Tíminn - 20.03.1945, Blaðsíða 2

2
TÍMINN, þriðjudagiim 20. marz 1945
22. blað
Í»i'i<ðjj((íí*f/Hr 20. marz

i a ~w>
Á víðavangi
ERLENT YFIRLITs
Oíbeidi „rauðu íasístanna“
Pílatusarcðli ijár-
málaráðherrans
Pontíus Pílatus er þekktasti
fulltrúi þeirrar manntegundar,
sem leiðist oft til misjafnra
verka gegn betri vitund. Hann
virðist engan veginn hafa verið
vondur maður, þvert á móti
virðist hann hafa haft löngun
til að vera sannsýnn og réttlát-
ur. En hann brast manndóm til
að fylgja sannfæringu sinni.
Þess vegna varpaði hann af sér
ábyrgðinni, þvoði hendur sínar
og lýsti sig saklausan af því
níðingsverki, sem hann hafði þó
fullt vald til að afstýra.
Núverandi fjármálaráðherra
íslendinga virðist á ýmsan hátt
svipa til Pílatusar. Hann hefir
vafalaust allgóðan skilning. á
þvi, hvað sé rétt, og einnig löng-
un til þess að gera rétt. En hann
hefir ekki þrek að sama skapi til
að hlýðá þessi köllun skynsemi
sinnar og sómatilfiningar, og
bugast því fyrir kunningsskapn-
um og umgengninni við sér lak-
ari menn. Þess vegna hefir það
orðið hið einkennilega hlut-
skipti hans að*verða fjármála-
ráðherra mestu eyðslu- og
skattkúgunarstjórnar á íslandi,
þótt hann hafi áður manna á-
kveðnast prédikað sparnað- hjá
ríkinu og skattalækkun.
Það er líka sammerkt hjá
honum og Pílatusi, að hann
finnur til þess, að. hann er hér
á rangri braut, og vill þá reyna
að þvo hendur sínar í augum
fólksins. Hvað eftir annað reis
hann á fætur í þinginu, þegar
stjórnarandstæðingar voru að
gagnrýna ríkjandi fjármála-
stefnu, og lýsti yfir því, að þetta
væri ekki sín stefna né stefna
ríkisstjórnarinnar. Þetta væri
stefna fyrirrennaranna! Jafn-
framt tók hann svo undir með
stjórnarandstæðingum um það,
að stefnubreyting í fjármálun-
um væri óhjákvæmileg.
Seinast gerði hann þetta í
þihginu 28. febr. siðastl., þegar
Eysteinn Jónsson hafði lýst því
rækilega, hvert ríkjandi fjár-
málastefna myndi leiða. Sam-
kvæmt frásögn Mbl. (3. marz)
fórust ráðherranum þá orð á
þessa leið:
— „Ég undirstrika enn, að
breyta verður um stefnu i
fjármálunum.
Mér er það Ijóst, að á því
hvernig tekst að breyta um
stefnu í þessum málum, velt-
ur mjög, hvort núverandi rík-
isstjórn tekst að ná því marki,
sem hún stefnir að“ (þ. e.
nýsköpunin).
Enn sagði Pétur við sama
tækifæri, samkv. Mbl.:
„Ég tel óhugsandi að halda
áfram á sömu braut og farin
hefir verið að undanförnu
Hins vegar er ég ekki við þvi
búinn að svara því, hvaða
leiðir beri að fara til þess að
komast út úr ógöngunum".
Slíkur er PUatusarþvottur
fjármálaráðherrans. Hann játar
hreinlega að hafa sezt í
stjórnarstólinn og sitji enn í
honum til áð framkvæma
stjórnarstefnu, sem sé fordæm-
anleg, en hyggst samt að afsaka
sig með því, að þetta sé ekki
„sín stefna“, enda viti hann
blátt áfram ekki „hvaða leið
beri að fara út úr ógöngun-
um“!
