Tíminn - 24.08.1945, Blaðsíða 2

Tíminn - 24.08.1945, Blaðsíða 2
2 TÓHTVTV, föstodagíim 24. ágúst 1945 63. blað Föstudanur 24, ágúst Verðlagslögin nýju Það má undantekningarlítið heita sameiginlegt einkenni ein- ræðisríkjanna, að öll frjáls stéttasamtök' séu bönnuð. Til þess að reyna að telja stéttun- um samt trú um, að þær hafi einhver völd, hefir sá háttur verið tekinn upp í mörgum ein- ræðisríkjum, að ríkisstjórnirnar hafa tilnefnt fleiri eða færri menn úr hverri stétt í ráð eða nefndir, sem hefir átt að fara með málefni hlutaðeigandi stétt- ar. Þessir menn hafa fyrst og fremst verið fulltrúar stjórnar- innar, en ekki stéttarinnar, þótt reynt hafi verið að slá ryki í augu hennar og telja henni trú um, að hún réði málum sínum sjálf, þar sem menn úr hennar hópi skipuðu umrædd ráð. Skyldleikinn milli þessara stjórnarhátta einræðisríkjanna og hinna nýju bráðabirgðalaga um verðlagningu landbúnaðar- afurða ætti ekki að dyljast nein- um. Þar er gersamlega gengið framhjá öllum samtökum bændastéttarinnar og henni enginn kostur gefinn á því að hafa minnstu áhrif á skipun hins svokallaða búnaðarráðs og verðlagsnefndar, sem eiga þó að ræða um mestu hagsmunamál landbúnaðarin$. Lándbúnaðar- ráðherra velur i það menn eftir eigin geðþótta, án minnsta til- lits til samþýkkis og óska bændastéttarinanr. Til þess samt að finna flugufót fyrir þeim lævísa áróðri, að bænda- stéttin ráði þessum stofnunum sjálf, er valið bundið við bænd- ur eða starfsmenn þeirra, enda þótt enginn af þessum mönnum sé kosinn af henni og myndi kannske enginn verða það, ef frjálsar kosningar færu fram. Öllu fullkomnara gerræði er ekki hægt að beita neina stétt. Öllu lengra er ekki hægt að ganga i þvi, að svipta hana að- stöðu til að ráða nokkru um stærsta hagsmunamál sitt. Öllu lævislegar er ekki heldur unnt að gera þetta, þar sem reynt er að láta líta svo út, að völdin í þessum málum séu í höndum stéttarinnar, þótt raunverulega séu þau öll í höndum ráðherr- ans, sem ræður útnefningunni. Ríkisstjórnin íslenzka hefir hér fetað dyggilega í fótspor hinna nazistisku og kommúnis- tisku einræðisstjórna, sem kom- ið hafa á stéttakúgun með þess- um lævísa hætti. En það er, sem betur fer ekki stjórnin, er segir síðasta orðið í þessum efnum. Bændurnir eiga eftir að segja til um það, hvort þeir vilja sætta sig við alger yfirráð rík- isins í þessum efnum og eiga þau völd í höndum misjafnra landbúnaðarmálaráðherra, sem ættu að vera í höndum stéttar- samtaka þeirra sjálfra. Bændur eiga eftir að svara því, hvort þeir vilji einir af öllum stéttum landsins eiga lífskjör sín undir útnefningu landbúnaðarráð- herra meðan allar aðrar stéttir þúa við fullt frelsi í þessum efnum, og samtök þeirra eru viðurkenndur réttur aðili um ’þessi mál. Svar bændanna get- ur ekki orðið á annan veg en þann, ef þeir ætla að standa vel vörð um frelsi sitt og framtíð, en að efla svo stórlega samtök sín og þá einingu um þau mál, sem einkenndi seinasta Búnað- arþing, að þessi ólög verði skjót- lega brotin á bak aftur, réttur bændasamtakanna viðurkennd- ur, og eigi veréi fleiri tilraunir gerðar til að beita bændur ó- rétti og ofbeldi. Misnotkun útvarpsins Það máttl vera öllum ljóst, að kommúnistar gerðu það í ákveðnum tilgangi að heimta yfirstjórn menntamálanna í sínar hendur.