Tíminn - 29.06.1945, Blaðsíða 2

2
TÍMINN, föstndajginn 29. júní 1945
48. blað
Föstudayur 29. júní
56 bitlingar
Það var eitt af loforðum ríkis-
stjórnarinar, þegar hún kom til
valda, að fækkað skyldi nefnd-
um og bitlingum. Þetta hefir
verið efnt með því að bæta við
eítirtöldum nefndum:
1. Nýbyggingaráff skipaff fjór-
um mönnum.
2. Nefnd til aff selja setuliffs-
bifreiffar skipuff þremur mönn-
um. Fyrir voru þó tvær nefndir,
sem önnuðust kaup og sölu setu-
Iiffseigna.
3. Þjóffleikhúsnefnd skipuff
þremur mönnum.
4. Þjóðminjasafnsnefnd skip-
uff þremur mönnum.
5. Byggingarnefnd Kennara-
skólans skipuff þremur mönn-
um.
6. Byggingarnefnd sfldarverk-
smiffja skipuð fjórum mönnum.
7. Nefnd til aff endurskoða
lögin um rannsóknardeild Há-
skólans skipuff fimm mönnum.
8. Nefnd til aff undirbúa lög
um alþýffutryggingar skipuff
tveimur mönnum, en tillögur
hennar fara síffan til fimm
manna nefndar, er var fyrir frá
gamalli tíff.
9. Nefnd til aff sjá um vernd-
un Hrafnseyrar skipuff þremur
mönnum.
10. Nefnd til aff annast síldar-
sölu í Svíþjóff skipuff þremur
mönnum. Rétt áffur hafffi þó
önnur nefnd veriff í Svíþjóff til
aff semja um síldarsöluna.
11. Nefnd til aff fylgjast meff
smíði Svíþjóffarbátanna skipuff
tveimur mönnum.
12. Nefnd til aff skoffa togara
í Ameríku skipuff þremur mönn-
um.
13. Nefnd til aff kynnast skipa-
smíffum í Bretlandi skipuff
þremur mönnum.
14. Nefnd til aff rannsaka þörf
fyrir vísindamenn skipuff fimm
mönnum. Þetta var eitt af verk-
efnum nýbyggingaráffs.
15. Byggingarnefnd Mennta-
skólans í Reykjavík skipuff 3
mönnum.
16. Affstoðarnefnd í stjórnar-
skrármáliff skipuff átta mönn-
um.
Hér eru taldar ekki færri en
sextán nefndir skipaðar 56
mönnum, er stjórnin hefir ung-
að út á hinni skammvinnu
valdatíð sinni. Er þó næsta lík-
legt, að nefndirnir séu orðnar
fleiri, því að yfirleitt fréttist ekki
af þeim fyrr en seint og síðar
meir. Undantekningarlaust má
segja, að nefndir þessar séu
óþarfar, þar sem fyrir voru til
aðilar, sem gátu unnið störf
þeirra, eða nægilegt var að fela
það einum manni.
Þjóðin getur vel dæmt af
þessu, hve mikið má marka lof-
orð stjórnarinnar. Hún getur
líka séð á þessu, hvers konar
fjársukk og spilling er í uppsigl-
ingu, ef ekki er gripið tafarlaust
i taumana.
Fordæmi lýðræð*
íspjóda
Fyrir íslendinga er athyglis-
vert að rifja upp sambúð stjórn-
málaflokkanna á stríðsárunum
í þeim löndum Evrópu, þar sem
lýðræði hélt jafnan velli. Þessi
lönd eru Bretland og Svíþjóð.
Næstum allan stríðstímann
voru þjóðstjórnir í þessum
löndum. Stjórnmálamenri þess-
ara landa töldu hyggilegast að
leggja til hliðar stærri ágrein-
ingsmál og sameinast um að
verja þjóðina ytri hættum með-
an styrjöldin stæði yfir. Jafn-
framt kappkostuðu þeir að verj-
ast dýrtíð og verðbólgu, sem
jafnan hafa einkennt stríðstíma
áður fyrr. Hvorutveggja hefir
heppnast ágætlega. Hinum ytri
hættum hefir verið afstýrt.