Allir aðrir en þeir, sem eru
haldnir Pílatusareðlinu, myndu
undir slíkum kringumstæð-
um hafa talið það skyldu
sína að segja af sér. Samkvæmt
öllum sæmilegum stjórnarfars-
legum venjum, er það skylda
ráðherra að fara frá, þegar
fylgt er stefnu, sem hann er
andvígur, og hann getur ekki
heldur bentöá aðra stefnu til
úrlausnar.
En Pílatusareðli Péturs aftr-
ar honum frá að gera þetta.
Hann telur nóg að þvo hendur
sínar og kenna öðrum um það,
serti hann á þó fyrst og fremst
að bera ábyrgð á. Þess vegna
styður hann ekki einu sinni að
því, að stefnubreytingin geti
orðið sem fyrst. Hann hjálpaði
til að fella þá tillögu Framsókn-
Stéttir rægðar saman.
Blöð kommúnista og íhalds-
manna hafa jafnan alið á því,
að dýrtíðargreiðslurnar, sem
greiddar eru úr ríkissjóði, séu
styrkur til bænda. Blöðin vita
þó vel, að þetta eru ósannindi,
því að bændur fá ekki einum
eyri meira vegna þessara
greiðslna en þeir annars myndi
fá. Ef greiðslurnar féllu niður,
myndi. útsöluverð varanna
hækka og bændur þannig fá
.sama verð eftir sem áður. Hins
vegar myndi þá vísitalan og
síðan kaupgjaldið stórhækka og
byrðarnar á atvinnuvegunum
þannig verða þeim um megn.
Þessar greiðslur erú því raun-
verulega framlag til alls at-
vinnurekstrar landsmanna, er
landbúnaðurinn nýtur sízt
meira af en aðrir atvinnu-
vegir.
Það er augljós tilgangur þess-
ara blekkinga hjá íhaldsmönn-
um og kommúnistum, að ó-
frægja landbúnaðinn í augum
bæjarbúa og valda sundurlyndi
milli þeirra og bænda. Alveg
sérstaklega er það tiketlunin, að
viðhalda sundurlyndi milli
bænda og sjávarútvegsmanna,
en samstarf þessara stétta ótt-
ast kommúnistar og stórgróða-
valdið meira en nokkuð annað.
Gott sýnishorn um þetta er
í Keflavíkurbréfi, sem birtist í
Mbl. 15. þ. m. Þar segir m. a.:
„Þær 20—30 miljónir, sem
greiða þarf í verðuppbætur á
þessu ári, hefðu getað orðið
til þess að gera 400 til 600 ein-
staklingum kleift að eignast
báta og veita 6000 til 9000
mönnum vinnu og þjóðarbú-
inu tugi miljóna í auknar
tekjur“.
Hér er talað um dýrtíðar-
greiðslurnar eins og verðupp-
bætur, enda þótt þær bæti ekki
verðið, sem bændur fá, hið
minnsta, og síðan er lagt út af
því, hve mikið mætti fá fyrir
þetta fé, ef því væri veitt til
sjávarútvegsins, enda þótt dýr-
tíðargreiðslurnar séu ekki síður.
greiddar vegna hans en annara
atvinnuvega.
Augljósari getur sá tilgangur
ekki verið að skapa andúð sjáv-
arútvegsmanna gegn landbún-
aðinum og láta þá halda, að
landbúnaðurinn sé þröskuldur
í vegi framfara hjá sjávarút-
veginum.
Þessi viðleitni til að rægja
sundur atvinnuvegi og atvinnu-
stéttir, sem eiga að standa sam-
an, er bæði andstyggilegur og
skaðlegur. Skaðsemi hans er sú,
að hann getur hindrað og tafið
nauðsynlegt samstarf þessara
stétta, þar til það er orðið um
seinan.
Kommúnistar og
bankavextirnir.
Þjóðviljinn birtir nýlega for-
ustugrein um bankavexti, þar
sem hann telur þá vera snöru á
sjávarútveginn, er hindri efl-
ingu hans og nýsköpun. Jafn-
framt óskapast blaðið yfir því,
að engu sé hægt að breyta í
þessum efnum vegna Fram-
sóknarvaldsins!
