Tíminn - 02.10.1945, Blaðsíða 4

TÍMIMV, þriðjudagmn 2. okt. 1945
74. blað
Samþ. fjórðungsþings Austfirðinga
— Lagt til að stjórnlagaþing verði kvatt saman —
Fjóröungsþing AustfirS'inga
var haldið að Seyðisfirði -5.—
16. f. m. Fjórðungsþingið sækja
fulltrúar frá sýslunefndum
Múlasýslna, Seyðisfjarðarkaup-
stað og Neskaupstað, þrír frá
hverjum aðila, og var þetta
þriðja þingið í röðinni. Á fjórð-
ungsþinginu er rætt um helztu
landsmál og framfaramál
fjórðungsins.
Að þessu sinni var sérstak-
lega rætt um stjórnarskrár-
málið. Fara hér á eftir nokkr-
ar ályktanir þess og fjallar sú
fyrsta um stjórnlagaþing:
„Mikilvægasta málefni sérhvers
þjóðfélags eru stjórnarlög þess.
Áríðandi er því að undirbún-
ingur slíkra laga sé sem ítarleg-
astur og beztúr og eigi rót sína
í huga fólksins sjálfs. Reglur
þær sem nú gilda um stjórnar-
skrárbreytingar eru- á þá leið,
að venjulegt Alþingi fjallar um
þær að öllu leyti. Að vísu skulu
kosningar fara fram áður en
stjórnarskrárfrumvarp nær
gildi, og skal það samþykkt á
Alþingi fyrir og eftir kosningar.
Ttilætlunin er með þessu1, áð
tryggja sem bezta athugun kjós^
enda á þessu máli. Reynsla hefir
sýnt að við allar kosningar til
Áljþingis eru það ýms önnur
mál og viðhorf til þeirra, sem
jafnan ráða mestu um hver nið-
urstaðan verður. Gildir þetta
alveg eins um þær kosningar,
sem fara fram í sambandi við
stjórnarskrárbreytingar sem
aðrar kosningar. Þar sem ætla
má að stjórnarskrárbreyting sú,
sem nú er áformuð ýerði að vera
mjög gagnger, þar sem stjórn-
skipulagi íslands hefir snögg-
lega verið breytt Hr konungs-
ríki í lýðveldi, er það einkum
áríðandi nú, að allur undirbún-
ingur stjórnarskrárbreytingar-
innar verði sem öruggastur, sér-
staklega að því leyti að afstaða
manna til ýmsra dægurmála
að vísu mikilvægra mála nái
ekki aSL rugla viðhorf þeirra til
stjórnskipunarinnar. Með tilliti
til þessa og þar sem telja verður
eðlilegt að alþingismenn eigi
erfitt með að taka alveg hlut-
lausa afstöðu, þegar ákveða skal
um takmörk á valdasviði Alþing-
is annars vegar og annarra
handhafa stjórnarvaldsins hins
vegar samþykkir fjórðungs-
þingið eftirfarandi ályktun:
„Fjórðungsþing Austfirðinga
skorar eindregið á stjórnar-
skrárnefndirnar og Alþingi að
ákveða nú þá eina breytingu
á stjórnarskránni, að sérstakt
stjórnlagaþings verði kosið og
það ■ skuli setja* lýðveldinu
stjórnarskrá, sem síðan öðlast
gildi eftir að meiri hluti Al-
þingiskjósenda hafa greitt henni
atkvæði. —“
Þessi tillaga var samþykt með
11 samhljóða atkv. —
Um stjórnarskrármálið að
öðru leyti var samþykkt svo-
hljóðandi tillaga:
„Fjórðungsþing Austfirðinga
lítur svo á, að hinni öri vöxtur
Reykjavík og sú þjóðfélágs-
lega ofþensla, sem þar á sér
stað, hafi raskað æskilegu jafn-
vægi á milli byggöarlaga lands-
ins svo mjög, að til hættu horfi
fyrir þjóðarheildina. Eina af
höfuðorsökum þessarar þróun
ar telur fjórðungsþingið vera þá,
að sem aðsetursstaður Alþingis
og ríkisstjórnar hafi Reykjavik
hlotið forréttindastöðu gagnL
vart öðrum byggðarlögum lands-
ins, og þannig í vaxandi mæli,
bæði fyrir seinar aðgerðir rík-
isvaldsins, og þó meir á óbein-
an hátt, öðlast aðstöðu til þess
&ð verða næstum eiha menn-
ingar- og athafnamiðstöð' í
landinu, sem nokkuð kveður að,
enda er nú svo komið, að þriðj-
ungur landsmanna á heima í
Reykjavík'. Þótt vöxtur og vel-
gengni, efnalegar og andlegar
framfarir í höfuðstað landsins
sé í sjálfu sér ánægjulegt fyrir-
brigði, þá er þetta þó of dýru
verði keypt, er það veldur kyrr-
stöðu eða jafnvel hreinni aftur-
för víða annars staðar í land-
inu, eins og raun ber nú vitni
um. Við þessa þróun þjóðfélags-
ins verður ekki lengur unað frá
sjónarmiði þeirra, sem eiga
heima og vilja búa áfram úti í
hinúm dreifðu byggðum lands-
ins, hvort heldur er í sveitum,
bæjum eða kauptúnum.
