólaf digra eins
og hann var nefndur af óvinum sín-
um). Hrærekur var einn af mörgum
fylkiskonungum á Upplöndum. Tók
Ólafur hús á þeim fimm saman, en
lét engan þeirra drepa, enda voru
þeir frændur hans, af ætt Haralds
hárfagra. En Hrærek, sem hann ótt-
aðist mest, lét hann blinda á báðum
augum og hafði hann siðan við hirð
sína. Þar kom þó, að Ólafur kon-
ungur treystist ekki til að sjá við
ráðum hins blinda manns og fekk
Þórarinn Nefjólfsson til að færa hann
Leifi Eiríkssyni á Grænlandi. En
Þórarinn fekk veður andstæð og komst
ekki lengra en til íslanda. Um það
segir Snorri:
„EN ER Á LEIÐ SUMARIÐ, tók
hann ísland í Breiðafirði. Þorgils Ara-
son (á Reykhólum) kom þá fyrst til
þeirra virðingamanna. Þórarinn segir
honum orðsendingu og vináttumál og
jartegnir Ólafs konungs, er fylgdu við-
urtöku Hræreks konungs. Þorgils varð
vel við og bauð til sín Hræreki kon-
ungi, og var hann með Þorgilsi Ara-
syni um veturinn. Hann undi þar
eigi og beiddi, að Þorgils léti fylgja
honum til Guðmundar (ríka), og seg-
ir, að haim þóttist það spurt hafa
að með Guðmundi var mest rausn
á íslandi og væri hann honum til
handa sendur. Þorgils gerði sem hann
beiddi, fekk menn til og lét fylgja
honum til handa Guðmundi á Möðru-
völlum. Tók Guðmundur vel við Hræ-
reki fyrir sakir konungs orðsending-
ar, og var hann með Guðmundi vet-
ur annan. Þá undi hann þar eigi
lengur.
ÞÁ FEKK GUÐMUNDUR honum
vist á litlum bæ, er heitir á Kálf-
skinni, og var þar fátt hjóna
(þ. e. vinnuhjúa). Þar var Hrærekur
hinn þriðja vetur, og sagði hann svo,
að síðan er hann lét af konungdómi,
að hann hefði þar verið svo, að hon-
um hafði bezt þótt, því að þar var
hann af öllum mest metinn. Eftir
um sumarið fekk .Hrærekur sótt, þá
er leiddi til bana. Svo er sagt, að
sá einn konungur hvíli á íslandi".
Svo segir Snorri.
í NOREGI var Hræreks hefnt, er
Ólafur konungur helgi var felldur á
Stiklastöðum arið 1030, enda þótt
heiöindómnum i norðurbyggðum
iandsins tækist ekki að brjóta á bak
aftur hinn kristna sið. En lítt mun
Hrærek hafa grunað, að íslendingar
myndu rita sögu hans og að honum
yrði á íslandi fært eitt fegursta kvæði,
er ort hefir verið um konung á Norð-
urlöndum.
HINN NÝI SIÐUR á elleftu öld
skóp mörgum áþekk lög og hinum
blinda konungi, Hræreki í Kálfsskinni.
Því miður endurtekur sú saga sig enn
í dag, a. m. k. stundum. Hvenær ætli
brautryðjendur nýrra siða læri að
sigra án níðingsverka? Mikið myndi
birta í mannheimumj. ef slíkt mætti
takast. Og aldrei ættu íslendingar að
taka málstað „hinna löngu hnífa".
Ljúkum við svo þessu tali í dag.
Heimamaöur.
Signrðiu* Hel^ason:
Nóbelsverðlaunaskáldíð
Jóhannes V. Jensen
VII.
Jóh. V. Jensen hefir skrifað
ritgerðir og ritgerðasöfn í 18—20
bindum. í þeim bókum kemur
hann svo víða við, að auðsjáan-
lega telur hann ekkert marin-
legt sér óviðkomandi. Hefir
hann sagt álit sitt um flest
vandamál nútímans í þessum
ritum, auk þess sem hann hefir
gefið sig að ýmis konar fræði-
legum viðfangsefnum, einkum á
síðari árum, en í fyrstu einskorð-
aði hann sig meira við ákveðin
efni.
Fyrsta bók hans af þessu tagi
voru ferðaþættir, og kom út
1899, eftir að hann hafði dvalið
um tíma í París og Lundúnum
og á Spáni. Hún nefndist Inter-
mezzo (Aukaþáttur) og hefst
með grein í smásöguformi,
„Horfnir skógar“, „sem að list-
gildi er á við margar skáldsög-
ur“, segir í bók einni um höf-
undinn.