Dýrtíðinni hefir verið haldið í
skefjum. Atvinnuvegir þessara
landa eiga því glæsilegan vöxt
og viðgang fyrir höndum.
Stjórnmálamönnum þessara
landa var það jafnan Ijóst, að
samstarfið, sem var á stríðsár-
unum, myndi ekki geta haldið
áfram, þegar styrjöldinni væri
lokið. Róttækir flokkar og
ERLENT YFIRLIT
Nýja þjóðabandalagið
Forsetakjöriff.
Forsprakkar Sjálfstæðisflokks-
ins leggja nú mikla stund á
þann áróður, að þeir hafi ekki
sýnt Svelni Björnssyni forseta
neina mótspyrnu í forsetakjör-
inu í fyrra. Þeir, sem ósvífnastir
eru, reyna jafnvel að koma þeim
rógsögum á loft, að það hafi
verið Framsóknarmenn, sem
skiluðu auðu seðlunum.
Það er því ekki úr vegi að
rifja upp enn einu sinni stað-
reyndirnar i þessu máli. Fyrv.
ríkisstjórn sneri sér til þing-
flokkanna með tilmælum um,
að hún fengi vitneskju um af-
stöðu þeirra í forsetakjörinu.
Framsóknarflokkurinn og Al-
þýðuflokkurinn svöruðu strax,
að þeir myndu kjósa Svein
Björnsson. Svar Sjálfstæðis-
flokksins drógst hins vegar von
úr viti. Ástæðan var sú, að þeir
menn, sem voru reiðir Sveini
Björnssyni fyrir frávikninguna
á stjórn Ólafs Thors haustið
1942,- vildu fella hann frá kosn-
ingu og var Sígurður Eggerz for-
setaefni þeirra. Fékk Sigurður
fleiri atkvæði en Sveinn, við
prófatkvæðagreiðslu í flokkn-
um, en Gísli Sveinsson, Pétur
Magnússon og þó einkum ýmsir
utanþingsmenn í Sjálfstæðis-
flokknum, stóðu svo fast með
Sveini, að meirihluti þingflokks-
ins lét undan að lokum. Helm-
ingur þingmanna flokksins undi
samt svo illa þeim málalokum,
að fimm þeirra skiluðu auðu,
en fimm kusu Jón Sigurðsson.
Með auðu seðlunum og kosn-
ingu annars manns átti að und-
irbúa baráttuna gegn Sveini á
næsta ári. Vegna hins einróma
þjóðarvilja var þó gefizt upp við
þá fyrirætlun. Og þá byrjuðu
íhaldsforkólfarnir að vanda að
afneita sínum fyrri verkum og
reyna að koma þeim á aðra.
En þjóðin lætur ekki villa sér
sýn með slíkum blekkingum.
Hún mun aðeins áfellast enn
þyngra þá menn, sem vildu úti-
loka hæfasta manninn úr for-
setasætinu vegna þess eins, að
hann hafði með brýnum stjórn-
araðgerðum sært persónulegan
metnað þeirra haustið 1942.
Mesti áróffursmaffur
kommúnista.
Ef greiða ætti atkvæði um það,
hver væri mesti áróðursmaður
kommúnista hérlendis, eins og
sakir standa, mundi enginn ann-
ar vera réttkjörinn en Ólafur
Thors. Hann prédikar það jafnt
í tíma og ótíma, að eina leiðin
til að stjórna landinu sé að hafa
samvinnu við kommúnista. Að
öðrum kosti logi hér allt í verk-
föllum og óeirðum og ómögulegt
sé að stjóma. Með þessum
sífellda áróðri eru kommúnistar
auglýstir sem mestu valdamenn
landsins, en allmargt manna
hefir jafnan tilhneigingu til að
lúta þeim, sem valdið hefir.
Sjálfstæðismenn munu líka fá
að sjá það í bæjarstjórnarkosn-
ingunum næsta vetur, að þessi
áróður Ólafs hefir ekki orðið
áhrifalaus, þótt áveXtirnir verði
ekki glæsilegir fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn. Og það verður ekki
af Ólafi skafið að vel hefir hann
launað ráðherratitilinn.
