Tíminn - 29.11.1947, Blaðsíða 6

*,’ '.!>•■.*,*i«,

6
TÍMINN, laugrardaginn 29. nóv. 1947
220. blað
GAMLA BIO
Mtonche
4 __ (Lilla helgonet)
•'(. .
£ænsk söngva- og gamanmynd
*
-gerð eftir hinni frægu óperettu
■f Hervés
4
^ Sýnd kl. 3, 5, 7 og D.
&
t .f^ía.hefst eftir hádegið.
NYJA BIO
TRIPOLI-BIO
SUDAN
Áfar spennandi amerísk stór--
mynd í eölilegum litum. .
Aðalhlutverk;
Maria Montez
Jon Hall
Turham Bey
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
— Sími 1182. —

Yítfsglóðir
(Angel on my Shoulder)
"Mjög áhrifarík og sérkennileg
mynd frá United Artists.
Sýnd kl. 7 og 9.
jr—:---------------------
• Hcsturiim mimi
j* Afar skemmtileg og falleg
hestamynd
“ Sýnd kl. 3 og 5.
— Sími 1384 —
Maðuriim frá
ljóuadalmim
Hin skemmtilega ævintýramynd
með „ítalska Tarzan“, sýnd í
dag. kl,.3. 5, 7 og 9.
. Síðasta sinn.
Bönnuð börnum yngri en
12 ára.
Sala hefst kl. 11 f. h.
TJARNARBIO
Waterloo-straeti
(Waterloo-Road)
Spennandi ensk mynd.
John Mills
Stewart Granger
Sýning kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan
16 ára.
Erleut yfirlit
(Frdjnhald af 5. síðu>
ráðher'ra stutt það, að náist ekki
samkomulag á ráðherrafundinum
nú, vérði kölluð saman af Banda*
mönnum ráðstefna allra þeirra
ríkja, sem áttu í styrjöld við Þjóð-
verja, og þar gengið frá friðar-
samningum við þá. Það sé látið
ráðast, hvort Rússar taka þátt í
þeirri ráðstefnu eða ekki.
Fyrir friðinn í heiminum myndi
það verða háskasamlegt, ef tví-
skipting Þýzkalands yrði raun-
veruleiki og stórveldin kepptust
um að vinna hylli Þjóðverja. Það
er því einlæg von allra friðar-
sinna, að ..nokkur i.rangur geti
náðst á Lundúnafuivlinum. Það
gæti strax reynzt mikilvægt, ef
samkomulag nægðist um samning-
inn við Austurríki, og myndi það
vafalaust verða til þess, að samn-
ingaumleitunúm yrði haldið áfram,
þótt ekki yrði samkomulag um
önnur atriði. . .
•>>-

| T í m i n n
| Nýir kaupendur fá Tímann!
\ til áramóta fyrir aðeins
| 5 krónur.
í . : -VVÍ
I Þar með er fjöltareytt
jólablað.
Símið strax í
V 23 23
r
j og pantið Tímann.
Allt til að auka ánægjuna
Bókaskápar (stærri en áður)
Rúmfatakassar (2 tegundir).
Borð, ýmsar gerðir.
Klæðaskápar koma í vikunni.
Sófaborðin einnig komin aftur.
VERZLUJV IIVGÞÓRS
Selfossi. — Sími 27.
Rannsóku
á IiafnargcrfS
(Framliald af 5. síðu)
fiskihöfn. Sj-ávargrunnið frá
næstu fiskimiðum við Vest-
legur, fyrst og fremst sem
torfum á Vík í Mýrdal dag
eftir dag -t. ágústmánuöi, og
mátti sjá tanfurnar úr fjör-
unni. Þegái'.. þetta er athug-
að, má glöggt sjá, hversu
mikilvægt það væri fyrir
landið í heild, að þarna við
Dyrhólaey - væri höfn, sem
mögulegt væri aö stunda fisk-
veiðar frá.1’-
Hvað við kemur samgöng-
um þarf ekki. að lýsa því,
hversu mikill hagur Vestur-
Skaftafellssýslu og austur-
hl-uta Rangárvallasýslu væri
að höfn við Dyrhólaey, þar
seni, eins og kunnugt er, flutn
ingaleiðir á.landi eru 200—325
km. langar í Vestur-Skafta-
fellssýlu, og flytja veröur alla
flutninga þessa löngu leið,
bæði aðflutt'a'vöru og eins af-
urðir héraðsins til sölustaða.
Með tilliti til ræktunarskil-
yrða væri Ðyrhólaós vel sett-
ur sem höfn, hann er í miðj-
um Mýrdaíy Sem er ein með
beztu og búsældarlegustu sveit
um á Suðurlándi. Ræktunar-
land erþar-'gbtt og auðunnið;
líka mundu jiar möguleikar til
rafvirkjunar allnærri. —- En
hvort tvéggja* þetta er mikil
skilyrði á þéim stöðum, þar
sem þorp mýndast og fólks-
fjölgun á sér stað.
Að öllu athúgúðu virðist það
vera mikið atfiðí fýrir atvinnu
íf landsmanna í heild og af-
komumöguleika mikils hluta
Suðurlands á.ð fá úr því skor-
ið með ýtarfegri rannsókn,
hvort ekki sé mögulegt að gera
höfn við Dyrhólaey.

