Tíminn - 03.08.1945, Blaðsíða 2

2
TÍMIM, föstndagtnn 3. ágást 1945
Sð. MafS
Fösudagur 3, ágúst
Samvinna eða
kaupstreita
Eitt af .því, sem Pramsóknar-
flokkurinn hefir ávallt stefnt að
í stjórnmálabaráttu sinni, er
það, að sem flestir landsmanna
verði beinir þátttakendur í
framleiðslustörfunum. Á fram-
leiðslunni grundvallast fjár-
hagsleg afkoma þjóðarinnar, og
því fleiri, sem þar leggja þar
hönd að, og því fleiri, sem eiga
sitt og sinna beinlínis undir
henni, þeim mun meiri líkur eru
til þess, að vel sé starfað og vel
að framleiðslunni búið. Jafn-
framt hefir hann lagt ríka á-
herzlu á, að menn leystu sam-
eiginleg viðfangsefni með ó-
þvingaðri samvinnu. Þannig
gætu verkamenn eignazt dýr
atvinnutæki, er þelr sjálfir ynnu
við, báta og jafnvel togara,
verksmiðjur og svo framvegis,
og auk þess ætti þetta fyrir-
komulag að tryggja betri vinnu-
brögð og aukinn áhuga fyrir af-
komu fyrirtækisins, þar sem
ágóðinn væri eign starfsmann-
anna sjálfra og rynni í þeirra
vasa. Væri þetta skipulag ríkj-
andi, stuðlar það einnig að auð-
jöfnun og útrýmir auðmönnum,
sem oft og iðulega gerast of-
jarlar samþegnanna í skjóli
auðmagnsins og umráðanna yfir
atvinnutækjunum. En að þvi
skapi gæti svo þeim fjölgað, er
væru fjárhagslega sjálfstæðir og
hefðu aðstöðu til þess að lifa
nyt^ömu og þroskandi lífi við
sæmileg kjör.
Til þess að forðast óheppileg
yfirráð fjármagnsins hefir
flokkurinn því margsinnis beitt
sér fyrir stuðningi ríkisvaldsins
við samvinnusamtök fjöldans til
fjárfrekra framkvæmda, og á
þeim grundvelli hefir flokkur-
inn í rauninni byggt stefnu sina
og framkvæmdir í atvinnumál-
um og fjármálum. Þannig gat
flokkurinn að verulegu leyti
mótað framkvæmdir i landinu
árin 1927—1939 í þessa stefnu,
þótt hann yrði að sjálfsögðu að
sveigja talsvert af leíð vegna
óhjákvæmilegrar samvinnu við
aðra flokka.
Nokkra meginkosta samvinnu-
skipulagsins hefir verið getið:
Betur er unnið óg meira hugs-
að um hag og afkomu fyrir-
tækjanna, ef menn eiga þau
sjálfir, miklu fleiri geta orðið
þátttakendur i framleiðslunni
og skapað sér góða atvinnu og
viðhlítandi lífskjör og hættan,
sem stafað getur af yfirgangs-
sömum og sérdrægnum auðjöfr-
um, minnkar að sama skapi og
þessu fyrirkomulagi vex fiskur
um hrygg. En enn er þó eins
ógetið, er ekki er léttvægast. Sú
hætta, sem þjóðinni getur staf-
að af hörðum og langvinnum
kaupdeilum, rénar eftir því,
sem meira af helztu atvinnu-
tækjunum er komið í eign og
rekstur þeirra, sem við þau
vinna.
En sé á málin litið frá sjón-
armiði heildarinnar, hlýtur
ávallt að verða tjón af sérhverri
vinnustöðvun, og því stórvægi-
iegra er það, sem vinnustöðv-
unin er langvinnari og yfirgrips-
meiri og þeim mun nær sem er
höggvið lífæðum þjóðlífsins.
Þess vegna væri það hin bezta
trygging fyrír þjóðfélagið I
heild og alþýðu manna, að
stærstu og þýðingarmestu at-
vinnutækin væru eign þeirra,
sem með þau fara.
En nú hefir svo einkennilega
viljað til, að annar þeirra flokka,
sem einkum hafa talið sig fara
með umboð verkafólksins, hefir
við hvert tækifæri tekið ein-
dregna afstöðu gegn þessu fyr-
irkomulagi, enda þótt með því
sé beinlínis verið að vega að
hagsmunum verkafólksins, sem
skiljanlega væri miklu betur
sett, ef það ætti sjálft atvinnu-
tækin. Ástæðan til þessarar
neikvæðu afstöðu dylst ekki.