í tilefni af þessu, skal bent ‘á,
að stjórnarliðið hefir meira-
hluta bæði í bankaráði Lands-
s\rmanna, að þing kæmi saman í
vor og þessi mál yrðu þar ráðin
til lykta.
Sjaldan hafði þjóðinni verið
það meiri þörf en nú að hafa
þrekmikla menn^við stjórnar-
forustu, ef komast ætti hjá því
að brjóta ekki þjóðarskútúna á
þeim skerjum fjárhagslegra
örðugleika, sem framundan eru.
Horfurnar eru því vissulega
meira en lítið glæsilegar, þegar
það er til viðbótar öllu öðru, að
í forsætisráðherrasætinu situr
andlegur ættingi Péturs Gauts,
fj ármálaráðherranm lætur sér
nægja að þvo hendur sínar að
hætti Pílatusar, og kommúnist-
arnir eru því hinir raunverulegu
skipherrar á stjórnarfleyinu.
Hvað hefir sjávarút-
vegurínn fengíð?^
Þegar núv. stjórn kom til
valda, var því ekki sízt haldið
fram af fylgismönnum hennar,
að hún myndi sérstaklega
hlynna að sjávarútveginum.
Hér eftir yrði ekki eytt óþarf-
lega miklu fjármagni í landbún-
aðinn og aðra slíka ráðleysu,
gins og Framsóknarmenn hefðu
gert, heldur yrði efling og ný-
sköpun útvegsins stærsta við-
fangsefnið.
Með þessum söng átti að
blekkja útvegsmenn og fiski-
menn til fylgis. Með þessu átti
líka að skapa aukinn klofning
milli þeirra og bænda, því að
gkkert óttast kommúnistar
meira en að þessar stéttir, sem
raunverulega eiga samleið, taki
höndum saman.
Fyrir þá, sem sáu hins vegar
ekki þennan tilgang, heldur
trúðu „plötunni", er nú ástæða
til að staldra við eftir fyrsta
binghald stjórnarinnar og sjá
hvernig þetta loforð hefir verið
efnt.
Niðurstaða slíkrar athugunar
verður í stuttu máli þessi:
Engu framfara- eða nýsköp-
unarmáli sjávarútvegsins var
hrundið fram á seinasta þingi,
þegar undan eru skilin kaup
Svíþjóðarbátanna, sem Vil-
hjálmur Þór hafði komið fram,
og sú leiðrétting á útsvars-
kjörum smáútvegsmanna, er
Eysteinn Jónsson beitti sér
fyrir. Öllum öðrum framfara-
málum útvegsins, sem ymprað
var á, eins og t. d. eflingu Fiski-
málasjóðs, sem Framsóknar-
menn lögðu áherzlu á í stjórn-
arviðræðunum, var stungið
undir stól. Hins vegar voru
skattar stórhækkaðir á útgerð-
inni, (t. d. tekjuskattsviðauk-
inn)og í stað þess að knýja fram
verðlækkun á útgerðarvörum
með lækkun álagningar, var
komið í veg fyrir slíka verð-
lækkun með veltuskattinum ill-
ræmda.
Þetta er þó aðeins það við-
horf, sem snertir þingmálin. Ut-
anþingsmálin tala ekki síður á
sömu leið:
Olíuverðið hefir stórhækkað.
Verðhækkunin, sem Vilhjálmur
Þór afstýrði 1943, er skollin á.
Ólíklegt er ekki, að henni hefði
mátt afstýra áfram, ef notið
hefði við lægni og festu manns
eins og Vilhjálms Þór.
Kaup landverkafólks hefir
hækkað verulega í mörgum ver-
stöðvum og þannig hefir verið
rýrður hlutur útvegsmanna og
sjómanna.