Unir þjóðin slíku
„lýffræffi“?
Margt er nú talað um lýðræði,
bæði hér og annars staðar. Al-
menningi væri hins vegar holl-
ara en að hlusta á öll þessi ræðu-
höld að athuga hvernig því er
nú komið hér á landi. Samkvæmt
frásögn sjálfs forsætisráðherr-
ans er því nú háttað á þennan
veg: Ef kommúnistar eru
óánægðir, stofna þeir til verk-
falla og gera atvinnulífið óstarf-
hæft. Þess vegna verða þeir að
vera í stjórninni og fá að ráða.
Forsætisráðherrann virðist
una þessu „lýðræði“ prýðilega.
En vill þjóðin una því? Vill hún
una því, að lítill minnihluti geti
með hótunum um ofbeldi gert
það, sem honum sýnist, og kúgað
meirihluta til hlýðni við sig?
Og vill hún una þeim forsætis-
ráðherra, sem beygir sig athuga-
semdarlaust og ánægður fyrir
slíku ofbeldi, ef hann fær að
bera ráðherratitil?
Afkvæmi vondrar samvizku.
Einstaka sinnum er eins og
Ólafur Thors finni til samvizku-
bits út af samstarfinu við komm-
únista. Þá er gripið til gamla
söngsins, að eiginlega sé þetta
allt Framsóknarmönnum að
kenna. Hann hafi boðið þeim
stjórnarsamvinnu, hvort heldur
var undir forustu Sjálfstæðis-
flokksins eða hlutlaus forsætis-
ráðherra. En Framsóknarflokk-
urinn hafi neitað þessu og þess
vegna hafi hann hafnað í fangi
kommúnista.
Það, sem Ólafur gleymir allt-
af í þessu sambandi, er að leggja
sönnunargögnin á borðið, þ. e.
tilboðin, sem hann þykist hafa
gert Framsóknarflokknum.Þetta
er eðlilegt. Heimild fyrir þessum
tilboðum er hvergi til, því að þau
voru aldrei gerð. Ólafur vissi,
að hann gat ekki orðið forsæt-
isráðherra, nema með aðstoð
kommúnista, og-þess vegna lagði
hann allt kapp á að semja við
þá. Kommúnistar vissu líka,
hvaða not þeir gátu haft af
honum til að koma málum sín-
um fram. Til samninga milli
Framsóknarflokksins og Sjálf-
stæðisflokksins kom því ekki.
Sagan um tilboðin, sem Fram-
sóknarflokknum áttu að hafa
verið gerð, kom fyrst til sögunn-
ar, þegar Sjálfstæðisforkólfarn-
ir fundu hina sterku andúð
framfaramenn myndu þá aftur
hefja baráttu fyrir stefnumál-
um sínum og íhaldsmenn myndu
eínnig hefja baráttu fyrir af-
námi ríkisafskipta, er beitt hefði
verið á stríðsárunum. Þjóð-
stjórnarsamstarfinu er nú líka
lokið í þessum löndum.
Fyrir Framsóknarmenn er al-
veg sérstök ástæða til að rifja
upp þá stjórnarsamvinnu, sem
átt hefir sér stað í Svíþjóð og
Bretlandi á stríðsárunum, því að
þeir beittu sér fyrir nákvæmlega
samskonar stjórnarsamvinnu
hér. Þeim tókst líka að skapa
hér slíka samvinnu fyrstu
stríðsárin. Þeirri samvinnu má
það vafalaust þakka, hve vel
tókst lausn sjálfstæðismálsins
og litlar deilur urðu um sam-
búðina við Bandamenn. Meðan
sú samvinna helzt, óx dýrtíðin
ekki heldur tilfinnanlega. En
ógæfa íslendinga var, aJS hér
voru til stjórnmálamenn, sem
vantaði þann þroska ensku og
sænsku stjórnmálamannana að
víkja deilumálum til hliðar með-
an samstarfið ríkti. Forkólfar
Sjálfstæðisflokksins rufu sam-
starfið til að geta hafið deilu
um viðkvæmasta ágreiningsmál-
ið, kjördæmamálið, og komu þar
fram kákbreytingu, sem allir
dæma óhæfa til frambúðar. Af-
leiðingin varð sú, að dýrtíðinni
var sleppt lausri. Verðbólgan
hefir því magnazt svo gífurlega,
að stöðvun atvinnuveganna er
fyrirsjáanleg, ef ekki verður al-
gerlega breytt um stefnu.