í Intermezzo kemur hann í
fyrsta sinn fram með kenningar
sínar um gildi tækninnar og
vélaþekkingarinnar og verða
þær síðan einn aðalþátturinn í
flestum ritum hans. Hann lítur
svo á, að vélatækni nútímans
sé Ijósasti vottur framvindunn-
ar og beint áframhald af við-
leitni frummannsins til að gera
sér náttúruöflin undirgefin eða
ráða við þau, svo að þau vinni
r-— -------------------—-——
í tveim síffustu föstu-
dagsblöðum Tímans hefir
birzt neðanmáls grein eft-
ir Sigurð Helgason rithöf-
und um danska Nóbels-
verðlaunaskáldið Jóhann-
es V. Jensen.
Hér kemur niðurlag þess-
arar ritgerðar. Segir hér
einkum frá ritgerðasöfn-
um J. V. Jensens og ljóða-
bókum.
ekki tjón,telur hinar miklu vélar
glæsilegasta ávöxt þróunarinn-
ar, en hugkvæmnina og athafn-
irnar í sambandi við hana ávallt
hafa verið aðál lyftistöng henn-
ar. „Sérhvert vélarhjól er vott-
ur um baráttu, starf og sigra
manpsandans", segir hann.
Þetta lætur nú fremur kunn-
uglega í eyrum okkar nú á tím-
um, en öðru máli var að gegna í
upphafi aldarinnar, þá þótti
þetta skraf nýstárlegt. Og Jóh.
V. Jensen hélt áfram að túlka
þessar skoðanir með miklum á-
huga í næstu bókum sínum,
Den gotiske Renaissance (Gotn-
eska endurreisnin, 1901) og Den
ny Verden (Hinn nýi heimur,
1907), auk þess sem hann flutti
þær í búningi skáldskaparins í
sögum sínum frá sama tíma.
Auk þess flutti hann í ritgerða-
söfnum þessum kenningar sínar
um hinn germanska kynstofn,
eða öllu heldur norræna, sem
getið er um hér að framan, í
sambandi við Den lange Rejse
og Madame D’Ora. Telur hann
auðgert að rekja feril hins nor-
ræna kyns frá hinu uppruna-
lega heimkynrii hans út um víða
veröld, til dæmis til Englands
og Ameríku,. enda lifi arfleifð
hinna gömlu norður-byggja ekki
síður þar en á hinum fornu
heimaslóðum og andi þeirra
búi enn meðal afkomendanna
víðs vegar um heim. í þessum
bókum er mikið talað um Jóta
og séreinkenni þeirra, en Ey-
Danir léttvægir fundnir í sam-
anburði við þá. Hófst þannig
hreyfing ein allöflug meðal
Dana, sem rædd var um skeið
með ákefð og áhuga í Danmörku
og nefndist „Den jydske Be-
vægelse" (józka hreyfingin).
í viðtali, sem Jóh. V. Jensen
átti um þessar mundir við blað
eitt, segir hann svo um „józku
hreyf inguna“:
„Það er ekki mín ætlun eða
vilji að skilja Jótland frá öðr-
um landshlutum, eins og margir
hafa látið í veðri vaka. — Með
„józku hreyfingunni“ á ég við
það, að oss sé skylt að veita ætt-
bræðrum vorum í öðrum lönd-
um meiri athygli en vér höfum
gert fram að þessu. Vér erum
Norðurlandabúar jafnframt því
að vera danskir, á sama hátt er-
um vér bæði Þjóðverjar og Eng-
lendingar, og ekki erum vér sízt
í ætt við Ameríkumenn. Ég vil
þar af leiðandi stuðla að því,
að vér kynnum oss og notfærum
í ríkara mæli en nú, það sem
kynstofn vor í nágrannalöndun-
um og Ameríku starfar og hefir
fram að bera af nýjungum,
jafnt í andlegum og hagnýtum
efnum. —: í bókmenntum hefir
„józka hreyfingin“ það mark-
mið, að setja fjöldann (Folket)
og skáld fjöldans fremst og losa
oss undan drottinvaldi háskóla-
lýðsins. — Stefnuna hefi ég
nefnt „józku hreyfinguna“ af
því að ég álít Jótana hafa í sér
mest af hinum gamla anda
kyristofnsins“.
Þannig fórust Jóh. V. Jensen
orð um þetta efni, og um þessar
mundir, og taldi hann Jótana
skyldasta Englendingum og
Ameríkumönnum, samkvæmt
eðli og hæfilejkum, og afkom-
endur hinna hreinræktuðustu
norðurbyggja. En almennt mun
verða litið svo á, að þetta séu
kenningar, sem skáldið verði
sjálfur að ábyrgjast.
I Nordisk Aand (Norrænn
andi), ritgerðasafni frá 1911,
heldur Jóh. V. JéniSen á-
fram í sama anda gagnrýni
sinni \ stefnu' danskra mennta-
manna í bókmenntum, og
skoðanir hans í því efni hafa
fyrir löngu sigrað að ýmsu leyti.
