Tíminn - 13.03.1945, Blaðsíða 5

20. Wað
TfMEVN, þriðjadagtim 13. marz 1945
5
RITSTJÓRI: SIGRÍÐUR INGIMARSDÓTTIR

LokreUUijur
Oft kemur það fyrir, einkum
þó í sveitum, að hýsa þarf ó-
væntan næturgest. Þá koma lok-
rekkjur eins og þessar að góðum
notum. Þegar ekki er sofið í
þeim, má nota þær sem sæti
eða hafa tjöld fyrir þeim eins
og tiðkaðist áður fyr. Við rekkj-
una eru bæði skúffur og skáp-
ar, ágætar hirzlur fyrir hús-
móðurina.
Vilhelm Moberg:
Kökur.
Brisjukringlur.
250 gr. hveiti.
180 gr. smjörlíki.
65 gr. sykur.
1 stk. eggjarauða.
1 eggjahvíta og högginn
sykur.
Hveitið er siktað á borð, smjöri
og sykri blandað saman við,
hnoðað vel. Búnar til úr deiginu
litlar kringlur.
Eggjahvítan er þeytt, kringl-
unum velt upp úr þeim og sykr-
inum á eftir.
Ávaxtakaka.
1 bolli gráfíkjur.
1 bolli súkkat.
2 bollar. púðursykur.
3 bollar hveiti.
1 bolli rúsínur.
1 bolli smjörlíki.
1 bolli mjólk.
1 bolli kúrenur.
1— 2 tesk. eggjaduft.
Möndludropar.
Smjörið er linað, hrært hvítt
með sykrinum. Eggjarauðurnar
látnar í ein og ein í einu, hrært
vel með hveitinu. Ávextirnir eru
skornir niður í litla bita og
látnir í kökuna ásamt hveitinu
og mjólkinni. Síðan eru stíf-
þeyttar eggjahvíturnar látnar
saman við. Deigið látið í_ vel
smurt mót.
Lagkaka.
y4 pd. sykur.
pd. hveiti og kartöflu-
mjöl (blandað).
2— 3 egg.
Sykrinum og rauðunum hrært
saman, mjölinu hrært út í.
Eggjahvíturnar þeyttar og
blandað saman við. Smurt í tvö
tertuform. Bakað við góðan hita.
Ávaxtamauk látið í milli á tert-
una. Fallegt er að smyrja kök-
una að ofan með glassúr og
skreyta með puntsykri.
Kaffikaka (Brúnkaka).
5 bollar hveiti.
i/2 bolli smjörlíki.
1 bolli sýróp.
1—2 bollar kalt kaffi.
2 bollar sykur.
ota sér neyð þegnanna og okra
þeim. En það er nú eitthvað
nnað en almenningur taki
etta illa upp. Fólk virðist ein-
ntt taka því fegins hendi að
iga þó völ á þvi, sem þarna
æst, og telja þessi nýju verzl-
narhús meðal ágætisverka
tjórnarinnar í þágu almenn-
Rúsínur.
5 tesk. ger.
tesk.
tesk.
tesk.
kanill.
allrahanda.
negull,-
tesk. engifer.
Súkkat.
*
Hrærð eins og venjuleg form-
kaka. — Smjörið og sykurinn
hrært saman, sýrþpið látið í,
einnig kryddið. Hveitið siktað og
lyftiduftið látið í það-, hrært
saman við deigið og vætt í með
kaffinu. Rúsínurnar látnar i og
smátt skorið súkkat.
Blú s sur o g pil s
eru alltaf þægilegar og hentug-
ur búningur.

Röndótt „sportblússa". Tilvalin með
göngubúning (dragt).
Blússa úr „organdie" eða öðru þunnu,
stífu efni.
Eiginkona
(Framhaldssaga sú, sem nú birtist í Timanum, hefir vakið óvenjulega at-
hygli, og hafa ýmsir nýir kaupendur blaðsins og einnig margir aðrir, sem
ekki hafa fylgzt með henni frá upphafi, sent blaðinu þau tilmœli, að gangur
hennar fram til þessa yrði í eitt skipti rakinn í fám orðum, svo að þeir gætu
byrjað að lesa hana þar sem komið er. Skal orðið við þeim tilmælum.