Með þessu skipulagi væru kaup-
deilur úr sögunni, og þar með
hefði flokkurinn misst bezta
hald á samtökum verkafólks-

ðíiaðawqi

Nöldur og vonbrigði.
Stjórnarliðið varð fyrir sárum
vonbrigðum við íundahöldin 1
vor. Morgunblaðið hefir allt á
hornum sér útaf þelm. Það sið-
asta er, að Tíminn hafi birt
glannalega frásögn af fundun-
um. Segir Mbl., að menn eigi
að vera hógværir og gætnir,
þegar sagt er frá fundum. þetta
er góð regla, en Mbl. ætti að
endurskoða frásagnarhátt sinn,
áður en það fer að kenna öðrum.
Þegar Gísli vélstjóri kom að
vestan í vor, sagði Mbl., að hann
hefði farið glæsilega sigurför.
Þetta gat verið gott, ef það mátti
takast sem háð. Þegar Sigurður
Kristjánsson kom að austan var
haft eftir honum, að ríkisstjórn-
in 'hefði notið mjög eindregins
fylgis á fundum þar og stjórnar-
andstæðingum líkt við Bakka-
bræður. Þetta gat líka verið all-
gott grín þegar þess er gætt,
að hvorki á Eiðum eða á Reyðar-
firði fékk stjórnarliðið nokkrar
undirtektir og á fundinum i
Neskaupstað, sem stjórnarliðið
boðaði sjálft, mættu 46 manns.
Svo mæla börn sem vilja.
Morgunblaðið og Þjóðviljinn
eru eitthvað að nudda um það,
að vegur Framsóknarflokksins
muni nú ört fara minnkandi.
Þetta mun kveðið til huggunar
stjórnarliðum eftir „hinar glæsi-
legii sigurfarir“ á fundunum í
vor og hina stórkostlegu^ hrifn-
ingu, sem stjórnarliðið varð vart
við í sambandi við fundahöldin,
sem það gekkst fyrir.
Þetta nöldur er meinlaust og
skaðar engan, a. m. k. ekki
Framsóknarflokkinn, en það
sýnir glö\gt, hvaða flokkur það
er og hvaða stefna, sem komm-
únistarnir og stríðsgróðamenn-
irnir óttast mest. Annars skyldi
maður nú halda að ferðalög
stjórnarerindrekanna úti um
landið í vor og sumar hefðu átt
að geta opnað augu stjórnar-
liðsins í Reykjavík fyrir þvi,
hvert stefnir um fylgi þeirra
annars vegar og Framsóknar-
flokksins hins vegar. En þeir
um það. Ekki er þeim of gott að
tala digurbarklega.
Gátu þeir svikið báðir?
Mbl. er að klifa á þvi, að ósam-
ræmi sé í málflutningi Fram-
sóknarmanna. Stundum sé því
haldið fram, að sjálfstæðismenn
hafi brugðizt sinni stefnu og
svo i annan stað, að kommún-
i istar hafi skilið mál sín eftir ut-
I angarðs, þegar þeir skrlðu inn
|fyrir garðinn í stjórnina. Það
I er ekki eins flókið, þetta, og
iMbl. vill vera láta.
| Þegar kommúnistarnir sömdu
ivið stríðsgróðamennina i Sjálf-
I stæðisflokknum, kistulögðú þeir
allar tillögur sínar um skatt-
lagningu stríðsgróðans eigna-
aukaskatt, samþjfiktu að skatt-
svikin skyldu halda áfram og
verzlunarsvindlið fá að þróast,
en almenningur borga brúsann.
Þeir jörðuðu tillögur sínar um
afnám tolla, hlutatryggingu sjó-
i manna og um róttækar aðgerðir
j í húsnæðismálunum, svo að
! nokkur dæmi séu nefnd. Það
isem þeir fengu í sinn hlut, var
j lausn verkfallanna, trygging
j þess, að verðbólgan fengi að
jblómgast, skuldastefnunni yrði
ifylgt í atvinnumálunum og svo
j takmarkalaust bitlingaflóð
I handa flokksmönnum.