Sök þeirra manna, sem bera
ábyrgð á því, að ekki helzt hér
sams konar stjórnarsamvinna á
stríðsárunum og í Svíþjóð og
Bretlandi, er vissulega mikil.
Fyrir þá sundrungu þeirra verð-
ur ekki bætt nú með marklausu
glamri um þjóðareiningu, sem á
að leyna mönnum fyrri verk
þeirra. Enn síður verður bætt úr
því með sífelldri hvatningu um
samstarf við kommúnista um
stjórnarstefnu, sem gerir aðeins
illt vera. Vandamálin verða
ekki leyst með yfirborðsvináttu
stórgróðavaldsins og kommún-
ista, sem byggt er á svipuðum
heilindum og þýzk-rússneski
vináttusáttmálinn. Það, sem
þarf, er sem víðtækast samstarf
þeirra manna, er vilja hefja
fjárhagslega og atvinnulega
viðreisn á grundvelli lýðræðis og
frjáls framtaks einstaklinga og
félagssamtaka. Framsóknar-
menn, Alþýðuflokksmenn, frjáls
lyndir Sjálfstæðismenn og utan-
flokkamenn eiga að skipa sér í
fylkingu, sem tryggir það, að
fyrstu ár lýðveldisins íslenzka
verði ár framfara og frelsis, en
ekki ár glundroða, öngþveitis og
óstjórnar.
flokksmannana og gátu ekki
búið til annan skárri „reyfara“
sér til afsökunar. Saga þessi er
afkvæmi vondrar samvizku og
ekkert annað.
Kommúnistar og
bankavextirinir.
Kommúnistablaðið birti ný-
lega mergjaða grein, þar sem
Framsóknarfl. er skammaður
fyrir, hve háir vextir séu á út-
lánsfé bankanna. Það er ríkis-
stjórnin, sem hefir það 1 hendi
sér, hve háir bankavextirnir eru,
og hitta því þessar skammir
fyrst og fremst núverandi ríkis-
stjórn, sem hefir látið þetta mál
alveg afskiptalaust. Þótt Þjóð-
viljinn eigni Frarosóknarflokkn-
um margt misjafnt, verður að
vænta þess í lengstu lög,að hann
eigni honum ekki núv. ríkis-
stjórn og þó allra sízt þá Bryn-
jólf og Áka.
Sparnaffur rfkis-
stjórnarinnar.
Úr Húnavatnssýslu er Tíman-
um skrifað: Hinn nýbakaði fjár-
málaráðherra, sem ýmsir kalla
hinn nýja Pílatus, talar mikið
um nauðsyn á sparnaði 1 ríkis-
rekstri.
Við Húnvetningar höfum orðið
varir við þennan sparnað á þann
hátt, að ríkið launar Hermann
Þórarinsson, áem lögregluþjóm
á Blönduósi, og greiðir honum
rúm 18 þús. kr. í árslaun. Starfið
er ekkert og maðurinn sást aldrei
við lögregluþjónsstörf á síðastl.
ári, nema á nokkrum samkom-
um, þar sem ekki var þörf neins
lögreglueftirlits. Eina samkom-
an, sem óspektir urðu á, var
flokkssamkoma sjálfstæðis-
manna, en þar mun einn maður
hafa verið bitinn svo, að hann
var í sárum 1—2 vikur.
Á þessu ári var svo stofnað
sýsluskrifaraembætti með rífleg-
um árslaunum, en ekki er séð
að skrifstofufé Guðbrandar ís-
bergs lækki að sama skapi.
Þannig framkvæmir hin nýja
stjórn samanfærslu ríkisgjald-
anna.