Sagan gerist í sænskri sveit á nítjándu öld. Hún hefst á því, að gamall
karl, sem forðum var auðugur maður en nú blásnauður orðinn, er að leggja
af stað frá fátækraheimilinu, þar sem hann hírist á vetrum við lítinn kost,
í árlegt ferðalag um næstu byggðir. Það er vor í lofti, og gamli maðurinn
hefir ekki lengur eirð í sínum beinum. Hann hefir verið lífsglaður á sínum
yngri árum, en lítill ráðdeildarmaður, og enn eimir eftir af fornu fjöri hjá
honum. Hann hafnar ekki brennivínsdreytli, ef hann býðst, og rennir jafri-
vel ennþá hýru auga í fleiri áttir.
Hann heitir Hermann, þessi öldungur, og ferðinni er heitið í Hegralækjar-
þorp, þar sem bróðursonur hans, Hákon að nafní, býr. Hann á jörð að nafn-
inu til, en er skuldunum vafinn og á við mjög örðugan fjárhag að búa. Hjú
hefir hann ekki önnur en eina vinnukonu, Elínu, og henni hefir hann ekki
getað borgað neitt kaup síðustu árin. En af einhverjum ástæðum er hún
samt kyrr hjá honum.
Hermann gamli hefir ekki lengi verið hjá frænda sinum, er hann sér að
honum er brugðið. Hann hefir aldrei verið sérlega mikill búmaður, en nú
er hann orðinn alveg sinnulaus um búskapinn, og ekki bólar á því að hann
gefi sig að vinnukonunni sinni. Heldur hefir þó hugur þeirra frænda þótt
í þá áttina. Gamli maðurinn spyr vinnukonuna, hvernig þessu víki við, en
hún er fáorð. Jú, þetta byrjaði á slættinum i fyrrasumar — annað fær hann
ekki upp úr henni.
En sumarið áður hafði nýtt fólk komið í. þorpið. Það var ungur og efnaður
bóndi, Páll Gertsson, og kona hans, Margrét. Hún hafði gert sér glæstar
vonir um sælu hjónabandsins, — en þær höfðu ekki rætzt. Allan veturinn
hafði hún spunnið hör og ofið, og daginn, sem Hermann gamli kom, hafði
hún breitt léreft sín til bleikingar í hlaðvarpann. Það var þessi kona, sem
raskað hefir sálarró Hákonar. Hann hafði verið niðri á enginu að slá og
séð hana við þvotta við lækinn, og þá náði þessi óhemjandi ástríða taki á
l'onum.
Um kvöldið gleymir Margrét léreftunum sínum úti. En þorpsbúar eru þjóf-
hræddir, og allt í einu man Margrét, hvað henni hefir orðið á. Hún flýtir
sér út. En þá stendur maður yfir léreftunum. Þegar hún aðgætir betur, sér
hún að þetta er Hákon, nágranni þeirra. Hann hafði séð léreftin úti og
komið til þess að gera þeim viðvart. Hún hafði séð hann bogra yfir léreft-
unum, og henni flýgur margt í hug. Samt þegir hún. Hann hjálpar 'henni
að bera þau inn. Á leiðinni finnur hún, að hann strýkst við hana á kyn-
legan hátt. Þegar hún er komin upp í til bónda síns, rennur upp fyrir henni
Ijós. Hákon, sem einn allra í þorpinu hefir verið heimagangur á heimili þeirra
-■ hann er ástfanglnn af henni. Og hún fyllist sælli gleði yfir þessari ó-
væntu uppgötvun.
Hákoni er óbærileg raun að vinnukonu sinni. Hugur hennar dylst svo
sem ekki. Sárast þykir honum að vera henni skuldbundinn. Hann tekur það
því til bragðs að leiða aðra kúna sína til slátrarans og selja hana. Síðan
snaraT hann andvirðinu í vinnukonuna — það er kaupið hennar. En heimilið
er að verða bjargarlaust, og hann verður að leita á náðir Páls um mjólkur
lögg. Áður hefir hann þáð af honum sáðkorn. Nú kemur hann sjálfur á
hverju kvöldi til þess að sækja mjólkina.