Sjálfstæðisflokkurinn hafði
skuidbundið sig til þess að berj-
ast gegn verðbólgunni og fyrir
viðreisnarstefnu í atvinnumál-
um. Hann sveik þetta. Samdi
við kommúnista um að misnota
tilslökun bændanna til þess að
fullnægja takmarkalausri met-
orðagirnd Ólafs Thors. í stað
þess að taka upp viðreisnar-
stefnu í atvinnumálum vinnur
flokkurinn nú skipulega að því
með kommúnistum að fjötra
framleiðendur á skuldaklafa. í
sinn híut fengu stríðsgróðamenn
flokksins „tign“ Ólafs Thors,
bráðabirgðahlífð í sköttum og
yfirráð yfir verzluninni um
stundarsakir.
Þetta eru þokkaleg vinnubrögð.
Þau sýna glöggt, hvað þessir
flokkar meta mest.
Svo þykjast þeir, sem að þessu
standa, halda, að menn séu svo
hfifnir, að þeir uppskeri bráða
fylgisaukningu. Sér eru hver
látalætin.
Gleymd Ioforð.
Margur brosir um þessar
mundir, að dýrtíðarstefnuskrá
komúnista frá síðustu Alþingis-
kosníngum. Eitt loforðið var það,
að bannað skyldi brask með
fasteignir. Heldur lítið hefir nú
heyrzt talað um þetta síðan. Það
er nú kannske ekki svo undar-
legt, þegar þess er gætt, að ann-
ar ráðherra kommúnista rekur
ins. Þess vegna hafa kommún-
istar lagzt af alefli gegn því, að
verkafólki væri gert kleift að
eignast sjálft atvinnutækin.
Vonir flokksforingjanna um
aukin völd hafa reynzt þyngri á
metunum en hagsæld almenn-
ings og kjarabætur vinnandi
fólki til handa. En til þess að
kaupa sér frið við það fólk, sem
þeir þannig svíkja í tryggðum,
hafa þeir beitt sér fyrir kaup-
hækkun á kauphækkun ofan og
þynnt út kaupmátt peninganna,
unz nú er ísvo komið, að fram-
leiðslan getur með engu móti
háð samkeppni vlð aðrar þjóðir
með miklu lægri framleiðslu-
kostnað. Þarna er raunverulega
mikill munur á: hinum já-
kvæðu úrræðum samvinnu-
stefnunnar annars vegar, en
neikvæðri kauphækkunarpóli-
tik kommúnista og annarra
þeirra, sem gerzt hafa ölvaðir
af göróttuip miði dýrtíðarinn-
ar og verðbólgunnar, hins veg-
ar. Syndagjöldin bitna svo á
allri þjóðinni, þegar óhjákvæmi-
legt verðfall dynur yfir og aft-
ur verður að færa allt til sam-
ræmis við kaldan og miskunn-
arlausan veruleikann. Það er því
miður hætt við því, að þau
syndagjöld verði nokkuð þung.
En það eru ekki Framsóknar-
menn, sem hafa kallað þau yf-
ir þjóðina. Stefna þeirra var
allt önnur, og þeir hafa sí og æ
varað við hættunni.
Bróðurkveðja
Ólafsvakan, þjóðhátíð Færey-
inga, var slðastliðinn sunnudag.
Það er mesta hátíð Færeyinga.
Hér á landi, þar sem Færeying-
ar eru allfjölmennir, var þessi
dagur einnig haldinn hátíðlegur
á ýmsan hátt að forgöngu Fær-
eyingafélagsins hér.
Að Norðmönnum undanskild-
um eru Færeyingar sú þjóðin,
sem okkur fslendingum er
skyldust. Og á margvíslegan
hátt erum við tengdir þeim ó-
rjúfandi böndum, og þeir okk-
ur. Báðar þjóðirnar eru smáar
og lftils megnugar I stormum
þefm, sem einatt geysa á lífslns
sæ. Báðar hafa langar aldir lif-
að við þröngan kost I harð-
býlu landi og þó hjarað með
seiglu og elju. Báðar hafa orðið
að sætta sig við að vera ómynd-
ugar í sínum málum. Þannig
hafa hliðstæð kjör fellt þær I
svipað mót. Þar á ofan bætast
mikil samskipti. Þannig eru til
margir miðaldra Færeyingar,
sem lifað hafa öll sín vor og
sumur á íslandsmiðum að kalla
frá því þeir uxu úr grasl. Þeir
hafa kvatt heimill sín og ást-
vini um miðjan vetur, og ekki
horfið heim aftur, fyrr en haust
var komið. Og margir eru þeir
orðnir, færeyskir sjómenn, sem
að lokum áttu ekki afturkvæmt
af miðunum við strendur ís-
lands, heldur hlutu þar vota
gröf.