Geta má þess sjálfstæðis-
mönnum til hugarhægðar, að
báðir mennirnir eru þrautreynd-
ir smalar Ísafoldar-Jóns, og
sálnaveiðar munu eiga að vera
eitt verkið, sem þeir vinna fyrir
ríkislaunin. . ■ í|
Síðastl. þriðjudag var sátt-
máli hins nýja þjóðabandalags,
sem stofnað er til að afstýra
styrjöldum, undirritaður með
mikilli viðhöfn á ráðstefnunni í
San Francisco. Með því var
gerð önnur stórfelldasta tilraun-
in, sem reynd hefir verið til
þessa dags, til varðveizlu frið-
arins í heiminum. Hin tilraunin
var Þjóðabandalagið, sem stofn-
að var eftir seinustu styrjöld,
og mistókst hörmulega, eins og
ku'nnugt er.
Sé gerður samanburður á lög-
um hins nýja Þjóðabandalags
og gamla Þjóðabandalagsins,
verður munurinn vart talinn
ýkjamikill. Lög nýja Þjóða-
bandalagsins munu þó að því
leyti talin fremri, að þau gera
ráð fyrir sameiginlegum herafla
eða alþjóðaher, og ætti það að
g eta styrkt aðstöðu bandalags-
ins undir ýmsum kringumstæð-
um. Hins vegar verða þau að
teljast lakari að því leyti, að
mótatkvæði eins stórveldis í ör-
yggisráðinu nægir til að gera
það óályktunarfært, enda þótt
allir hinir meðlimir þess séu
sammála.
Þrátt fyrir það, þótt menn
sjái ýmsa vankanta á lögum og
reglum hins nýja bandalags, eru
þó langflestir þess f^sandi, að
bandalagstilraunin verði aftur
reynd. Menn vita líka, að lög og
form eru ekki aðalatriðið, held-
ur hitt, hvernig framkvæmdin
tekst. Með bandalaginu er það
tryggt, að ríkin ræðist við um
ágreiningsmál sín og því ætti
síáur að verða hætt við því, að
þau einangrist og skiptist i
andstæða hópa. Með tilliti til
þessa verður að telja það
stærstu yfirburði hins nýja
bandalags fram yfir það gamla,
að nú eru tvö voldugustu stór-
veldin, Bandaríkin og Rússland,
þátttakendur, en þau voru ekki
í gamla bandalaginu.
Bjartsýni manna á framtíð
hins nýja Þjóðabandalags er
vitanlega mismunandi. Þeir eru
margir, sem láta sér nægja að
telja það sjálfsagða tilraun.
Dómar þeirra eru á svipaða leið
og hjá Anthony Eden, er komst
svo að orði í vetur, þegar rætt
var um Krímarsáttmálann í
brezka þinginu, að hefði ekki
náðst samkomulag milli stór-
veldanna, hefði vonin um frið á
næstu árum jafnframt brostið,
en samkomulag stórveldanna
skapaði líkindi til þess, að frið-
urinn væri alltaf tryggður næstu
25—50 árin. Ýmsir stjórnmála-
menn hafa hins vegar tekið
munninn fullan og talað um frið
í 1000 ár, eins og Hitler gerði á
mestu valdadögum sínum. Slíkt
er vitanlega talað út í bláinn,
því að núlifandi stjórnmálaleið-
togar geta ekki ráðið nema litlu
fram í tímann. Nýir menn taka
við af þeim og um stefnu þeirra
og vinnubrögð verður ekki spáð
með neinni vissu.
í þessu sambandi er vert að
geta þess, sem oft er nú rætt í
heimsblöðunum, að það getur
orðið mjög örlagaríkt fyrir
heimsfriðinn hver eftirmaður
Stalins verður. Fréttaritarar í
Moskvu telja, að ráðandi Tnenn
Rússa skiptití mjög í tvo hópa.