þegar sambræðslu- stjórn þeirra og Ólafs Thors var mynduð á síðastl. hausti. Þessi tilgangur var að nota yf- irráðin yfir skólum og útvarpi til að koma hinum kommúnis- „Æskilegast og eðlilegast". Einstaka Sjálfstæðismenn hafa reynt að afsaka bráða- birgðalög Péturs Magnússonar um skipun búnaðarráðs með því, að hann og aðrir Sjálfstæðis- menn, sem hlut eiga að máli, hafi ekki gert þetta fullkomlega sjálfviljugir, heldur hafi þeir orðið að fara eftir óskum kom- múnista. í forustugrein Mbl. 22. þ. m. eru hins vegar tekin af öll tví- mæli um það, að umræddir for- kólfar Sjálfstæðisflokksins hafi ekki gengið nauðugir til leiks. Þar segir skýrum orðum, að „með þessari breytingu er því stjórn verðlagsmálanna, er landbúnaðinn snerta, komin I hendur framleiðendanna sjálfra á þann hátt, sem æskilegt virð- ist og eðlilegt". Hér liggur það fyrir svart á hvítu, að þessir forkólfar Sjálf- stæðisflokksins telja það „æski- legast og eðlilegast“, að bænda- stéttin sjálf fái engu ráðið um val þeirra manná, sem eiga að ráða lífskjörum hennar, heldur eigi það að vera Lhöndum ráð- herra, er oft getur verið henni andsnúinn og getur því valið til þessa menn, sem einskis trausts njóta meðal bænda og vinna gagnstætt hagsmunum þeirra. Ef Sjálfstæðisbæhdur geta fylgt slíkum forkólfum áfram, gera þeir sannarlega ekki mikl- ar kröfur um rétt stéttar sinnar. Jón brá ekki vana sínum. Það hefir lengi verið vitað, að til er a. m. k. einn maður, sem er reiðubúinn til að verja hvers konar ofbeldi, sem bæftdastéttin væri beitt af sambræðslustiórn Ólafs Thors og kommúnista. í hvert skipti, sem stjórnin hefir unnið eitthvert óhæfuverk gegn bændum, hefir hann komið fram á ritvöllinn í Mbl. og reynt að færa fram málsbætur stjórn- inni til afsökunar. Þessi maður er Jón Pálmason, sem enn telur sig bónda á Akri í Húnavatns- sýslu, þótt hann hafi aðaltekj- ur sínar af' bitlingum í Reykja- vík (endurskoðun landsreikn- inganna, ritstjórn ísafoldar, nýbýlastjórn o. fl.). Jón brá ekki heldur vana sín- um að þessu sinni. Sama dag- inn og Mbl. birti hin illræmdu bráðabirgðalög Péturs Magnús- sonar um búnaöarráðið, kom Jón Pálmason þar einnig fram á ritvöllinn til að verja þessi ó- lög gegn bændastéttinni. Grein hans er að sönnu lítt skiljanleg- ur þvættingur, sem er eðlileg afleiðing af málstaðnum, en viljinn til að verja þessa skerð- ingu á rétti bændastéttarinnar, er eigi að síður augljós. Það mætti sannarlega mikið vera, ef þetta seinasta frum- hlaup Jóns til að verja ólögin, sem ríkisstjórnin beitir bænda- stéttina, gæti ekki til fullnustu opnað augu húnvetnskra. bænda fyrir því,hverra þjónn og erind- reki Jón þessi er. Aðvörun til bænda. í áðurnefndri grein Jóns Pálmasonar eru fullyrðingar sem hann notar til réttlæting- ar bráðabirgðalögunum, nokk- urn veginn skiljanlegar. Önnur er sú, að með þessum hætti sé réttur bænda aukinn. Hin er sú, að stjórnin hafi ekki getað snú- ið sér til neinna bændasamtaka vegna ágreinings meðal bænda um framtíðarskipun samtak- anna. Fyrri fullyrðingin afsannar sig bezt sjálf, þegar þess er gætt, að áður tilnefndu bændasam- tökin tvo af fimm mönnum í hlutaðeigandi verðlagsnefndir (mjólkurverðlagsnefnd og kjöt- verðlagsnefnd), en ráðherra skipaði hlutlausan oddamann. Nú tilnefna bændasamtökin eða bændastéttin með öðrum hætti engan fulltrúa í búnaðarráðið, er ræður því hvernig hin nýja verðlagsnefnd verður skipuð. Munu allir, nema Jón, sjá, að hér er því um réttindarán en ekki aukin réttindi að ræða. Síðari fullyrðingin afsannar sig bezt með þvi, að áður er Jón búinn að segja í greininni, að' stjórnin hafi beðið Búnaðarfé- lag íslands að ræða við Alþýðu- sambandið