Okkur íslendingum er sérlega
ljúft að samfagna Færeyingum
á þjóðhátíðardegi þeirra. við
unnum þeim í hvívetna hins
bezta hlutar og væntum þess,
að öll þeirra mál megi skipast
á sem giftusamlegastan hátt.
Við væntum einnig, að með
frjálsari samgöngum og greiðari
megi samskipti beggja þjóðanna
færast í vöxt, kynni aukast og
gagnkvæm virðing og vinátta
dafna. Sú er hin íslenzka bróð-
urkveðja á Ólafsvökunni 1945.
skrifstofu, sem annast fastelgna
brask!
„Nýsköpunin.“
„Enn hafa ekki verið settar á
reikning þær 300 miljónir, sem
til „nýsköpunarinnar“ eiga að
fara,“ segir Þjóðviljinn. Ósköp
er að heyra þetta, mætti margur
segja, sem hlustað hefir á stjórn-
arsinna í sumar lýsa þessu „af-
reki“ ríkisstjórnarinnar, sem þó
var enn ókomið. Þjóðviljinn
spreytir sig á, að upplýsa ástæð-
una til þess, að svo illa gengur
bókfærslan af hendi ríkisstjórn-
arinnar. Um daginn sagði blað-
ið, að ástæðan væri augljós.
Framsóknarafturhaldið í bönk-
unum kæmi I veg fyrir þetta.
Þá var sýnt fram á, að þetta var
bara þvættingur. Nú kemur Þjóð
viljinn aftur og segir: Og orsök-
in er augljós: Nókkrir ríkir
heildsalar liggja í fjármálaráð-
herranum, til þess að tefja hann
við' að framkvæma þetta. Hvað
á þessi skrípaleikur annars að
þýða í kringum þessar 300 millj.?
Er í raun og veru svo aumt á-
stand á stjórnarheimilinu, að
ekki sé einu sinni hægt að koma
sér saman um, hvernig bókfæra
skuli gjaldeyrisinneignirnar í
bókum þjóðbankans, eða er
þetta fjas Þjóðviljans gert til
þess að tilkynna „sigur“ af hendi
kommúnista, þegar loks hin
margþráða færsla verður gerð
í Landsbankanurn,?
Sér væri nú hver sigurinn, ef
það tækist eftir 8 mánaða „bar-
áttu“, að láta bókfæra í sér-
reikning 300 milljónir af þeim
hátt á sjötta hundrað milljón-
um, sem þjóðbankinn á erlendis.
Dýrtíðarsnara .
S j áif stæðisflokksins.
Morgunblaðið ætti ekki að
minnast á afrek Sjálfstæðis-
flokksins í dýrtíðarmálunum.
Það er eins og að tala um snöru
í hengds manns húsi. Flokkur-
inn hangir nú í þeim dýrtíðar-
gálga, sem hann hefir sjálfur
(Framhald á 7. síOu)
E R LE N T Y FIR LIT

Nýja stjórnin
í Bretlandi
Þegar kosningaúrslltln í Bret-
landi urðu kunn, slðdegis á
fimmtudag 26. f. m., fór for-
sætisráðherrann, Winston Chur-
chill, þegar á fund konungsins
í Buckinghamhöll og lagði fyrir
hann lausnarbeiðni sína og
Clement Attlee,
forsœtisráðherra Breta.
meðráðherra sinna, en þeir
höfðu margir fallið í kosning-
unum. Skömmu seinna kallaði
konungur á sinn fund formann
jafnaðarmannaflokksins, Cle-
ment Richard Attlee og fól hon-
um að mynda nýja stjórn!
Attlee tók að sér stjórnarmynd-
unina og birti ráðherralista sinn
seint á föstudag, eftir að hafa
setið fund með helztu leiðtog-
um flokksins í White Hall, þar
sem ákvarðanirnar voru tekn-
ar. Hin nýja stjórn er hrein
flokksstjórn jafnaðarmanna-
flokksins.
Við embætti Churchills, for-
sætisráðherra- og landvarna'-
málaráðherraembættinu, tók
Attlee. Hann ér formaður jafn-
aðarmannaflokksins brezka og
er talinn mikilhæfur stjórn-
málamaður, fylginn sér og ekki
líklegur til að láta hlut sinn
fyrir neinum. Hann var oft
mjög harðorður í kosningahrlð-
inni seinustu. Attlee hefir um
alllangt skeið verið helzti for-
svarsmaður flokks síns á þingi
og getið sér hið bezta orð fyrir
einarðlegann málflútning. Hann
er 62 ára að aldri.