í öðrum hópnum eru menn, sem
hafa litla trú á alþjóðlegri sam-
vinnu og telja, að Rússar eigi
ekki að hirða um annað en að
efla sig sem mest, svo að þeir
verði sem bezt búnir undir á-
tök í framtíðinni. í hinum
hópnum eru menn, sem eru ein-
læglega fylgjandi alþjóðasam-
vinnu. í fyrri hópnum eru sagð-
ir menn eins og Zdanov, Andrey-
ev, Shvernik og Beria, en Zda-
nov og Andreyev þykja líkleg-
astir til að keppa um sæti Stal-
ins, er þar að kemur. í síðari
hópnum eru menn eins og Lit-
vinov, Maisky, Kaganovitch og
aðrir eldri menn kommúnista-
flokksins. Stalin og Molotov
eru sagðir standa nokkurn veg-
inn mitt á milli, en eins og
stendur * ráða þeir mestu um
þessi mál.
Það er líka víst, að Rússar
virðast hafa illar bifur á hinu
nýja bandalagi. Fyrir þeim vak-
ir bersýnilega fyrst og fremst að
auka lönd sín og að tryggja i-
tök sín sem bezt, bæði með bein-
um afskiptum í nágrannalönd-
unum og með áróðri kommún-
istaflokkanna annars staðar.
Þetta samrímist vitanlega illa
bandalagshugmyndinni. Rússar
settu líka það skilyrði, að eng-
in ályktun yrði talin samþykkt
í öryggisráðinu, ef eitt stórveldi
væri á móti. En þótt Rússar fylgi
(Framhald á 7. síðu)
ZADD/R NA6RANNANNA
í forustugrein Alþýðublaðsins 22. þ.
m. er enn rætt um fréttaflutning út-
varpsins. Segir þar á þessa leið:
„Fréttaflutningur ríkisútvarpsins
hefir lengi verið hugsandi mönnum
undrunarefni, þótt hann hafi raun-
ar sætt mun minni gagnrýni opin-
berlega en tilefni hafa gefizt til.
íslendingar hafa orðið fyrir miklum
vonbrigðum af starfsemi ríkisút-
varpstns, en fréttaflutningur þess
í seinni tíð vekur þó mesta furðu
og gremju. Erlendum fréttum þess
er þannig háttað, að ekki leikur
á tveim tungiun, að þeir, sem um
þær fjalla, geri sig seka um vísvit-
andi og ítnekað'a hlu,tdrægni í
starfi því, er þeim hefir verið til
trúað.
Engum dylst hverra erindi þeir
menn reka, sem stjórna erlendum
* fréttum ríklsútvarpsins. Þegar for-
sætisráðherra Bretlands lætur orð
falla í heimssögulegri ræðu, sem
fela í sér gagnrýni á stefnu Rússa,
er sá kafli ræðunnar felldur úr
frásögn ríkisútvarpsins. En þegar
herrarnir austur í Moskva hefja
réttarhöld gegn fulltrúum lýðræðis-
flokkanna í Póllandi, sem rússnesk
stjórnarvöld höfðu boðið heim í
ríki sitt til viðræðna og samninga
um málefni lands þeirra, en varpað
í fangelsi, þegar til Moskvu kom,
fara ráðamenn ríkisútvarpsins öðru-
vísi að. Þeir bregða fljótt við og
flytja þjóðinni ræðu saksóknarans
rússneska sem heilagan og sjálf-
sagðan sannleik og nauðsynlegan
boðskáp íslenjdingum til handa.
Hins vegar stinga þeir undir stól
umsögnum heimsfrægra blaða eins
og „Times“ og „Daily Herald" um
þennan svívirðilega skollaleik, sem
til er efnt austur í Rússlandi og
vera á lokatilraun Stalins og þjóna
hans til þess að tryggja Lúblín-
stjórninni völd og lífdaga. En til-
kynningar pólsku stjórnarinnar 1
London, þar sem lýst er blekkingum
og lygum Rússa í tilefni af réttar-
höldunum í Moskva, er aðleins
stuttlega getið og af lítilli ná-
kvæmni."