um verðlagsmálin og þannig réttilega viðurkennt það, sem samningsaðila fyrir bændur. Annars er þessi við- leitni Jóns til að afsaka þetta verk ríkisstjórnarinnar með ó- samkomulagi meðal bænda um skipun bændasamtakanna, hin öflugasta hvatning til bænda- stéttarinnar um að láta þar all- an meting og formsdeilur falla niður, en styrkja og efla þá ein- ingu, sem varð um þetta mál á seinasta Búnaðarþingi. And- stæðingar bændastéttarinnar geta þá ekki notað sér ósam- komulag hennar fyrir skálka- skjól. Fölsuð vísitala. Verkamaður í Reykjavík skrifar: „Þá er hinu sögulega verkfalli kjötkaupmanna í Reykjavík lokið. Nú getum við Reykvíkingar farið að kaupa nýja kjötið. Við fáum það fyrir um kr. 15.00 kg., en í vísitölunni er okkur reiknað það á kr. 6.50. Hér er því vísitalan hvorki meira né minna fölsuð en um nær % hluta. Hefði þetta skeð í stjórnartíð þeirra Björns Ól- afssQnar og Vilhjálms Þór, myndi það áreiðanlega hafa or- sakað stórar fyrirsagnir og stór- orð skrif um fölsun vísitölunnar í Þjóðviljanum og jafnvel í Morgunblaðinu líka. En nú er ekki minnst einu orði á þetta mál í þessum góðu blöðum. Ein- hvern veginn hefir það nú gleymst í þetta sinn að gæta hagsmuna okkar launamann- anna, sem þessi blöð látast þó stöðugt bera fyrir brjósti. En þetta er þó vissulega ekki eina dæmið. Smjörverðið hefir lengi verið falskt í vísitölunni. Kartöfluverðið einnig. Nýlega hefir ríkisstjórnin svo gefið út bráðabirgðalög, þar sem segir, að sé tvenns konar verð á sömu vöru, skuli lægra veröið alltaf tekið i vísitöluna. Sagt er að (FramhalcL a 7. síðuj E R LE N T Y FIR LIT Agreiningur stórveldanna um stjórnarfar Balkanríkjanna Balkanskaginn hefir oft verið nefndur „órólega hornið1 í Ev- rópu. Nafn þetta hefir ekki að- eins skapast af því, að innan- landsróstur og uppreisnir hafa verið þar tíðar, heldur engu síður vegna þeirra erfiðleika, er leitt hafa af þeim í sambúð stórveldánna. Þessir erfiðleikar eru síður en svo úr sögunni, heldur bendir ýmislegt til þess, að þeir geti orðið jafnvel meiri í náinni framtíð en nokkru sinni fyrr. Það mun á sínum tíma hafa orðið samkomulag milli Banda- manna og Rússa, að Bretar her- næmu Grikkland, en Rússar Rúmeníu, Búlgaríu, Jugóslavíu og Ungverjaland. Sameiginlegar nefndir frá stórveldunum skyldu þó annast eftirlit með stjórnar- farinu í þessum löndum, en í framkvæmd hefir þetta eftirlit reynzt máttlaust og gagnslítið. Þótt fregnir frá þessum lönd- um hafi á ýmsan hátt verið ó- greiðar að undanförnu, að und- anskildu Grikklandi, virðist það samt ljóst ,að kommúnistar hafi alls staðar haft í undirbúningi aö koma á einræðisstjórn jafn- skjótt og Þjóðverjar væru hrakt- ir i burtu, og hafi notið til þess aðstoðar Rússa.Þetta hefir þeim lika heppnast í þeim löndum, sem Rússar hafa hernumið, enda þótt þeir hafi ekki nema- örlítið brot kjósendanna að baki sér. Svo á að vísu heita, að sam- bræðslustjórnir séu í löndum þessum, en í raun og veru hafa kommúnistar þar öll tögl og halgdir. , í Grikklandi reyndu kommúnistar einnig að brjótast til valda, en heppnaðist það ekki vegna þess, að brezki herinn skarst í leikinn. Síðan byltingartilraun komm- únista misheppnaðist í Grikk- landi, hafa kommúnistar ann- ars staðar haldið uppi harðri gagnrýni á stj órnarfarinu þar. Þessi gagnrýni hefir bæði beint og óbeint beinzt gegn Bretum, sem raunverulega bera aðalá- byrgð á stjórriarfarinu þar. Af hálfu Breta hefir þessu verið svarað m. a. með því, að gera