Ernst Bevin er utanríkismála-
ráðherra hinnar nýju stjórnar.
Kemur hvarvetna fram mikil
ánægja yfir því, að honum skuli
hafa verið falið þetta mikilvæga
embætti brezka heimsveldisins
og segja brezku íhaldsblöðin, að
jafnaðarmannaflokkurinn hafi
ekki átt völ á betri manni í
þetta embætti. Bevin er talinn
með allra vinsælustu stjórn-
málamönnum í Bretlandi. Hann
hefir unnið sig fram, með ein-
dæma hæfileikum sínum frá því
að vera hafnarverkamaður í
Bristol upp það að vera trúað
fyrir öðru þýðingarmesta, eða
jafnvel þýðin§,armesta ráðu-
neyti brezka heimsveldisins.
Hann var, sem kunnugt er, einn
atkvæðamesti og úrræðabezti
ráðherrann í styrjaldarstjórn
Churchill, þar sem hann gengdi
embætti verkamálaráðherra og
(Framhald á 7. siðu)
\
Ernst Bevin,
utanríkismálaráðherra.
ftADDIR NA6RANNANNA
Lúðvík Kristjánsson skrifaði nýlega
grein í Ægi um aukinn fiskiiðnað.
Alþýðublaðið birtir á miðvikudaginn
ritstjórnargrein um tillögur Lúðvíks.
Þar segir:
„Lúðvík Kristjánsson ritstjóri
skrifar í síðasta hefti Ægis mjög
athygllsverða grein um ísland í
samanburði við aðrar íflskveiði-
þjóðir. Er þar stuðst vlð upplýsingar
úr málgagni fiskimálaráðuneytis
Bandaríkjanna frá fyrra ári. Er
þar sannað, að meðalhlutur ís-
lenzkra fiskimanna er miklum mun
meiri en stéttarbræðra þeirra í
nokkru öðru landi veraldar. En sé
aftur á móti miðað við það, hvað
þjóðunum tekst að láta fiskimenn-
ina fá i sinn hlut fyrir afla sinn,
verður ísland ekkl efst á blaði
heldur neðst miðað við árið 1938.
Kemst Lúðvík Kristjánsson að
þeirri niðurstöðu í þessu sambandi,
að ástæðan fyrir þessu sé fyrst og
fremst sú, að mestur hluti sildar-
aflans fer til iðnaðar, en það dregur
meðalverðið niður hér sem annars
staðar, og hversu mikill hluti af
þorskfiskiniun er fluttur út óunn-
inn. Þetta telur ritstjóri Ægls aðal-
skýringuna á hinu lága meðalverði
hér, þótt sjálfsagt komi ýmis fleiri
atriði til greina í þessu sambandi,
án þess þó að skipta verulegu máli,"
Og enn segir í þessari grein:
„Þegar Lúðvík Kristjánsson hefir
gert grein fyrir þessum merkilegu
upplýsingum og athugunum gerir
hann að umræðuefni verkefni þau,
sem framundan eru á sviði sjávar-
útvegsins. Kveður hann í þvi sam-
bandi, að allir muni sammála um
það, að fiskiskipaflotann íslenzka
beri að auka og endurnýja. En
jafnframt berl að keppa að þvi,
að fiskiskipin séu þannig útbúin,
að þau standi í engu að baki þvi,
er bezt gerist hjá öðrum fiskveiði-
þjóðum, en séu þó sérstaklega mlð-
uð við aðstæður íslenzkra fiskimiða.