Kýrnar eru mjólkaðar undir berum himni, og einu sinni ber Hákon skyndi
lega að, er Margrét er að mjólka kýrnar. Hann játar henni ást sína, en hún
reynir að snúast til varnar. En ástarorð hans draga úr henni allan mátt,
hún megnar ekki að standa á móti honum. Síðasta úrræði hennar er að
biðjast vægðar — og þá fer hann.
Nú líða nokkrir dagar, og bæði heyja þau ákaft sálarstríð. Hún fer til
kirkju til þess að reyna að hreinsa hug sinn af syndsamlegum þrám. En
ekkert stoðar.
Svo fær Páll þau tíðindi úr ættbyggð sinni, að faðir hans liggi fyrir dauð-
anum. Þetta er í miðjum vorönnum, en samt afræður Páll að fara heim
Hann skilur konu sína eftir með vinnukonu, sem þau eru nýbúin að fá, og
heitir Þóra. Um nóttina kemur Hákon inn um gluggann. Og nú fær Margrét
ekki lengur hamlað á móti þrá sinni. Hún finnur, að Hákon er hennar kjörni
maki, ekki Páll. í faðmi hans hlýtur hún uppfyllingu þeirra drauma, sem
hún hefir alið í brjósti. Hann vill að þau flýi til skógar þegar í stað, eins
og nafnkenndur ættingi hans hafði gert fyrr á tíð. Henni þykir það óráð,
og þar við situr. En hún heitir honum einum ást sinni og tryggð.
Svo kemur Páll heim, og þá vaknar samvizkubitið. En þrátt fyrir það hefir
hún öðlazt nýja gleði og fyllingu. Hún blekkir Pál, sem er alveg grunlaus,
grípur til margvíslegra ósanninda, sem henni hafa hingað til verið andstyggðl
til þess að slá ryki í augu hans og halda trúnað við Hákon. Því að tveggja
kona vill hún ekkl vera.
Og hér er sögunni nú komið. Er hún um það bil hálfnuð.
FRAMHALD
Páli datt ekki í hug, að kona sín væri gædd tilfinningum, sem
væru breytingum háðar. Áður fyrr hafði henni sárnað þetta, en
nú var hún þessu bara fegin, því að nú gat hún vogað sér að láta
brydda á gleði sinni í návist hans. Hún þurfti ekki að gæta sín
eins stranglega og hún hafði gert fyrst í stað. Hún logaði af eft-
irvæntingu, þegar leið að því, að hún færi til móts við Hákon. En
Páll sá það ekki. Og á kvöldin, er hún kom heim frá vatnsbólinu,
kom hún beint úr faðmi Hákonar — kom úr faðmi Hákonar,
rjóð í kinnum eftir þá sælu, er hún hafði notið, og með öran
hjartslátt. En Páll tók ekki eftir neinu af þessu.
Og þessa daga varð Margrét fyrst sælleg og hraustleg. Það
var mikil breyting, sem hafði átt sér stað, en hún fór framhjá
Páli, þótt Margrét svæfi við hliðina á honum. Ef kornið hækkaði
um einn þumlung, veitti hann því strax athygli, og hann var
mjög naskur að sjá á litnum á engjaskákunum, hvenær heppi-
legast var að slá þær. En þessa vordaga sást honum alveg yfir
það, hvaða breyting var orðin á konu hans — að hún blómgaðist
og dafnaði, var orðin fullþroska kona manns.
Og þessi grózka, sem bjó í henni, var ekki heldur frá honum
runnin.
— É q v o 11 u. a ð é fi fi e t i «/ e r t
þ é r f/ r e i ð a í s t a ð i n n
Hákon Ingjaldsson herfar akurinn, sem hann ætlar að sá. Arður-
uxarnir hans drattast silalega áfram í sólarhitanum, stóra herfið
með viðartönnunum dregst þyngslalega fram og aftur yfir mold-
ina. Það mjakast áfram á bumbunni, eins og risastórt skrímsli
Herfið er hægfara skrímsli, sem tætir moldina letilega í sundur
með beittum tönnum.