„Danskar bókmenntir hafa
breytt um stefnu með józka
höfunda í broddi fylkingar“,
skrifar danskur bókmenntamað-
ur fáum árum síðar.
En „hin józka hreyfing" virð-
ist hafa skipt um innihald að
einhverju leyti, því að til henn-
ar er rakin eins konar vakning
meðal danskra æskumanna í þá
átt að kynnast landi sínu og
náttúru þess með smáferðum
og útiveru í tómstundum og hef-
ir sú viðleitni vafalaust haft
margt og mikið gott í för með
sér, enda hafa Danir orðið öðr-
um fyrirmynd í því efni.
Auk þeirra ritgerðasafna, sem
nefnd hafa verið hér, skulu
taldar aðrar helztu bækur Jóh.
V. Jensens af þessu tagi, til yfir-
lits fyrir þá, sem þess kynnu að
óska, án þess að gerð verði sér-
staklega grein fyrir þe_im að
öðru leyti, svo að nokkru nemi.
' Introduktion til vor Tids-
alder (1915), Aarbog 1916 og
Aarbog 1917, ritgerðasöfn um
ýmisleg efrii.
Hamlet (1924). Hér tekur
höfundur meðal annars til at-
hugunar, hvort danska sögnin
um Hamlet hefir, að einhverju
leyti, haft áhrif á höfund leik-
ritsins.
Evolution og Moral (1925) 9
fyrirlestrar um trúarleg og sið-
ferðileg vandamál eftirstríðs-
áranna í Danmörku.
Aarets Höjtider (1925). Höf-
undur ber fram kröfur um
breytingar á hátíðahaldi, sem
eru einkum fólgnar í því, að
trúarleg áhrif hverfi.
Thorvaldsens Portrætbuster
(1926) um myndlist Thorvald-
sens, skapgerð hans og samtíð.
Dyrenes Forvandling (Breyti-
þróun dýranna, 1927). í öllum
aðalritum Jóh. V. Jensen er þró-
unin í einhverri mynd einn að-
alþáttur viðfangsefnisins. Víða
verður þess vart, að hann fylg-
ir eindregið breytiþróunarkenn-
ingu Darwins og fylgismanna
hans og er vel að. sér í þeim vís-
indum, sem snerta þetta efni.
Aandens Stadier (1928) um
uppruna þjóðfélaganna og sér-
stæða þróun einstaklinga, er
síðan hafa beint hinni almennu
þróun í ákveðna farvegi.
Rætninger i Tiden (1930).
Ritgerðasafn úr blöðum og
tímaritum frá árunum 1925—
1930.
Paa danske Veje (1930). Frá-
sagnir um fáeinar skyndiferðir
til merkra staða í Danmörku,
tengdar sögulegum endurminn-
ingum og öðrum upplýsingum.
Form og Sjæl (1931). Ritgerð-
ir um andlitsmyndir og mann-
gildi.
Det blivende (1934) um nokk-
ur mikilmenni 19. aldar og á-
hrif þeirra á lífsskoðanir manna
nú á tímum.
VIII.
Ekki hefir Jóh. V. Jensen ein-
skorðað ritstörf sín við óbundið
mál, hann hefir einnig gefið sig
talsvert að ljóðagerð. Fyrsta
ljóðasafn hans, Digte (Kvæði),
kom út 1906, og annaö, sam-
nefnt 1921, Aarstidende, 12
kvæði 1923, Verdens Lys (Ljós
heimsins), nýtt kvæðasafn 1926,
og það síðasta, Den jydske Blæst
(Stormar Jótlands) 1931.
Ljóðagerð hans verður ekki
gerð hér að löngu umtalsefni, en
þess má geta að mörg af kvæð-
um hans birtust fyrst í skáld-
sögum hans og öðrum ritum í
óbundnu máli og verða naum-
ast skilin til hlítar, nema menn
þekki samband þeirra við meg-
inefnið, þar sem þau komu fyrst.
Þyrfti enginn að furða sig á því,
þó að ljóðagerð hans væri eitt-
hvað bláþráðameiri en skáldsög-
urnar, því að fáum skáldum er
gefinn sá hagleikur og sú fjöl-
hæfni, að vera jafnvíg á ljóða-
gerð og óbundið mál, sízt ef þau
bera af í öðru hvoru, enda verð-
ur varla sagt, að þessi höfund-
ur sé það. Hitt má þó fullyrða,
að hann stendur beztu ljóða-
skáldum Dana jafnfætis, þar
sem honum tekst bezt.
Ég tilfæri hér fáein Ijóðstef
(Framhald á 5. síöu)