Tíminn - 14.11.1947, Page 6

6
TÍMINN, föstudaginn 14. nóv. 1947
208. blað
Ifótel
CasaManka
Aðalhlutverk leika:
MARX-BEÆÐUB
Þessi bráðskemmtilega gaman-
myndi verður vegna fjölda
áskorana sýnd kl. 7 og 9.
Rósin frá Texas
kl. 5. Sala hefst kl. 1
— Sími 1384 —
GAMLÁ BIÓ NÝJA BIÓ
Við fi'éistíiigw gaat þín Framúrskarandi vel leikin kvik- mynd. Leikin af: Berthe Quistgaaga og Johannes Meyer. Sýnd kl. 7 og 9. Börn fá ckki aðgang. t : ; V Ví'saliiigai’iiir
(Les Miserables) Frönsk stórmynd í 2. köflum, eftir hinni heimsfrægu skáld- sögu, eítir VICTOR HUGO. Að'alhlutverkið, galeyðuþrælinn Jean Valjean, leikur frægasti leikari frakka: HARRY BAUR. Danskir skýringartekstar eru í
Slungnir leynilögreglu- menn Sýnd. kl. 5 og 7. myndinni. Fyrri hlutinn sýndur í kvöld kl. 5, 7 og 9. Bönnuð börnum yngri en 14 ára
TRIPOLI-BIÓ TJÁRNÁRBIÓ
Konan í gleBggamun (The woman in the window) íslandskvikmynd
Amerísk sakamálamynd gerð eftir sögu J. H. Wallis. Lofts
Edward G. Rohinson Joan Bennett Raymond Massey
Sýnd kl. 5, 7 og 9. Sími 1182 Sýnd kl. 5 og 9.

í T í m i n n
i
| fœst í lausasölu í Reykjavík I
i á þessum stöðum:
\ Fjólu, Vesturgötu
í SælgætisbúSinni, Vesturgötu |
16 j
BókabúS Eimreiðarinnar, •
Aðalstræti
Tóbaksbúðinni, Kolasundi !
Söluturninum
Bókabú'ð Kron, Alþýðuhús-!
inu.
Sælgætisg. Eaifgaveg 45. !
Söluturn Austurbæjar
Bókabúðinni Laugaveg 10 j
Unglingavantar
Unglinga vantar til að bera út Tímann, bæði í
Hlíðarhverfi og ÞinghoHsstræti.
Talið við afgreiðsluna sem fyrst, sími 2323.

Magnús Sigurðsson
(Framhald af 3. síöu)
þessum verkahring, var út-
vegun láns, er hann tók fyrir
ríkið í London 1930, og mun
hafa verið fyrsta stórlánið á
enskum markaði, * sem tekið
var fyrir íslands hönd milli-
liðalaust og án þóknunar.
Magnús Sigurðsson mun
hafa verið lang þekktastur
ailra íslendinga meðal erl.
fjármálamanna og stór-
banka, enda naut hann mikils
trausts þeirra. Átti hann
sæti í stjórn Alþjóðabankans
fyrir hönd lands síns. Var það
og síðasta för hans að sitja
fund þeirrar virðulegu stofn-
unar.
Öll æðstu heiðursmerki,
sem ísl. ríkið hefir yfir að
ráða, hafði hann hlotið, og
jafnframt fjölda heiðurs-
merkja annarra þjóða.
I daglegu viðmóti og við
störf sín var Magnús Sigurs-
son yfirlætislaus og að jafn-
aði orðfár. Sumum fannst
hann jafnvel á stundum vera
óþarflega stuttur í svörum.
Skyldi enginn slíkt dæma of
hart, þegar í hlut eiga menn,
sem hlaðnir eru störfum og
oft þreyttir eftir langan og
erilsaman vinnudag. Al-
menningur mun tæplega
gera sér Ijóst, hvílík þrek-
raun það er skapsmunum og
taugum manna að sitja í 30
ár samfleytt í starfi sem
hans.
þeirra. Hann var í eðli sínu
sparsamur, nægjusamur og
ráðsnjall: Hann var ''engan
veginn •ailra vinui;^en til-
fimiingamáðúr ög 'iúöiltrygg-
ur óg hjálparhella þeirra,
sem til hans þurftu að leita
og hann hafði áður bundist
vináttuböndum.
í stjórnmálum lét' hann
lengst af lítið á sér bera.