Á þessum forsendum vill
fjórðungsþing Austfirðinga
skora á nefndir þær, sem hafa
með höndum undirbúning að
samningu nýrrar stjórnarskrár
fyrir hið íslenzka lýðveldi, að
taka sérstaklega til rannsóknar
þann möguleika að auka vald-
svið og áhrif héraðanna í land-
inu með því að stofna fjórð-
ungs- eða fylkisstjórnir með
allvíðtæku valdi í málefnum
sínum,og með því að tryggja það
að alþingismenn séu búsettir
og; starfandi hver í sínu kjör-
dæmi. Telur fjórðungsþingið,
að með því verði lagður grund-
völlur þeirra efnalegu og menn-
ingarlegu eflingar, sem flest
byggðarlög hafa svo mikla þörf
fyrir“.
Tillaga þessi var samþykkt
með 11 samhljóða atkv.
Tillagan um verzlunar- og
siglingamál var með nokkrum
breytingum samþykkt með öll-
um atkv. svohlj.:
„Fjórðungsþing Austfirðinga
lýsir megnustu óánæg/u sinni
yfir því, að næstum öll inn- og
útflutningsverzlun landsins er
nú komin í hendur heildverzlana
í Reykjavík, og að næstum allir
vöruflutningar til og frá land-
inu fara nú fram um þessa einu
höfn með öllum þeim töfum og
feikna kostnaði, sem umhleðsla
í Reykjavík og dreifing varanna
þaðan út um landið veldur, að
ógleymdri þeirri aðstöðu, sem
á þennan hátt hefir skapazt
fyrir höfuðstaðinn, til þess að
skattleggja alla þjóðina gegn-
um útsvarsálagningar á heild-
sölur þar. Telur fjórðungsþingið,
að þetta óheilbrigða ástand hafi
skapazt við það: 1) að Eim-
skijgafélag íslands hefir um
langt skeið í vaxandi mæli gert
Reykjavík að miðstöð siglinga
sinna, og 2) að skipulag það,
sem nú lengi hefir verið á út-
hlutun gjaldeyris- og innflutn-
ingsleyfa, hefir gefið kaupsýslu-
mönnum í Reykjavík sérstak-
lega hagkvæma aðstöðu til þess
að draga til sín mest alla við-
skiptaveltu landsins.
Telur fjórðungsþingið, að við
þetta ástand í verzlunarmálum
verði með engu móti unað til
frambúðar og skorar á Alþingi
og ríkisstjórn að vinna mark-
visst að því að koma sem fyrst á
meira jafnrétti í landinu í þessu
efni.
Út af þessu vill fjórðungs-
þingið leggja áherzlu á eftir-
greind atriði:
1. Að þegar úthlutað er gjald-
eyri til innkaupa í fjórðunginn,
verði honum ætlað það gjald-
eyrismagn, sem hann fram-
leiðir, í réttu hlutfalli' við aðra.
2. Að Eimskipafélag íslands
haldi uppi beinum ferðum milli
! Austurlands og annara Norður-
álfuhafna.
i 3. Að samvinnufélög og aðrir,
sem kaupsýslu stunda í fjórð-
ungunum.^tefni að því að kaupa
vörur sínar frá framleiðslulönd-
unum og flytja þær beint til
Austurlandsins. —
Tillagan um flugsamgöngur
var með 8:3 atkv. samþ. svo-
hlj.:
„Fjórðungsþing Austfirðinga
telur, að í framtíðinni verði
flutningar pósts og farþega hag-
kvæmastir í lofti.
Áherzlu verður að leggja á
að flugferðum innanlands verði
komið í þáð horf, að þær full-
nægi eðlilegri þörf vegna pósts
og farþega.