. Fiskflutningarnir voru í
fyrstu í verulegu ólagi, enda
ekkert gert til þess af hálfu
stjórnarinnar að fá leigð brezk
eða færeysk skip fyrr en Fram-
sóknarmenn hófu ádeilur út af
því á Alþingi. Vegna þess, hve
þetta var dregið, urðu færeysku
samningarnir óhagstæðari en
ella, því að Færeyingar sáu, að
við gátum ekki án skipa
þeirra verið, og létu okkur því
einnig taka á leigu mörg lítil
skip, er engin þörf var fyrir.
Þannig er í stuttu *máli fer-
ill stjórnarinnar í sjávarútvegs-
rnálunum. Hitt er svo hlægilegt,
að stjórnin skuli ætla að reyna
að breiða yfir þetta með þvi að
eigna sér árangurinn af samn-
ingum sendinefndarinnar, er
fór til Bretlands, þar sem
stjórnin kom yfirleitt ekki
nærri þeim málum. Það skal þó
viðurkennt, að stjórnin gerði
það rétt að hafa engan • kom-
múnista í nefndinni, því að
eftir öll níðskrifin í Þjóðviljan-
um hefði það vitanlega verkað
eins og að veifa rauðri dulu
framan í Breta.
Af þessum íyrsta ferli stjórn-
arinnar ættu útvegsmenn að
geta lært, að öll faguryrði
hennar mm að vinna að bættum
hag og - eflingu útgerðarinnar,
hefir verið glamur eitt. Það
ætti ekki að blekkja þá lengur
né gera þá fráhverfa samvinnu
við aðra framleiðendur lands-
ins. Það mun líka sannast, að
án öflugra samtaka allra fram-
leiðenda og þeirra, sem málefni
þeirra styðja, verður framleiðsl-
unni ekki bjargað frá þvl hruni,
sem yfirvofandi er.
bankans og Útvegsbankans og
kommúnistum ætti því að vera
í lófa lagið að knýja banka-
vaxtastefnu sína fram, ef þeir
meintu nokkuð annað með
henni en að gylla sig í augum
útvegsmanna og annarra þeirra,
sem kunna að þurfa lán til
starfrækslu sinnar eða nýrra
framkvæmda.
Fyrsta „nýsköpunin“.
Þeir, sem hafa komið í forsali
Alþingishússins seinustu daga,
hafa séð þar milll 10—20 ný-
tízkuskrifborð. Sagt er að þau
hafi verið smíðuð að tilhlutun
nýbyggingarráðs og eigi að vera
í skrifstofum þeim, sem ráðið er
í þann veginn að fá, í einu af
stórhýsum bæjarins. Má vel af
þessu álykta, að mikið muni
.verða um skriffinnsku hjá ráð-
inu.
Hitt er svo eftir að sjá, hvort
nýsköpun þess verður nokkurn-
tíma meiri en skrifborðin og
skriffinskan!
Mbl. syrgir 17. greinina.
Fátt hefir farið meira í taug-
arnar á ritstjórum Mbl. um
langt skeið en sú ákvörðun
Búnaðarþings að mæla með
afnámi 17. greinar jarðræktar-
laganna, jafnframt og undirbú-
in séu ný fyrirmæli til að koma
í veg fyrir óeðlilega verðhækkun
jarða.
Ef blaðið hefði verið sam-
kvæmt fyrri afstöðu sinni í
málinu, hefði það átt að fagna
þessum málalyktum. En gagn-
stætt því rekur það upp tryll-
ingslegt reiðiöskur og viðhefir
hin Ijótasta munnsöfnuð um
Búnaðarþing.
Þeir, sem vitað hafa um
raunverulega afstöðu blaðsins,
undrast þetta ekki. Afnám 17.
greinarinnar var ekkert á-
hugamál þess, vegna landbún-
aðarins. Ákvæði þetta hafði
sýnt, að það var alveg áhrifa-
laust og skipti því bændur
engu máli. En Mbl. hafði gert
þetta að áróðursmáli miklu og
hafði getað blekkt alveg furð-
anlega með því. Nú er þetta
ekki hægt lengur. Engum er
því eins mikil eftirsjá að 17.
greininni og Mbl. Vonska þess
nú, þegar greinin verður af-
numin, er því næsta skiljanleg.