Alþýðublaðið segir enn fremur í
sömu grein:
„Hinar margvíslegu blekkingar og
hin augljósa hlutdrægni, sem ein-
kennir fréttaflutnig ríkisútvarpsins,
er slík, að ríkisútvarpið virðist
keppast við að ganga ekki skemmra
í þessari iðju en Þjóðviljinn og
önnur málgögn kommúnista, enda
er skyldleikinn við þau öllum mönn-
um auðsær. En um ríkisútvarpið
gegnir þó öðru máli en Þjóðviljann.
Ríkisútvarpið er ríkisstofnun og
forráðamenn þess því ábyrgir gagn-
vart ríkisstjórninni. Það er sameign
allrar þjóðarinnar og á að haga
störfum sínum samkvæmt óskum
hennar og vilja og settum reglum
um hlutleysi í fréttaflutningi, Þjóð-
viljinn er hins vegar gefinn út af
kommúnistum í þjónustu ráða-
manna kommúnismans austur í
Rússíá. Þjóðviljinn er gefinn út
til þess eins, að koma á framfæri
við íslendinga Rússaáróðri og
kommúnistalygum. Ríkisútvarpið er
hins vegar stofnað og starfrækt til
þess, að veita þjóðinni fræðslu og
menntun og ber að /brðast áróður
og hlutdrægni. Þess vegna getur
þjóðin ekki unað því, að keppni
ríkisútvarpsins við Þjóðviljann um
fulltingi við málstað kommúnista
og Rússa haldi áfram lengur en
orðið er.
íslenzka þjóðin á skýlausan kröfu-
rétt á því, að úr því verði skorið,
hverjir bera hina raunverulegu
ábyrgð á fréttaflutningi ríkisút-
varpsins. Það virðist í meira lagi
óliklegt, að ríkisstjórnin og núver-
andi útvarpsráð sé samþykkt frétta-
flutningi útvarpsins eins og honum
er nú stjórnað. Og almenningi í
landinu mun finnast tími til þess
kominn, að vikapiltar kommúnista,
sem starfa á vegum ríkisútvarpsins,
verði sendir heim til föðurhúsanna.
Þeirra starfssvið er herbúðir komm-
únista og ritstjórn Þjóðviljans, en
ekkl ríkisútvarpið."
Vissulega er margt réttilega sagt
í þessari grein Alþýtöublaðsins, en
hitt er óþarfi hjá blaðinu að spyrja
um það, hver ráði yfir útvarpinu. Það
gerir Brynjólfur Bjamason og þarf
því engan að undra, hvernig komið
er. En hann og flokk hans er þó ekki
eina að saka, heldur einnig þá forkólfa
Sjálfstæðisflokksins og Alþýðuflokks-
ins, sem ráða því, að kommúnistar
fara nú með einræði í menntamálum
landsins.
* * *
í forustugrein Vísis 26. þ. m. er sagt,
að flestum muni ljóst, að verðbólgan
geti ekki haft nema illan endir. Síðan
segir:
„Sé þetta fyrirsjáanlegt, halda
ýmsir því fram, að eðlilegt sé að
gera ráðstafanir til úrbóta í tíma,
þannig að dregið sé smátt og smátt
úr verðþenslu og dýrtíð, svo að
ekkl verði tilfinnanlegt fyrir fram-
leiðendur eða launþega. Með því
móti megi afstýra stöðvun atvinnu-
veganna, ásamt þeim stórvægilegu
tpuflunum, sem slíkri stöðvun hlýt-
ur að vera samfara. Aðrir telja
heillavænlegt, að fara að dæmi
Suðurlandabúa, og vera ánægðir
með hvað sem vinnst á hverju
augnabliki, þótt í því felist engin
lausn á vandanum, nema síður sé.
Þessir menn gera sér þær vonir, að
einhvern veginn muni rætast fram
úr vandanum, eða þeir, sem með
völdin fara, þegar þar að kemur,
verði menn til að greiða fram úr
flækjunni. í skjóli þessa eru svo
gerðar ráðstafanir, ekki aðeins til
að halda öngþveitinu við, heldur
öllu frekar til að auka nokkuð
á það.“
Öllu vægilegar verður stefnu Sjálf-
stæðisflokksins tæpast lýst síðan for-
kólfar hans tóku „kollsteypuna.“