Telja verður, að eins og stend-
ur séu flugferðir til Austur-
lands algerlega óviðuhandi, og
það er skoðun fjórðungsþings-
ins, að meðan einungis er treyst
á flugferðir einkafyrirtækja,
eins og nú er, muni ekki verða
séð fyrir nægilegum flugferð-
um til ýmissa staða og lands-
hluta. Það er og skoðun fjórð-
ungsþingsins, að það sé í beinu
samræmi við skápulagningu
annarra innanlandssamgangna,
að flugferðir innanlands verði
skipulagðar af ríkisvaldinu, með
því' að ríkið kaupi nægilegan
flugvéla- og flugbátakost og
haldi honum í áætlunarferð-
um innanlands, eftir því sem
nauðsyn krefst, og skorar á Al-
þingi og ríkisstjórn að undirbúa
hið bráðasta slíka skipan. á
flugsamgöngum innanlands."
Tvöf eldni
og hræsni
Um kauptún á Flj ótsdalshér-
aði var samþykkt svohljóðandi
tillaga:
„Um leið og fjórðungsþing
Austfirðinga átelur það, að rík-
issjóður lét hjá líða að kaupa
land ' handa kauptúninu á
Fljótsdalshéraði', áður en bygg-
ingar hófust þar, skorar fjórð-
ungsþingið á Alþingi og ríkis1
stjórn að festa nú þbgar kaup
á hæfilega miklu landi handa
umræddu kauptúni og sveita-
þorpi; sem nú er byrjað að
byggja í Egilsstaðalandi.“
Samþ. samhlj. —
Námsstyrkir
Menntamálaráð íslands hefir
nýlega úthlutað eftirtöldum
stúdentum námsstyrk til fjög-
urra ára:
Agnari Nordal til náms í
skipaverkfræði í Stokkhólmi,
Bjarna Benediktssyni til náms
í bókmenntum og sálarfræði í
Uppsölum, Guðmundi Björnssyni
til náms í vélaverkfræði í
Stokkhólmi, Magnúsi Magnús-
syni til náms í eðlisfræði í Cam-
bridge, Sigurði Helgasyni, til
náms í hagfræði í StokkhólmjL
í Morgunblaðinu 22. sept.
ritar Jón Pálmason, sem kallar
sig yfirskoðunarmann Al-
þingis, en er nú nokkurs kon-
ar eftirlitsmaður með vikapilt-
um landbúnaðarráðherra, grein
um tvöfeldni og hræsni. Þar
talar hann um það að Tíma-
menn séu með tvöfeldni og
hræsni gágnvart verðskráningu
landbúnaðarvara. Þessum orð-
um sínum reynir hann að finna
stað, með því að vitna í Tímann
frá 15. marz 1942. í þessu blaði
er sagt frá því, að nokkrir 'þing-
menn Sjálfstæðisflokksins hafi
um haustið 1941 krafizt þess,
að kjötverðið yrði sett hærra en
það var sett, og bent á, að ef
þeir hefðu ráðið, mundi kjöt-
verðið hafa verið hærra. Sjald-
an hefir tvöfeldni og hræsni
Sjálfstæðismanna í verðlags-
málum landbúnaðarins komið
skýrar fram en haustið 1941,
þegar verðleggja átti kjötið,
og er því bezt að ég segi þá sögu
eins og hún gekk, fyrst Jón
Pálmason er svo barnalega ó-
svífinn að tala um það, að við
Framsóknarmenn höfum þá
verið tvöfaldir og með hræsni
gagnvart verðlaginu.
Þegar líða tók á sumarið 1941,
og farið var að safna saman
upplýsingum, sem kjötverðlagið
um hausti'ð varð að byggjast á,
kom þetta í ljós:
1. Líklegt var að kjöt, sem
þyrfti að selja erlendis, mundi
gefa liðuga krónu pr. kg.
2. Þegar athugað var um
kaupgjald og annan frámleiðslu-
kostnað til sveita, vrtist bónd-
inn þurfa að fá hátt upp í þrjár
krónur fyrir hvert kg. af 1. fl.
kjfoti, ef gærur og ull seldust
ekki hærra verði en þá var út-
lit fyrir.
3. Setuliðið hafði keypt kjöt,
en þótti það dýrt og lét í veðri
vaka, að það keypti það ekki, ef
það hækkaði verulega í verði.
4. Verðjöfnunargjald mátti
vera mest 10 aurar af kg.