(Framhald á 7. síöu)
Þegar deilurnar rlsu hæst um
Grikklandsmálin í vetur, fóru
brezku verkalýðssamtökin þess
á leit, að sendinefnd frá þeim
fengi að fara til Grikklands til
að kynnast öllum málavöxtum
af sjón og heyrn. Þetta leyfi var
veitt og dvaldi nefndin nokkra
daga í Grikklandi í janúar síð-
astliðnum. Áttu sæti í nefndinni
fimm kunnir vðrkalýðsleiðtogar
og höfðu sumir þeirra, t. d. J.
Benstead, ritari Sambands járn-
brautarverkamanna.gagnrýnt af
stöðu brezku stjórnarinnar.
Þekktastur þessara manna var
Walter Citrine, ritari brezka
Alþýðusambandsins.
Þegar nefndin kom heim aft-
ur, skilaði hún greinargerð um
þær niðurstöður, er hún taldi
sig hafa fengið með Grikklands-
ferðinni. Álit þetta vakti geysi-
mikla athygli, og átti mikinn
þátt í, að ómerkja þá gagnrýn,
sem brezka stjórnin hafði áður
sætt.
Nokkur aðalatriði greinar-
gerðarinnar voru þessi:
- Meðal brezku hermannanna í
Grikklandi, jafnt óbreyttra her-
manna sem liðsforingja, ríkti
fulkomin undrun og gremja yfir
þeirri gagnrýni, er stjórnin hafði
sætt fyrir afskipti sín af Grikk-
landsmálunum. Hermennirnir
voru sannfærðir um, að um
skipulagða uppreisn var að ræða
og merktu það m. a. á því,
að þegar þeir voru að elta hinar
flýjandi hersveitir Þjóðverja, þá
mættu þeir 'hejsyeitum Elas-
manna, sem voru að streyma til
Aþenu í stað þess að hjálpa
Bretum til að elta Þjóðverja
uppi. Brezku hermennirnir voru
einnig sannfærðir um, að komið
hefði til stórfelldustu blóðsút-
hellinga í Grikklandi, ef Bretar
hefðu ekki skorizt í leikinn, og
væri það nokkuð, er ásaka mætti
stjórnina fyrir, væri það helzt
það, að hún hefði ekki fyrir-
skipað hernum að hefjast handa
miklu fyrr. —
Þessar skoðanir hermannanna
voru yfirleitt samhljóða skoðun
þeirra Grikkja, er nefndin ræddi
við, og meðal þeirra bar talsvert
á ótta við það, að Bretar myndu
flytja her sinn frá Grikklandi,
og láta Grikkjum einum eftir
að.útkljá mál sín. Afleiðing þess
myndi tæpast verða önnur en
borgarastyrjöld.
í upphafi var E. A. M. sam-
steypa allmargra flokka, en
kommúnistar eða „rauðu fas-
ístarnir", sem nefndin kallar þá
stundum, komu fljótlega ár sinni
þannig fyrir borð, að þeir urðu
þar mestu ráðandi. Yfirráð
þeirra í E. A. M. máttu heita al-
ger, þegar borgarastyrjöldin
hófst í desemberbyrjun, og sér-
staklega voru skærusveitir hreyf
ingarinnar, E. L. A. S., undir
fullri yfirstjórn „rauðu fasist-
anna“. Ýms samtök og einstak-
lingar, sem höfðu tilheyrt E. A.
M.-hreyfingunni, þorðu ekki að
segja skilið við hana af ótta við
hefndarráðstafanir.
í röðum Elasmanna var margt
verstu glæpamanna. Einkum var
leynilögregludeildin O.P.L.A., ill-
ræmd. Hún lét myrða antistæð-
inga E. L. A. S.-manna hópum
saman, m .a. ýmsa af forvíg-
ismönnum verkalýðssamtak-
anna. Brezka sendinefndin skoð-
aði á einum stað lík 250 manna,
er O.P.L.A. háfði látið myrða.