ÚTBREIÐIÐ TIMANN
/Eóri siSfræði
(Framliald (if 3. siðu)
misnota þessi fríðindi, og
skömm þeirra sem slíka menn
kysu. En. 'þýorki hann né
aðrir mótmáeltu þessári sögu
J. J., að einn þeirra, sem
þessara fríðinda naut hefði
farið úr embætti með 5 þús-
und króna .áfengisskuld, og
svarar þaö sennilega til þess,
að hann hafi tekið út h. u. b.
þúsund Svartadauðaflöskur,
auk þess, sem hann kann að
hafa borgáð.
Svo geta menn talað um
hófsemi þeirra, sem á Alþingi
sitja!
Umtal þingmanna um mig
læt égv að. öðru leyti liggja
milli hluta."
Haldór Kristjánsson.
A. J. Cronin:
Þegar imgur ég var
því, hvernig hún ætti að láta peningana, sem pabbi fékk
henni, nægja fyrir mat og öðrum nauðþurftum. Og á morgn-
ana mátti heyra Murdoch syngja hástöfum, meðan hann
skóf skegghýjunginn af hökunni. „Hálenzk er hún, og henni
ann ég,“ söng hann. Það var Kata ein, sem ekki virtist hafa
ró í sínum beinum. Allt var henni til ama — safinn í græn-
gresinu, vængjablak rauðbrystingsins, sem flaug fyrir glugg-
ánn hennar með strá í nefinu ti-1 hreiðurgerðar undir þak-
skegginu, eggjandi hneggið í graðhestinum á búgarði
Snodda, sem þó bjó hálfan kílómetra utan við bæinn.
Áður en ég minnist á sjálfan mig, verð ég af fullri nær-
gætni að freista þess að varpa ljósi yfir þá ráðgátu, sem
Kata og hegðun hennar var okkur öllum.
Við erum í góðu gæti að ljúka við hádegisverðinn. Glugg-
ion er opinn, og anganin af sýringunum í garðinum streymir
inn til okkar. Mamma, sem aldrei vill, að við leifum af
matnum, tekur þrjár plómur, sem eftir eru á diskinum.
, Hver vill þetta?“ spyr hún. „Plómur eru svo blóðaukandi
á vorin.“ Kata grúfir sig yfir diskinn sinn, og er þungbúin á
svip. Mamma lítur spyrjandi til hennar, en þegar hún bærir
ekki á sér, lætur hún plómurnar á disk Murdochs. Kata
sprettur undir eins upp, og æðarnar á enni hennar verða
eldrauðar. Hún hrópar ofsalega: „Það tekur enginn tillit til
mín á þessu heimili. Ég vinn þó líka fyrir peningum .... ég
legg mikla peninga í búið .... ég hangi ár og síð yfir þessum
gríslingúm, sem ekkert geta lært .... Ég tala aldrei, aldrei
framar við neitt ykkar!“ Hún strunsar út, mamma eltir
hana, steinhissa á þessum gassa. Að vörmu spori kemur
hún aftur, hristir höfuðið og segir: „Kata er undarleg
stúlka.“
Murdoch vill fúslega láta af hendi plómurnar. En mamma
býr til te, sem hún biður mig'’ að fara með upp til Kötu.
Þetta er hennar úrræði, þegar eitthvað bjátar á — hún
heldur, að teið geti læknað allt. Og ég er valinn til þessarar
Bjarmalandsferðar vegna þess, að ekki kemur til mála, að