Það var því augljóst mál, að
verðjöfnunargjaldið hrökk ekki
til að verðjafna kjöt, sem út
kynni að þurfa að flytja, ef það
næmi nokkru verulegu magni.
í ágústmánuði skrifaði því
kjötverðlagsnefnd landbúnaðar-
ráðuneytinu, skýrði því frá
hvernig málið horfði við, og fór
þess 'á leit, að það vildi beita
sér fyrir því að samþykkt yrði,
er þing kæmi saman, að útflutt
kjöt yrði verðbætt úr ríkissjóði
svo.að bændur fengju sama verð
fyrir það og kjöt selt á inn-
lendum markaði. Jafnframt var
þess getið, að líkindi væri til
þess, að dómi nefndarinnar, að
setuliðið mundi kaupa kjötið á
3,20 kr. pr. kg. og það hefði
nefndin hugsað sér að verð-
leggja það, en um verðuppbæt-
urnar væri beðið til öryggis, ef
setuliðið skyldi ekki kaupa, og
mikill útflutningur því verða
nauðsynlegur. Þegar nefndinni
fór að lengja eftir svari, var
gengið eftir því munnlega og
talað við fleiri ráðherra um
málið. Þá kom það í ljós, að
ráðherrar Sjálfstæöisflokksins
í stjórninni voru til með að
lofa verðbótum á útflutta kjöt-
ið, en ekki nema með því skil-
yrði, að verðið innanlands væri
ekki sett hærra en 1,75 kr. pr.
kg. í útsölu. Svar kom svo á end-
anum frá landbúnaðarráðherra
(Hermanni Jónassyni), þar sem
hann skýrði nefndinni frá því,
að um máli'ð hefði ekkert sam-
komulag náðst I ríkisstjórn-
4nni, en hann sem landbúnað-
arráðherra mundi beita sér
fyrir verðuppbótum á útflutt
kjöt, ef útflutningpr#yrði nauð-
synlegur. •
Um sama leyti og ráðherrar
Sjálfstæðisflokksins eru að
setja það skilyrði fyrir verð-
uppbótum úr ríkissjóði, að kjöt-
verðið verði ekki sett hærra á
innlendum markaði en 1,75 kr.
bera ýmsir aðrir þingmenn
Sjálfstæðisflokksins fram til-
Iögur á fundum og skora á
nefndina að hafa kjötverðið
hærra en það varð, eða frá 3,50
til 4,00 kr. pr. kg.
Og svo kemur Jón Pálmason
og talar um hræsni og tvöfeldni
hjá okkur Framsóknarmönnum,
og velur kjötverðið 1941 sem
dæmi. Hafa menn séð öllu
meiri fífldirfsku? Eða er það
bara heimská? -
Vitanlega sinnti kjötverðlags-
nefndin hvorki kröfum ráðherr-
anna né áskorunum annara.
Hún setti verðið kr. 3,20 pr. kg.,
en það var það verð, sem nefnd-
in taldi sig hafa von um að
setuliðið keypti kjötið fyrir
hæst, en til jvonar og vara setti
hún inn í sláturleyfin ákvæði,
sem gerði henni mggulegt að
verðjafna kjötið, ef nauðsyn-
legt yrði að flytjá nokkuð af
því út.
Svo kom reynslan. Setuliðið
fór að kaupa kjöt, þó ekki væri
það í byrjun sláturtíðar. Allt
kjötið seldist nnanlands. Bænd-
(Framhald á 5. síðuj
Þættir úr lífi flóttamanna
í Kaupmannahöfn
í þessari grein segir dönsk stúlka af kynnum sínum af erlend-
um flóttamönnum í Danmörku, en þeir voru, svo sem allir vita,
•mjög margir fyrstu mánuðina eftir uppgjöf Þjóðverja, og eru
raunar ekki enn allir komnir heim. Flest þetta fólk hefir miklar
raunir þolað og á um mjög sárt að binda eftir hörmungar styrj^-
aldaráranna.
Hinn 5. maí hlutu Danir frels-
ið. En það hlutu þó ekki allir,
sem í Danmörku dvöldu. Flótta-
mennirnir, sem Þjóðverjar höfðu
haft með sér til Danmerkur,
urðu enn um hríð að vera undir
eftirliti, og margir eru ekki
frjálsir enn.
Rauði Krossinn gerði tals-
vert fyrir þetta fólk. Hinn 8.
maí var hringt til systur minnar
og hún spurð hvort hún gæti
ekki gert eitthvað fyrir frönsku
fangana, sem bjuggu á Blindra-
og Málleysingjaskólanum á
Kastelsvej í Kaupmannahöfn.
