Tíminn - 02.12.1947, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, þriðjudaginn 2. des. 1947
222. blað
GAMLA BIO
: l\it©íiehe
4, (Lilla helgonet)
*Sænsk söngva- og gamamnynd
,|gerð"‘eftir hinni frægu óperettu
Hervés
m
£. Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
A
V
t Sala hefst eftir hádegið.
TRIPOLI-BIO
Yítisglómr
y (Angel on my Shoulcler)
iMjög áhrifarík og sérkennileg
Imynd frá United Artists.
Sýnd kl. 7 og 9.
* llesticriim miim
Afar skemmtileg og falleg
,... hestamynd
j Sýnd kl. 3 og 5.
; — Sími 1384 —
NYJA BIO
Þín mun ég verffa
(„I’II be Yours“)
Falleg mynd og skemmtileg
með fögrum söngvum. Aðal-
hlutverk:
Deanna Durbin.
Tom Drake.
Adolphe Menjou.
Sýnd i dag (mánudag) kl. 3,
5, 7 og 9. Sala hefst kl. 11.
TJARNARBIO
Glæpnr og refsing
Stórfengleg sænsk mynd eftir
hinu heimsfræga snilldarverki
Dostojevskijs.
Hampe Faustman.
Gunn Wállgren
Sigurd Wallén
Elise Albin.
Bönnuð innan 16 ára,
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Tíminn
j Nýir kaupendur fá Tímann j
! til áramóta fyrir aðeins
5 krónur.
Þar með er fjölbreytt
jólablað.
Símið strax í
23 23
og pantið Tímann.
Sagnaritun á Aiþingi
Græsslaiasl og réttur
ísieudisaga
(Framhald af 5. síðu)
an fjallar um, eru íslending-
ar ekki að krefjasí annars en
beir hafa sögulegan, réttar-
farslegan og landfræðilegan
rétt til n'jfí krefjast.
Sá kyndugi atburður hefir
gerzt, að blað fv"sætisráð-
herran«, AlbÝðub!,aðið, hefir
tekið þessa tillögu illa upp.
Raunar undrar bað engan,
því að það hefir aldrei verið
skeleggt í málum íslendinga,
þegar Danir haf*. verið ann-
ars vegar. En vitanlega er
það höfuðfirra, sem raun er
að sjá í íslenzku blaði, að það
sýni einhveria óvináttu í garð
Dana, þótt íslendingar haldi
fram rétti sínum. Vonandi
talar Aiþýðublaðið hér ekki
fyrir munn forsætisráðherr-
ans og stjórnarinnar, því að
lialdi þessir aðilar á málinu
með drengskan og festu, er
annað ótrúlegt en að Danir
fallizt hér á réttmætar óskir
íslendinga.
X+Y.
Vcrðnr liyggð . . .
(Framhald af 4. síðu)
hin æskilegustu. Það verður
því tæplega bent á annan
stað hér við flóann, sem jafn-
ódýrt og hagstætt sé að setj-
ast a'ð með fyrirtæki þess-
arar tegundar.
Það orkar ekki tvímælis,
að hér er um mikið 07, að-
kallandi nauðsynjamál að
ræða, sem engan veginn má
skélfa'skólléýrum við.' Síidar-
afurðirnar eru veþímestu og
eftirsóttustu verðmætin, sem
íslendingar framleiða nú og
senda á erlendan markað.
Það má því ekki henda okk-
ur í þriðja sinn, þegar slík-
ur afli berst upp í hendurn-
ar á okkur, að við séum þess
varbúnir að nýta hann til
þess ýtrasta.
í frv. er ríkisstjórninni
veitt heimild til þess að'taka
allt að 8 millj. kr. lán til
þessara framkvæmda, og er
sú fjárhæð miðuð vi'ð það,
að ríkið standi eitt að bygg-
ingu verksmiðjunnar.
;; Það kennir oft margra
grasa í þingskjölum frá þing-
inanni Suður-Þingeyinga. —
5íér á dögunum sagði hann
frá því í greinargerð, sem
fylgdi einni af þingsályktun-
^irtillögu hans, að komið
iiefði. til mála að setja á fót
ýánsölu í sjálfu Alþingishús-
ínu, og hefði það ef til vill
orðið, ef forseti sameina'ðs
Alþingis ’nefði ekki beitt sér
á- móti því.
Sjálfsagt hafa margir
ífeirra, sem lásu þetta á þing-
skjalinu eða heyrðu frá því
sagt, hugsað og talað á
þressa leið: Svona eiga þing-
foísétár að vera. Skeleggir í
hverju máli og halda vörð
um heiður þingsins. Lán er
að hafa slíka við stýrið á
íöggj af arsamkomunni.