Nefndin aflaði sér margvíslegra
sannana fyrir því, að bersýni- .
lega hafði verlð um skipulögð
hópmorð að ræða. Samkvæmt
áreiðanlegum upplýsingum, sem
fyrir lágu, höfðú ekki færri en
10 þús. manns verið myrtir með
þessum hætti.
Þá átti nefndin þess kost, að
ræða við nokkra gisla, er E.L.A.
S.-menn höfðu nýlega sleppt,
og var útlit þeirrá hið hörmu-
legasta. Telur nefndin það alveg
efalaust, að meðferð gislanna
hafi verið hin hroðalegasta.
í sérstöku blaðaviðtali, er
Walter Citrine átti eftir heim-
komuna, skýrði hann frá því,
að brezku hermennirnir í Grikk-
landi hefðu sagt sér, að E.L.A.S-
menn hefðu verið langsamlga
ófyrirleitnustu og óheiðarleg-
ustu andstæðingar. sem þeir
hefðu mætt, og mætti telja
Þjóðverjana heiðursmenn (gent
lemenn) í samanburði við þá.
Citrine tók það jafnframt fram,
að þegar öll saga þessara at-
burða yrði skráð, myndi brezka
þjóðin verða stolt af framkomu
hermanna sinna í Grikklandi
undir hinum sérstaklega erfiðu
kringumstæðum. Svipuð ummæli
eru líka viðhöfð í nefndarálitinu.
Nefndarálitinu lýkur með lýs-
ingu á hinum erfiðu kjörum
Grikkja um þessar mundir, er
m. a. stuðli að því, að skapa ó-
(Framhald á 7. síðu)
í Skutli 8. þ. m. birtist greln, er nefn-
ist: Tvær- greinar á sama stofni. Þar
segir, aS verkalýSshreyfingin og sam-
vinnuhreyfingin vinni að sama marki'
að bæta kjBr fjölmennustu stéttanna.
ljósast merki um. Markmið hans er
að verulegu leyti það, að láta ríkið
ræna þeim gróða, er kaupfélögin hafa
skilað félagsmönnum sínum.
* * *
Um samvinnuhreyfinguna segir svo:
„Ein er sú stefna, sem mjög
beinist að Tíku marki og verka-
lýðshreyfingin. Það er samvinnu-
stefnan. Hún vinnur fyrst og
fremst að því að bæta efnahag
almennings með hagkvæmu verzl-
unarskipulagi. Þá hefir hún einn-
ig gefið hina beztu raun í fram-
leiðslustarfinu bæði á sviði iðn-
aðar, útgerðar og landbúnaðar.
„Á seinni árum hafa íslenzkir
verkamenn víðast hvar komið
auga á þá staðreynd, að það er
ekki nægilegt, að fá hækkað kaup
og styttan vinnudag. Fyrir því
þurfti líka að sjá, að ekki væri
hægt að féfletta verkalýðsstéttina
með, freklegu okri á lífsnauðsynj-
um hennar. Og eina leiðin til þess
er sú, að verkafólkið fylki sér und-
ir merki samvinnustefnunnar í
verzlunarmálum. Þar fæst það
fulltryggt, að varan, sem vér
kaupum, kostar að síðustu ná-
kvæmlega það, sem hún þarf að
kosta, og meira ekki. Sé hún of
hátt verðlögð, fáum vér afganginn
sjálfir sem ágóðahlut. — Þannig
hlýtur hver sitt og skrattinn ekk-
ert, eins og í máltækinu segir.“
Hér er vissulega rétt frá sagt, enda
hafa ísfirzkir verkalýðsleiðtogar líka
sýnt þetta í verki. Þeir hafa komið á
fót myndarlegu kaupfélagi, er hefir
stórbætt verzlunina og veitt mikinn
stuðníng til að auka útgerð bæjar-
manna. Því miður virðast hins vegar
ráðandi menn verkalýðsflokkanna á
Alþingi ekki vera þessarar skoðunar,
eins og hinn illræmdi veltuskattur er
í Einherja 22. f. m. eru dýrtíðar- og
kaupgjaldsmálin gerð að umtalsefni.