Það eru einkum flóttamenn í
tveimur sjúkrastofum, sem
þurftu á uppörvun að halda.
Systir mín og ég fórum strax
af stað. Við innganginn vorum
við stöðvaðar af tveimur
stúdentum í frelsishetjubún-
ingum. Allir, sem fóru út eða
inn, urðu að skýra frá nafni og
heimilisfangi, og enginn Frakki
mátti fara út einsamall. Fyrstu
dagana eftir að Þjóðverjar gáf-
ust upp var ofstækið gegn
þejm svo magnað, að það hafði
valdið Frökkunum óþægindum,
þar sem flestir þeirra voru í
þýzkum einkennisbúningum,
Þess vegna var reynt að ná í
fólk, sem vildi fara í göngu-
ferðir með Frökkunum og mað
ur lagði oft af stað með heila
halarófu í eftirdragi, venjulega
tvöfalt fleiri en maður hafði
ætlað í fyrstu.
Fyrsta kvöldið fórum við upp
í þessar tvær sjúkrastofur. Það
var dálítill uggur í okkur, við
höfðum ekki talað frönsku í
mörg ár.
Á minni stofu lágu fjórir. Einn
þeirra, hár og glæsilegur liðs-
faringi hvarf fljótlega, hann tók
þátt í hinum miklu og flóknu
sámningum um heimferð Frakk-
anna. Hann var heilbrigður
nema hvað báðar hendur hans
voru eyðilagðar. Eitt kvöld
hjálpáði ég honum að búa um
hendurnar og þá sagði hann
mér, að hann hefði kalið svona
illilega.
Kögglar fingranna voru
dottnir af og það, sem eftir var,
var gróið saman í einn kökk.
Ef til vill yrði hægt að hjálpa
einhverju með stórum upp-
skurðum. Hinir sjúklingarnir
þrír voru allir frá Elsass- LjOt-
hringen.
Sá yngsti Lusien, fjörugur
strákur 20 ára gamall, hafði orð-
ið fyrir mestum hrakningum.
Hann var aðeins fjórtán ára
þegar ófriðurinn skall á og hafði
ekki verið með í franska hern-
um. Þegár Þjóðverjar tóku
Elsass-Lothringen kvöddu þeir
þennan dreng og jafnaldra
hans til herþjónustu. Faðir
hans var með í heimsstyrjöld
í anna'ð skipti á ævinni, í
síðasta stríði höfðu Þjóðverjar
tekið hann á sama aldri og
Lusien nú.
Lusien hafði reynt sitt af
hverju. Fyrst lenti sprengjuflís
í úlnliðnum á honum, næst fór
sprengjubrot í herðarnar og sat
það að nokkru leyti inni enn-
þá, svo að hann átti erfitt me'ð
að lyfta handleggjunum nokk-
uð að ráði. í þriðja skipti lentu
margar sprengjuflísar í kviðn-
um á honum og hans beið nú
stór uppskurður til að ná þeim
út.
Hann hafði verið í Noregi. Á-
samt tveimur félögum sínum
ætlaði hann að flýja til Sví-
þjóðar. Þeir komu að húsi, sem
íbúarnir voru fluttir úr, þar
bjuggu þeir um sig eins vel og
þeir gátu og nutu lífsins í 14
daga. Matur og drykkur var í
kjallaranum, viðtæki og þokka-
leg húsgögn í dagstofunni, góð
rúm í svefnherberginu. Lusien
ráðlagði félögum sínum að fara
ekki úr einkennisbúningunum
og spyrja ekki Norðrqfennina
um veginn til landamæranna.
Þrátt fyrir viðvörunina fóru
þeir einn góðan veðurdag úr
einkennisbúningunum og spurðu
norskan bilstjóía til vegar.
Hann virtist vera mjög vin-
gjarnlegur og bauð þeim heim
til sín, kvaðst hann vera fús til
að sýna þeim leiðina á korti.
Kona bílstjórans gaf þeim að
borða, en á meðan hringdi mað-
urnn til þýzku lögreglunnar.
Frakkarnir tveir urðu að vísa
veg til hússins, Lusien var einn-
ig tekinn til fanga, og Þjóðverj-
ar fóru með þá alla þrjá til
Oslóar.