En einu leiðlna til þess, að unnt
verði að hækka meðalverðið fyrir
fiskaflann, telur hann þó þá að
framleiða úr hráefnum verðmeiri
útflutningsvöru. Getur hann þess,
að freðfiskurinn sé spor í þessa
átt. Einnig lætur hann þess getið,
að ekki sé ósennilegt, að meðalverð
fisksins megi hækka með þvi að
vinna úr hráefni þorskfiskanna
verðmeiri útflutningsvöru en nú eigi
sér stað. Þó telur hann vafalaust
enn meiri möguleika bundna við
síldina í þessu sambandi. Síldar-
lýsið megi herða og gera að full-
unninni vöru. Sildina megi reykja,
leggja og sjóða níður og vinna á
margvíslegan máta, áður en hún sé
flutt út.“
* * *
í Einherja 13. Júlí birtist grein um
málefni Kaupfél. Siglfirðinga. Er þar
rakin öll sú ósvinna, sem gamla kaup-
félagsstjórnin hefir haft í frammi í
störfum sínum undanfarið. Meðal
annars segir þar:
„Um vinnubrögð fyrrverandi
stjórnarmeirihluta á s. 1. starfsári
skal tekið hér eitt dæmi af mörg-
um. Fyrrverandi stjórnarmeiri-
hluti hafði falið kaupfélagsstjóra,
Sigurði Tómassyni, rétt um það
leyti er aðalfundur hófst, að leita
eftir leigusamningi við söltunar-
félag, er stofnað hafði verið í þeim
tilgangi að taka á leigu söltunar-
stöð KFS. Var Sig. búinn að ræða
við menn frá félaginu og setti
fram 45 þús. kr. lágmarksleigu og
vafalítið að þeir samningar hefðu
tekizt. Þannig stóðu mál er hinn
frægi sunnudagsfundur hófst, en
á þeim fundi var samþykkt van-
trai^st á stjórnina og tillagá um að
heimila ekki þáverandi stjórn KFS
að ganga frá leigusamningum eða
gera aðrar bindandi samþykktir
fyrir félagsins hönd, nema með
samþ. meirihluta fulltrúa, þar til
aðalfundi er lokið. Á mánudag
kom Þóroddur Guðmundsson og
nokkrir stjórnarnefndarmenn aðr-
ir inn í skrifstofu til kaupfélags-
stjóra og tilkynntu honum að
stjórnin vœri búin að gera leigu-
samning við Óskar Garibaldason
um að leigja honum stöð félagsins
til tveggja ára fyrir 40 þús. kr.
lágmarksleigu á árí. Kaupfélags-
stjórl benti þá á, að hann hefði
verið búinn að fá 45 þús. kr. leigu
og bar fram tillögu um að hœkka
leiguna við Óskar. um 5 þús. kr.
og lét bóka hana og óskaði að hún
yrði borin undir atkvœði. Felldi
stjórnin hana með atkvæðum
kommúnjsta. Munu slík vlnnu-
brögð og framkoma í garð kaup-
félagsstjóra vera einsdæmi í nokkru
félagi."
* * *, ■
í stjórnmálabréfi frá Reykjavík, er
birtist í Skutli 7. júlí, er kafli, sem heit-
ir „Baráttan gegn spillingunni." Hann
er á þessa leið:
„Annað meginskllyrði til þess, að
lýðræðisskipulagið geti þrifizt og
dafnað, er það, að blöðin og flokk-
arnir séu jafnan örugglega á verði
gegn hvers konar spillingu og ó-
heiðarlelka í opinberu lífi. Þar,
sem lýðræðið stendur föstustum
fótum, í Bretlandi, hafa og verið
gerðar langstrangastar kröfm' 1
þessu efni. Enginn blettur hefir
mátt falla á heiðarleik opinberra
starfsmanna eða stjórnmálamanna.
Þá eru þeir óðar dæmdir úr leik.
Jafnvel flokksblöðin dirfast ekki
að verja óheiðarlega flokksmenn,
ef eitthvað vítavert sannast á þá.
Allir vita, hvernig ástandið er
hér í þessu efni. Hverskonar spill-
ing á fjármálasviðinu veður uppi
óátalin og fæst <*kki rannsökuð til
neinnar hlítar, þótt eitthvað verði
uppvíst. Þeir, sem verða uppvísir
að brotum, virðast njóta sama
trausts áfram hjá máttarstólpum
þjóðfélagsins, og blöðin virðast
reiðubúin til að taka upp hanzkann
fyrir hvers konar verknað, ef
flokksmenn eiga' í hlut.
Þetta ástand hlýtur fyrr eða síð-
ar áð gagnsýra allt þjóðfélagið —
og er á góðum vegi með að grafa
stoðirnar undan því, ef ekki verð-
ur fljótlega á því gagngerð breyt-
lng.“
Hér er gripið á illkynjaðri mein-
semd, sem mjög hefir grafið um sig í
skjóli þeirrar ríkisstjórnar, er nú sit-
ur — meinsemd, sem oft hefir verlð
vakin athygli á í þessu blaði, og það
orðið að sæta málsóknum fyrir. Svo
rangsnúið er ástandið.