Leiddi hann algerlega hjá sér
flokkslegar erjur og pólitískt
rifrildi. Hér fyrr á tímum,
þega deilunar við Dani stóðu
sem hæst, var hann mjög ein-
dreginn og skelleggur skilnað-
armaður. Hann var, í orðs-
ins bezta skilningi, sannur
íslendingur, og unni mjög
þjóð sinni og fósturjörðu.
Magnús Sigurðsson skilaði
sínu tvíþætta ævistarfi með
miklum myndarbrag. Að
bankastjórastarfinu vann
hann fyrst og fremst heima.
Vegna utanríkis-viðskipta-
samninganna, varð hann oft
að fara víða erlendis og
dvelja oft langdvölum fjarri
heimili sínu, landi og þjóð.
Ýmsar slíkar ferðir voru oft
æði erfiðar. Seinasta för hans
í þeim eindum var að sitja
fund Alþjóðabankans. Mun
hann að honum loknum hafa
ætlað að leita sér nokkurrar
hvíldar og hressingar undir
suðrænni sól. — sæti hans
beið í bankanum, eins og oft
áður. Menn v.oru orðnir þvi
vanir að honum dveldist
lengi í hinum framandi lönd-
um við hin vandasömu störf.
En í þetta skipti kom hús-
bóndinn í bankanum ekki.
Fregnin um, að Magnús
Sigurðsson bankastjóri væri
látinn á ferðalagi suður í
Genua á Ítalíu, fjarri heimili
sínu og ættjörð, barst eins og
stórtíðindi um borgina og
landið, morguninn eftir að
andlát hans bar að höndum.
— Ævi og starfi eins virðu-
legasta og stórbrotnasta
starfsmanns ísl. þjóðarinnar
er lokið. Sæti hans er vand-
skipað. Stórt skarð er við
fráfall hans. Erfitt mun
reynast að bæta bankanum
tapið við missi hans. Spora
þeirra, er hann markaði í ísl.
athafnalifi mun lengi gæta.
Minning hans mun lengi lifa.
Hilmar Stefánsson.
Magnús Sigurðsson var
glæsilegur og fríður maður.
Hann var gleðimaður í vina
og kunningja hópi. Hann var
söngihaður hieð ágætÚhi.
Hann var gáfaður svo af bar,
stálminnugur og mjög fljótur
að átta sig á aðalatriðum
mála, og setja sig inn í gang
SK1 PAllTCiCKO
RIKISINS
SÖÐIN
vestur um land til Þórshafn-
ar um miðja næstu viku.
Vörumóttaka á morgun og
mánudaginn. Fyrsta við-
komuhöfn verður Patreks-
fjörður og síðan allar venju-
legar viðkomuhafnir til
Hólmavíkur. Þaðan fer skip-
ið beint til Sauðárkróks og
tekur síðan venjulegar við-
komuhafnir til Þórshafnar.
Frá Þórshöfn fer skipið beint
til Akureyrar, Siglufjarðar og
þaðan tli Skagastrandar, og
kemur síðan við á öllum
venjulegum viðkomuhöfnum
til Patreksfjarðar. Frá Pat-
reksfirði fer skipið beint til
Reykjavíkur. /
Pantaðir farseðlar óskast
sóttir á mánudaginn.
A. J. Cronin:
Þegar angur ég var
hárinu og leit til félaga sinna. „Hver er með hníf?“ spurði
hann. „Við skulum slægja hann og sjá, hvort hann er jafn
grænn að innan og utan.“
„Nei, Berti — nei,“ æpti ég. Ég gat varla komið upp orði,
svo óttasleginn var ég. Allt í einu hringdi skólabjallan, og
þeir neyddust til þess að lofa mér að rísa upp. Þegar ég kom
upp í ganginn, stóð Dalgleish kennari þar, bíðandi okkar.
Hann starði forviða á þvæld og óhrein föt mín.
„Hvað hefir nú gerzt?“ spurði hann.
Hinir krakkarnir svöruðu fyrir mig — allir einum rómi:
„Ekki neitt, herra kennari.“ Og svo bætti Hobbi litli við,
skrækróma eins og hani: „Við vorum bara aö dást.að grænu
fötunum írans, herra kennari.“
Dalgleish kennari brosti önuglega.