samanburð á stjórnarfarinu í Grikklandi annars vegar og stjórnarfarinu í Rúméníu, Búl- garíu, Júgóslavíu og Ungverja- landi hins vegar. í Grikklandi er t. d. fullt ritfrelsi og stjórnin þar er harðlega gagnrýnd í mörgum blöðum. Innan verka- lýðsfélaganna hafa farið fram frjálsar, leynilegar kosningar. Engar hömlur eru á starfsemi pólitískra flokka. Eftirlit með skeytasendingum frá landinu er sama og ekkert, og erlendum blaðamönnum er frjálst að koma þangað og kynnast ástandinu. í hinum löndunum er það gagn- stæða uppi á teningnum. Þar eru allir flokkar, sem ekki taka þátt í samvinnunni við komm- únista, raunverulega bannaðir. Blöðin eru háð strangri ritskoð- un og gagnrýni á stjórnárfarinu er stranglega bönnuð. Blaða- menn fá yfirleitt ekki að koma þangað og eftirlit með skeyta- sendingum er mjög strangt. Allt það, sem ekki hentar málstað stjórnarinnar, er fellt niður úr skeytunum. í Grikklandi er undirbúningi þingkosninga og þjóðaratkvæða- greiðslu um tilhögun æðsta valdsiris langt komið. Gríska stjórnin hefir boðið stjómum Bretlands, Bandaríkjanna, Rúss- lands og Frakklands að hafa eftirlitsmenn við kosningaund- irbúninginn og kosningarnar. Þótt einkennilegt sé, hafa Rúss- ar hafnað þessu boði. í hinum löndunum er einnig verið að undirbúa kosningar, en sá -undirbúningur fer fram með öðrum hætti. Allt virðist benda til, að kosningarnar verði þar svipaðar og í einræðislöndunum, þar sem aðeins einn listi er í kjöri. Fjórir ráðherrar hafa ný- lega farið úr búlgörsku ríkis- stjórninni í mótmælaskyni gegn því, hvernig tilhögun kosning- (Framhald á 7. síðu) KADDIR HA6RANNAMNA tiska áróðri sem bezt á fram- færi.' Hafi einhverjum dulizt þetta þá, þarf þeim sama ekki að dyljast það hér eftir, ef hann hlustar að staðaldri á erlendar fréttir útvarpsins og yfirlitser- indi þess um útlenda viðburði. í erlendum fréttum útvarps- ins eru nú daglega birtar há- kommúnistiskar áróðursfréttir úr Moskvuútvarpinu og leppút- varpi Rússa í Helsingfors. Ber- sýnilegt er, að fréttir þessar eru slitnar út úr heildarfréttum og úrvalið miðað við það, sem telja má til framgangs fyrir áróður kommúnista hér á landi. Ein- staka sinnum er svo birtur slitr- ingur eða útdráttur úr fréttum útvarpsstöðvanna í Osló, Stokk- hólmi og Kaupmannahöfn og er bersýnilegt, að þá er einnig leit- ast við að tína upp það, sem kommúnistum kemur bezt. Svo var það t. d. nýlega, er tekin var upp frétt úr norska útvarpinu um hólræðu, sem einhver liðs- foringi hafði haldið um Rúss- land og var það eina frétt norska útvarpsins, sem íslenzka útvarpinu fannst ’ frásagnarverð það kvöld! Slík dæmi mætti lengi telja. Ensku fréttirnar virðast birtar minnst brenglað- ar, en þó mun stundum hlaupið þar yfir fréttir, sem kommún- istum kemur illa, eins og t. d. ýtarlega frásögn af hinni merku ræðu Churchills, sem hann lutti í tilefni af stjórnarafmæli ínu síðastliðið vor. Þegar kemur að er.indum út- varpsins um erlenda atburði, tekur ekki betra við. Þar má t. d. minna á erindi Björns Franz- sonar um kosningarnar I Bret- landi, en helzt mátti á honum skilja, að kosningasigur Verka- mannaflokksins væri að miklu leyti kommúnistum að þakka! Sannleikurinn var hins vegar sá, að Verkamannaflokkurinn neitaði hvað eftir annað öllu samneyti við kommúnista, og kommúnistar höfðu líka fram- bjóðendur í öllum kjördæmum, þar sem þeir áttu eitthvert fylgi. í sama erindi var inn- limun kommúnista 1 Verka- mannaflokkinn norska talin allt að því heimssögulegur