Þar segir meðal annars:
„Hvað gagnar okkur að hækka
krónutöluna á vinnu og vöru inn-
anlands? Verðmæti krónunnar
minnkar að sama skapi og öng-
þveitið vex, svo að erflðara er að
snúa við. Kaup verkamannsins
hækkar ekki, þótt dagkaupið verði
greitt með nokkrum fleiri krón-
um. Og dagkaupið lækkar ekki,
þótt það yrði greitt með nokkrum
færri krónum, ef kaupmáttur
krónunnar vex að sama skapi. En
þetta er það, sem Framsóknar-
flokkurinn hefir viljað berjast fyr-
ir, að fá alla flokka til þess að
skilja og sameinast -iun, og von-
andi er, að þjóðinni og flokkunum
skiljist nauðsyn þess, að samein-
ast um slíka stefnu. — Óvinir
Framsóknarflokksins eru að reyna
að hamra því inn hjá verkamönn-
um, að Framsóknarflokkurinn
berjist með þessu fyrir fyrir kaup-
lækkun verkalýðsins. Slíkt eru hin-
ar mestu blekkingar. Kaupið
lækkar ekki — eins og fyrr segir
— ef verkamaðurinn getur fengið
sama verðmætl fyrir dagkaup sitt
og áður, þótt krónurnar yrðu færri
í dagkaupinu. Eftir því, sem á-
kveðið vinnumagn og vörumagn
kostar fleiri krónur, vex dýrtíðin
iheð þjóðinnl. Við það verður hún
ekki fær um að keppa við aðrar
þjóðir. Af því leiðlr aftur atvinnu-
leysi og hörmungar, öllum til ó-
farnaöar, og fyrst og fremst verka-
lýðnum. Þótt ki-ónunum fjölgaði
við það í dagkaupinu yrðl árs-
kaupið færri krónur ( og þar á
ofan verðminni). Mál málanna er
því að snúa þegar við gegn dýr-
tíðinni, hindra verðbólguna. en
láta hana ekki vaxa eins og raun
hefir á orðið. Látum ekki sér-
hyggju flokkanna villa oss svo sýn,
að vér verjumst ekki versta óvini
allra stétta, dýrtíðinni."
Þess er vissulega ekki vanþörf, að
sú skoðun, sem hér kemur fram, sé
skýrð fyrir almenníngi, þvi- að öng-
þveitið í dýrtíðarmálunum stafar ekki
sízt af því, að þeim, sem vilja koma
á hruni og upplausn, hefir tekist að
innræti fólkl trúna á mörgu, verð-
litlu krónunnar. Það, sem launþeg-
arnir þurfa að hugsa um, er kaup-
máttur launanna, en ekki krónufjöldi,
og þegar þeir hafa öðlast þá skoðun,
munu dýrtíðarmálin fljótt verða við-
ráðanleg.
* * *
í Visi 17. þ. m. segir svo 1 grein tun
veitingu flugmálaráðunautsembættis-
ins: /
„Það er ekki ósennilegt, að þetta
sé bara byrjunin á því, að komm-
únistum sé troðið inn í ýms emb-
ætti, sem þeir hafa hvorki hæfi-
leika né annað til að geta rækt
sem skyldi. Veit almannarómur
þegar um ýmis embætti, sem elga
að vera ætluð gæðingum komm-
únista á næstunni. Sumir telja,
að gera eigi einn bæjarfulltrú-
anna hér í Reykjavík að skóla-
meistara á Akureyri, þó eigi þann,
sem frægastur hefir orðið fyrir
viðskipti sín við skólanemendur
norður þar, svo sem landfrægt var
á sínum tíma.“
Það er ekkl nema eftir öðru, að gera
Sigfús Sigurhjartarson að skólamelst-
ara á Akureyri. Kommúnlstar munu
vissulega gera sitt ýtrasta til að gera
skólana að áróðurshreiðrum fyrir sig.