Ég þjáðist hræðilega alla vikuna. Það voru engin takmörk
íyrir því, upp á hverju var fundið til. þess að kvelja mig og
særa. Eftir að kennslustundum var lokið safnaðist venjulega
stór hópur saman fyrir framan „kirkju hinna heilögu engla,“
sem einmitt var rétt hjá skólanum. Og svo dundu ópin á
mér, enda þótt ég hefði aldrei stigið fæti.mínum inn í þessa
byggingu. Það var skorað á mig að fara þangað inn til þess
að fá fyrirgefningu synda' minna, til þess að ræna sam-
skotabaukinn, til þess að kyssa á tána á prestinum — ef ekki
voru þá tilnefndir .aðrir líkamshlutar. Kvalarar mínir voru
gersamlega miskunnarlausir, og ef ég reyndi í örvæntingu
minni að berja þá, rauk aliur hópurinn á mig með höggum
og slögum og misþyrmdi mér vægðarlaust.
Ég reyndi eftir mætti að forðast þá, var sífellt að skima
kringum mig til þess að sjá, hvort þeir eltu mig ekki, var.
ætíð reiðubúinn til þess að taká til fótanna og flýja og tók
oft á mig langa króka til þess að verða ekki á vegi þeirra.
Einkum valdi ég oft veginn, sem lá meðfram katlasmiðj-
unni. En jafnvel þar sætti ég iðulega aðkasti og áleitni —•
þessi óttalegu föt mín drógu alls staðar að sér athygli fólks,
og unglingar, sem unnu i smiðjunni, ájjtu það til að hrópa á
eftir mér: „Þú þarna grænbuxi, skítbuxi! Veit mamma þín,
að þú ert úti?“Oftast voru þó gemsyrði þeirra góðlátleg, en
ég var orðinn svo beygður og bugaður, að ég gerði ekki
lengur greinarmun á gamanyrðum og hrakyrðum. Ég varð æ
örvæntingarfyllri, ég gat ekki fest hugann við heimaæf-
ir.garnar, og ég gerði stórar blekklessur í stílabókina mína,
Ég hagaði mér að flestu leyti eins og hreinn og beinn auli.
Einu sinni sagði Dalgleish mér að standa upp og fara með
kvæði, sem við höfðum lært utan aö. Ég kveinkaði mér við
að gera það, og loks v^rð kennarinn óþolinmóður og kallaði:
„Eftir hverju ertu að bíða?“ En ég var utan við mig og
svaraði: „Fyrirgefðu, herra kennari —grænu fötunum mín
um.“ Dauðaþögn. Og svo skellihlátur.
Ég gat ekki afborið þetta lengur. Þetta kvöld hljóp ég beint
inn til afa, þegar ég kom heim. Blessaður þefurinn, sem
streymdi á móti mér, þegar ég reif upp hurðina — hvort ég
kannaðist við hann! Ég fór að hágráta. Ég hafði ekkert
haft saman við afa að sældá, síðan amma tók mig í fóstur,
og þótt ég hefði hugsað mér að segja honum, að ég hefði
fyrirgefið honum af öllu hjarta, hafði mér aldrei gefist
tækifæri til þess. Hann hafði alltaf strunsað fram hjá’ mér,
ef við mættumstr einhvers staðar — hnarreistur, kuldalegur
og með fyrirlitningarbros á vörum. Einu sinni hafði ég þó
komizt svo langt að stama fáeinum orðum út úr mér. En
hann svaraði þá aðeins hirðuleysislega: „Þú getur sofið hjá
hverjum sem þér sýnist, drengur minn.“ Nú sat hann þarna
aðgerðarlaus í heimspekilegri ró, en þó með einhvern sinnu-
leysisblæ á tignarlegu andlitinu.
„Afi,“ stundi ég grátandi.
Hann leit við, þungt og seinlega. Missást mér? Eða birti.
yfir honum, þegar hann sá mig?
Löng þögn.
„Ég vissi alltaf, að þú myndir koma aftur,“ sagði hann
biátt áfram. „Gömul kynni gleymast ei.“ .
SJÖTTI KAFLI.
Ég sat lengi á hné afa míns, áður en kyrrð komst á í sál
minni. Ég sagði honum raunir mínar allar, og hann hlustaði
þegjandi á mig. Loks tók hann eina af troðnu pípunum
sínum úr pípugrindinni.
„Það er aðeins ein leið,“ mælti hann hátíðlega — og guð
minn góður — hversu drakk ég ekki í mig hvert orð, sem
kom af vörum hans þennan dag! „Það er aðeins, hvort þú
vilt fara hana.“
„Ég vil það,“ hrópaði ég ákafur! Ég vil það, vil það, vil
það.“