ég hafi sært hana á nokkurn hátt. Kata liggur hágrátandi-
í rúminu sínu, þegar ég kem til hennar — sundurflakandi.
; „Þau hata mig öll — q.IJ með tölu,“ segir hún..Svo rís hún.
allt í einu við dogg og horfir á mig tárvotum áligum. „Sefðu
mér, elsku Róbert — finnst þér ég vera mjög ljót?“
„Nei, Kata — nei .... Langt frá því.“ Ég verð svo undr-
andi, að ég lýg án minnsta samvizkubits.
„Mamma þín var miklu fallegri en ég. Hún var reglulega
falleg.“ Kata hristir höfuðið, hnuggin í bragði. „Og hugsaðu
þér .... Kata! Hver heldurðu, að bjóði stúlku, sem heitir
Kata, út á tunglskinskvöldi? Hver skyldi vilja fara með hana
út í Söngvalund, þegar tekið er að rökkva? Kallaðu mig
írenu, ef þú kynnir einhvern tíma að sjá mig með ungum,
ókunnugum manni. Viltu gera það?“
Ég heiti því auðmjúklegast, svo forviða, sem ég er. Og þetta
ér Kata, sem er svo gáfuð — sem er svo samvizkusöm
krennslukona — sem nýtur svo mikils álits í skólanum — sem
er svo mikil íþróttakona — sem er svo dugieg að prjóna —
sem er meira að segja í kvenfélagi! Hún, sem gædd er í
svö ríkum mæli .þessum heillaríka, skozka eiginleika —•
stöðuglyndinú, þrautseigjúnni. Hún, sem sjálf er svo frá-
bærlega hreinlát, fær iðulega á sig lús, þegar hún er að berj-
ast við að ráða niðurlögum þessara kvikinda í grákvikum
kollum fátækra nemenda sinna. En þótt hún verði á hverj-
um degi að standa tímunum saman yfir baðkerinu og hrista
fötin sín, svo að þessi viðbjóður hrynji úr þeim, þá heyrist
hún aldrei kvarta. Ókunníigir segja aldrei annað en lofsyrði
um Kötu. „Alveg er Kata.einstök stúlka,“ segja þeir. Það er
lika Kata, sem_ég á það að þakka, að ég hef fallegar tennur,
j.ví að það var hún, sem fór orðalaust með mig til tann-
læknis í Levenford, þegar hún varð þess vör, að þær voru
byrjaðar að skemmast.' Það er hún, sem lánar mér góðar
bækur, er hún sjálf á — ívar hlújárn og Gulleyjuna. En eigi
að síður veit ég, að hún á líka bækur af öðru sauðahúsi, því
að ég hef sjálfur lesið þær með kitlandi eftirvæntingu —
bækur, sem ævinlega enda á því, að söguhetjan, ungur og
glæstur maður, krýpur að fótum fallegrar, prúðbúinnar
stúlku, sem hann hefir ekki fyrr séð, hvílíkum yndisþokka er
gædd, og játar hénni ást sína ....
„Jæja — já, Robbi minn,“ segir hún að síðustu og stynur
þungan. „Það er sjálfsagt eins gott að grotna niður einhvers
íítaðar annars staðar en hér.“
Þegar ég kem niður aftur, segi ég mömmu, að henni líði
miklu betur. En það er ekki satt. Hún talar ekki við hitt
fólkið í hálfan mánuð — hripar aðeins fáein orð á miða, ef
hún þarf eitthvað að hafa saman við það að sælda. Hún