Þannig heldur hann áfram á fjórða klukkutima; hann er þol
inn, hann finnur ekki neinn þunga í höfðinu. En hann vor-
kennir uxunum sínum, sem þjást af hitanum, eins loðnir og þeir
eru. Já, ef uxar væru ekki jafn þolinmóðir og þeir eru .... En
geldingahnífurinn sveikst að þeim meðan þeir voru kálfar, svo
að þeir urðu aldrei þrjózkir og illskeyttir bolar, heldur blauðir
auðsveipir og sinnulausir geldingar, sem sættu sig við barsmíðar
og þungan drátt. Ménnirnir vana ómálga dýr, af því að þeir þarfn
ast kúgaðra hálsa til þess að leggja á ok sín. Hákon hefir lagt
hönd á bolakálfana sína, af því að hann þarfnast dráttaruxa
til þess að erja jörðina. En hann er í rauninni ekki að rækta
jörðina fyrir sjálfan sig, hann er líka að vissu leyti dráttaruxi
JÚLLI OG DtJFA
Eftir JÓN SVEINSSON.
inni, og með því að taka á öllu, sem þeir áttu til, hafði
Deim tekizt að rísa upp úr þessari köldu gröf.
Og meðan hundarnir leituðu að þeim víðs vegar og
eitarmennirnir boruðu hvern skaflinn á fætur öðrum,
?á komu þeir labbandi þangað, sem leitin stóð sem hæst.
Og nú fengum við að vita, hvernig á því stóð, að Júlla
vantaði.
Þeir höfðu allir verið svo fljótir upp í fjallið daginn
áður, að þeir fundu fjárhópinn áður en hríðin skall á.
Þá sáu þeir, að fáeinar kindur höfðu orðið viðskila
við hópinn og héldu sig ofar í fjallinu.
Nú þurfti að sækja þær og koma þeim í hópinn.
Eins og vant var, vildi Júlli undir eins taka á sig þenn-
an aukasnúning.
Og svo hljóp hann burt frá förunautum sínum.
Þeir misstu brátt sjónir á honum, því að alltaf dimmdi
að meir og meir. Og síðan skall hríðin á þá.
JNTú vissu menn þó nokkurn veginn, hvar helzt mundi
von á Júlla. En þó fannst hann ekki um daginn.
Þeirri hryggð og sorg, sem gagntók alla í bænum,
verður ekki með orðum lýst. Einna þyngst lagðist þetta
pó á okkur, ungu vinina hans.
Aumingja Júlli. Skelfing hlaut hann að kveljast, undir
kaldri fönninni.
Við gátum svo vel gert okkur það í hugarlund, eftir
að við sáum, hvernig að félagar hans voru útleiknir.
Við grétum fögrum tárum yfir honum og vorum ó-
huggandi. Fullorðna fólkið gat heldur ekki varizt gráti.
Um kvöldið vildum við börnin fá að fara út í spánska
kofann.
Ég veit ekki, hvernig á því stóð. Við vorum svo rauna-
mædd og höfðum ekki rænu á neinu. En það var þó eitt-
hvað, sem seiddi okkur út í spánska kofann, þar sem
við höfðum svo oft verið með Júlla.
Við gátum varla skilið það, að nú var þar annar sauða-
maður en Júlli. En þó að svo væri, þá áttum við þar
annan góðan vin, hana Dúfu litlu.
Fénu hafði verið bjargað flestöllu, og nú var það kom-
ið heim í hús. Fáeinar kindur vantaði þó enn.
Það var ekki að sjá, að fénu hefði orðið meint við.
Það var eins létt á sér og ærslafullt og það hafði verið
morguninn áður, þegar það var rekið til fjalls.
Og nú fórum við út í spánska kofann til þess að finna
Dúfu.
Þegar við komum inn í dyrnar, kölluðum við á hana
með nafni.
Kindurnar horfa á okkur, en Dúfa kom ekki hlaup-
andi til okkar eins og hún var vön. Gat það verið, að
hana vantaði?. Hrædd og kvíðafull leituðum við um
allt húsið.
Dúfa var þar ekki.
S ainar tannkrem gerír
tennurnar mjallhvítar
Eyöir tannsteini og himnu-
myndun. Hindrar skaðlega
sýrumyndun í munninum og
varðveitir með þvl tennurn-
ar. Inniheldur alls engin
skaðleg efni fyrir tennurnar
eða fægiefni, sem rispa tann-
glerunginn. Hefir þægilegt og
hressandi bragð.
WOTIÐ SJAFUAR TAHWKREM
KVÖLDí OG MORGJVA.
Sápuverksmiðjan Sjöín
Akurcyri