við- burður og upphaf að samvinnu kommúnista og jafnaðar- mannaflokkanna um allan heim! Það sanna var, að komm- únistar eru svo fylgisvana í Noregi, að þeir treystust ekki til að hafa,sjálfstæðan flokk og gengu því að skilyrðum Verka- manrijaflokksins. \ Alls staðar annars staðar, þar sem komm- únistar hafa haft meira bol- magn, hafa þeir sett skilyrði, sem var ómögulegt fyrir lýð- ræðisjafnaðarmenn að fallast á. Þannig mætti lengi telja. Það er áreiðanlega ekki ofmælt, að íslenzka útvarpinu svipi ný að ýmsu leyti meira til útvarps Balkanríkjanna, sem háð er 'kommúnistiskri yfirdrottnun og misnotkun ,en til útvarps frjálsr ar þjóðar, þar sem gætt er hlut- lauss og heiðarlegs fréttaflutn- ings. Óánægjan gegn þessari komm- únistísku yfirdrottnun og mis- notkun á útvarpinu magnast stöðugt. Hennar gætir ekki sízt meðal margra liðsmanna Sjálf- stæðisflokksins og Alþýðuflokks ins. Þessum mönnum er ljóst, að ábyrgðin hvílir ekki síður á foringjum þessara flokka en kommúriistum. — Hvers vegna skerast þeir ekki mannlega í leikinn og láta kommúnista hætta þessari misnotkun? Myndi kannske Churchill eða Attlee hafa fallizt á slíka mis- notkun kommúnista á brezka útvarpinu? Misnotkunin á út- varpinu er gott dæmi um það, hvernig kommúnistar misbeita öllu valdi, sem þeim er fengið, í flokksþágu, og hversu skeleggr- ar mótspyrnu er að vænta af forkólfum Alþýðuflokksins og Sj álfstæðisflokksins gegn vax- andi yfirgangi kommúnista. Framkoma þeirra í þessu máli getur orðið þjóðinni lærdóms- ríkur vitnisburður um það, hvort þeim sé treystandi í viðureign- inni við kommúnista. Þjóðviljinn rauk nýlega upp á neí sér í tilefni af því, að Mbl. birti þau ummæli, að það hefði verið sama og „sparka í bandingjann” að segja Þjóð- verjum strið á hendur á síðustu stundu. Taldi Þjóðviljinn slík ummæli sýna „riddaraskap við fantana” en „níð- ingsskap við börnin”. Alþýðubl. segir í þessu tilefni í forustugrein 21. þ. m.: „Það er eins og menn sjá, enginn smáræðis vindur í þessum herrum. Er slíkt að vísu engin nýlunda hjá aðstandendum«Þjóðviljans. En hitt munu menn eiga erfiðara með að skilja, síðan hvenær þeir telja sig þess umkomna að tala eins og ein- hverjár sérstakar hetjur í barátt- linni gegn föntum nazismans og níðingsskap þeirra við börnin. Látum það nú alveg liggja milli hluta, hve broslegt það er að vera með bollaleggingar um það, hvort við hefðum getað stytt stríðið eða bjargað nokkrum í Belsen eða) Buchenwald með því að segja Þýzkalandi stríð á hendur á síðustu stundu. En hvar var áhugi komm- únistaforsprakkanna okkar áður fyrr fyrir því, að berjast gegn föntunum og níðingsskap þeirra við börnin, þegar Rússland var enn í vináttubandalagi við Þýzkaland og England stóð svo að segja eitt sins liðs í stríðinu við þýzka naz- ismann? Það er gott og blessað að benda á það eftir dúk og disk, og hæla sér af því, að íslenzka þjóðin hafi sýnt hug sinn í þessu stríði með því að ljá bandamönnum land sitt að her- stöð, meðan styrjöldin stæði. En það situr bara sízt á kommúnistum að gera það, þvi að þeir voru því algerlega andvígir, þegar það var gert, létu ekkert tækifæri ónotað til að fjandskapast við brezka setu- liðið og greiddu atkvæði á móti því á alþingi að herverndarsamningur- inn væri gerður við Bandaríkin. Þeir, sem þannig stóðu þversum í baráttu Bandamanna í þessu stríði, þegar mest reið á, ættu að sjá sóma sinn í því, að vera ekki að bregða öðrum um „riddaraskap við fant- ana“ og „níðingsskap