í fyrsta skipti, sem dómur
fé)l í máli þeirra, voru hinir tveir
eldri dæmdir til dauða og Lus-
ien í ævilangt fangelsi. í ann-
að skipti voru tvímenningarn-
ir dæmdir í ævilangt fangelsi
en Lusien til dauða. í þriðja
og síðasta skiptið voru tvímenn-
ingarnir dæmdir til dauða, en
Lusien í 18 mánaða hegningar-
vinnu.
Hann var sendur til Rúss-
lands, og fangar, sem hlotið
höfðu samskonar dóma ,og hann
voru látnir vinna vopnlausir
framan við vígstöðvarnar, þ. e.
a. s. í „no mans land“. Oft voru
þeir aðeins 8 kílómetra frá ó-
vinunum, það var því ekki að
undra, þótt 80% þeirra létu líf-
ið.
Eftir 10 mánuði var Lusien
„náðaður". Þjóðverjar þurftu á
vopnuðum hermönnum að halda
og Lusien hækkaði nú í tign-
j inni, hann hafði þó alltaf minnst
átta Þjóðverja á hvora hlið.
Er hægt að lasta þe,ssa Frakka
þótt þeir hati Þjóðverja alveg
eins og Suður-Jótar gera? Eru
nokkur undur þótt þeir fleygðu
þýzku einkennisbúningunum
með öllum orðunum, sem þeir
voru neyddir til að bera?
Hér var strax nóg að gera,
það varð að útvega föt handa
þessum mönnum; það var mikl-
um örðugleikum bundið,* þar
eð fataskorturinn var tilfinn-
anlegur í Danmörku. Það tók.st
samt, en búningarnir urðu
stundum dálítið kátlegir, t. d.
Lusien og félaga hans. Marsel.
Marsel var í ljósum sumarbux-
um og feikn stóru brúnu skinn-
vesti með pelskraga.
Lusien í þykkum hermanna-
buxum og hvítri blússu með
bláan hásetakragá. Hann var
rauðhærður, vantaði tvær fram-
tennur og, hafði skemmtilega
glettnisleg augu.
Marsel var 26 ára, hann
sagðist aldrei hafa verið veik-
ur og þa'ð var hann heldur ekki,
en hann vantaði helminginn af
vísifingri vinstri handar. Sjálf-
ur sagði hann, að hann ætti
þessu litla „óhappi“ að þakka,
að hann væri lifandi ennþá. Þess
vegna höfðu Þjóðverjar nefni-
lega skyndiflutt hann sjóleiðis
til Danmerkur, þegar Rússar
króuðu þá inni við Eystrasalt.
En þetta „litla óhapp“ var
samt.nógu alvarlegt, því Marsel
var mjög duglegur húsgagna-
smiður og hans bezta skemmtun
var aö spila á fiðlu, þetta gat
hann ekki framar svo í lagi
væri.
Engine, 28 ára, var fjórði
sjúklingurinn. Hann lá fyrstu
dagana með miklum hita, en
læknarnir vissu ekki hvað að
honum gekk. Hann var mjög
hnugginn, þótt hann væri ann-
ars óvenjulega glaðlyndur og
viðfelldinn náungi. Engine var
frá borginni Colmar, sem var
svo að segja alveg lögð í rústir.
Mánuðum saman hafði hann
ekkert frétt af konu sinni og
tveimur börnum.
Eftir viku tíma vildi svo illa
til, að Frakkarnir urðu að fara
úr Málleysingjaskólanum og
flytja út í þýzka skólann við
Emdrup.
Að kvöldi dagsins, sem þeir
fluttu, liéldum við af stað, að
venju klyfjaðir því, sem okkur
hafði áskotnazt af gjöfum, föt-
um og fleira. En í þetta skipti
fórum við til þýzka skólans, því
vinir okkar voru nú útskrifaðir
sem heilbrigðir.
í skrifstofu þýzka skólans
var okkur sagt, að þar væru
2000 flóttamenn frá 22 þjóðum.
Frakkarnir voru ekki í góðu
skapi, Hingað til höfðu þeir
sofið í sjúkrahúsrúmum, nú
urðu þeir að liggja á gólfinu,
ekki aðeins í kennslustofunum,
heldur einnig á öllum göngum
tvær raðir af hverjum. Fang-
arnir höfðu aðeins svefnpoka
úr pappír til að sofa í. Sama
kvöldið tókum við Marsel heim
með okkur, og næsta dag tókst
okkur að koma Lusien, eugine
og fleiri fyrir hjá vinum
okkar. Meira en einn gat tæp-
/