við börnin." Þeir sýndu ekki sjálfir þann baráttuhug gegn nazismanum, né þá umhyggju fyrir fórnardýrum hans, að þeim farizt að vera að slá sig til riddara nú eftir á, að styrjöldinni lokinni.” Já, vissulega er' fortíð islenzkra kommúnista þannig, að ekkert ættu þeir að forðast frekar en að bregða öðrum um „riddaraskap við fantana," því hafi nokkur íslendingur sýnt naz- istum „riddaraskap," þá eru það rit- stjórar Þjóðviljans og aðrir forsprakk-. ar kommúnista á þeim tíma, sem vegur nazistanna var mestur. * * * Vísir birtir forustugrein 21. þ. m., er nefnist: Falsspámenn, og fjallar hún um dýrtíðina og kommúnista. Vísir segir: „Þáð er stundum gott að geta látið hverjiun degi nægja sína þjáning. En það gengur bara ekki til lengdar, að hugsa ekkert fyrir morgundeginum og sltja áhyggju- laust í sólskini líðandi stundar. Einn flokkur í landinu hefir þó barizt fyrir þessari lífsspeki undanfarin ár og róið að því öllum árum, aö þjóðin tileinkaði sér hana. Sá flokk- ur er kommúnistar. Þeir hafa með öllum ráðum knúið upp verðlagið landinu á þeim forsendum, að dýr- tíðin hér hefði ekkert að segja, vegna þess að hún mundi verða ennþá meiri í nágrannalöndunum eftir stríðið. Þeir sögðu fyrir einu ári, að það hefði ekkert að segja fyrir atvinnu- vegi landsins/ þótt verðlagið hækk- aði. .Við mundum samt geta selt afurðirnar til útflutnings fyrir það verð, sem við þyrftum að fá, vegna þess að verðlag í nágrannalöndun- um mundi hækka svo mikið eftir stríð, að við mundum vel standast alla samkeppni. Á grundvelli þessa boðorðs hefir atvinnulífið í landinú verið rekið síðan kommúnistar komust í ríkis- stjórnina. Kaupgjald hefir hækkað um allt land. Framleiðslukostnaður- inn hefir enn aukizt. Vér höfum klifrað hærra upp dýrtíðarfjallið, vegna þess að of margir óskuðu að trúa á verðhækkunarboðskap kommúnista .... Flestum er nú að verða ljóst, hvert falsspá kommúnista getur leitt oss, ef ekki er spyrnt við fótum. Öll lönd í kringum okkur ætla sér að halda niðri dýrtíðinni eftir stríðið. Utanríkisráðherra Breta sagði fyrir skömmu, að þeir ætluðu að sjá um, að'fólkið fengi sama verðmæti eftir strið fyrir fé, sem það hefir lánað ríkinu, eins og það fékk, þegar féð var tekið að láni. Bretar ætla ekki að láta kaupmátt sterlingspundsins rýrna. Vér höfum þrlsvar sinnum meiri dýrtíð en Danir eða Svíar. Danir urðu að selja Bretum afurðir sínar fyrir 10% lægra verð en þeir telja sig þurfa að fá, vegna þess að ný- • lendurnar bjóða enn lægra verð. Smjör kostar í Danmörku aðeins þriðjung af því, sem íslenzkt smjör kostar. Bandaríkin eru stærstu kaupendur Svía að trjákvoðu, sem er ein stærsta útflutningsvara þeirra, en Ameríkumenn neita að kaupa á þvi verði sem Svíar vilja fá. Það er of hátt. Þetta eru fá dæmi af mörgum. En þetta er ekki alveg í samræmi við spádóma kommúnista. Þeir hafa ásamt ýmsum auðtrúa og lítilsigldum löggjöfum vorum, teymt þjóðina út í forað verðbólgu og dýrtíðar, sem erfitt verður að komast úr, nema landsmenn losi sig við falsspámennina jafnfram og þeir losa sig við öngþveiti verð- bólgunnar." Já, vissulega þarf þjóðin að losna við forust\\ kommúnista til að komast úr verðbólguforaðinu, en hún þarf líka ekki síður að losna við kollsteypu- mennina í Sjálfstæðisflokknum, sem hafa gerzt samverkamenn þeirra í þessum efnum, og munu jafnan verða reiðubúnir til að gerast það, þótt þeir kunni að láta öðruvísi um stundar- sakir. t

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.