,En þessi fallega hetjusaga
hélt ekki fullu gildi nema
mjög takmarkaðan tíma.
Málið var rætt á Alþingi.
Þá varð það kunnugt, og
viðurkennt af sjálfri sögu-
hetjunni, að engar ráðagerð-
ir eða fyrirætlanir höfðu ver-
ið um þessa vínsölu í þing-
húsinu. Forsetar þingsins
höfðu aðeins verið með
spaugsyrði um þetta, ein-
hverntíma þegar þeir voru
að spjalla saman. Hér var
því ekkert til að beita sér á
móti.
Svona fór um söguna þá.
En hvenær kemur næsta
saga um hetjudáðir forseta
sameinaðs Alþingis í þing-
skjali frá þingmanni Suður-
Þingeyinga?
Söguvinur.
Sköinmtunarregl*
urnar skapa vöru-
l»urÖ nían leykja-
víkur.
(Framliald af 3. síöu)
leiðréttingar á hinu óviðun-
andi ástandi í innflutnings-
og skömmtunármálunum eru
auðveldar ef sérhagsmunir
fámennrar stéttar hafa ekki
of mikil ítök á hærri stöðum.
Því miður eru öll merki þess,
að þau ítök séu enn of mikil
og of sterk.
Vinnið ötnllega aö
útbrciðslu Timans.
Dánarminning
(Framhald af 3. síðu)
Hann var hreinn og djarf-
ur liðsmaöur og traustur
hlekkur í hinpi íslenzku þjóð
ar smíði Ætti byggð og bæir
nógu marga hans líka, mundi
mörgum málum öðru vísi
skipaö en nú er, og mætti
íslenzk æska, og hinn nýji
þjóðarstofn rækta hug sinn
og störf árvekni í anda
þessa manns, myndi framtíð
íslands verða bjargföst sig-
ursaga í trú á sjálfa sig, trú
á líf og starf, trú á fram-
sækni og þróun til bættra
og blómlegra byggða, og
þróttmikilla athafna bæja og
borga.
Þessi maður bar sigur úr
bítum viö hverjar þær at-
hafnir er hann tók sér fyrir
hendur, hann sigraði hverja
raun, og gafst aldrei upp.
Þessi maður hefir troðið veg
þeirra er eftir lifa. Eftir
þeim vegi er oss skylt að
feta meö sömu árvekni og
hann gerði.
Þá mun að leiðarlokum öðl-
ast sá sigur, er fold vor fagra
þráir og þarfnast til dáðríks
fóstur sona sinna og dætra.
Jens í Kaldalóni.
A. J. Cronin:
Þegar ungur ég var
þefinn og heyanganina lagði á móti okkur, og brumberja-
lunnarnir að húsabaki voru þegar orðriir eldgulir. Spó-
arnir flögruðu vellandi í kringum okkur, og býflugna-
sveimur suðandi í alblómguðum þyrninum. Kýr bóndans
höfðu leitaö sér þar athvarfs, sem skugga bar á, og þar
lágu þær nú í makindum og sneru allar höfðinu í sömu
átt. Þær voru svo latar, að þær nenntu varla að jórtra.
Endrum og sinnum slettu þær dálítið til eyrunum til
þess að fæla frá sér mývarginn, um leið og þær gutu til
ckkar stórum, votum augunum.
Við stefndum nú þvert yfir bithagann á klettahnjúka,
sem við höfðum komið auga á, lengra upp á hæðinni.
Mér virtust þessar lynghæðir, sem Gavin hafði leitt mig
é, teygja sig alla leið til himins. Landið var veðurbarið og
oyðilegt, og víða skiptust á mýrardrög og kalksteinsklappir.
Við gengum álútir, rétt eins og við teldum tryggara að
béygja okkur, svo að við rækjum okkur ekki í hvítar og
tásulegar skýjaslæðurnar, sem bárust fyrir golunni um
biáan geiminn. Við og við námum við staðar til þess að
virða fyrir okkur þróttmikil brönugrös eða mýrarmyrtur
eða önnur náttúruundur, sem Gavin kunni góð skil á, svo
sem sóldöggina, sem gefur frá sér límkenndan vökva, er
hún veiöir í litlar flugur, sem hún meltir síðan, og hina
drifhvítu heiðaklukku, sem er hverju blómi ilmríkari. Einu
srnni var ég rétt að segja búinn að stíga ofan á höggorm,
en Gavin var búinn að kremja hausinn á honum undir
skóhælnum sínum, áður en mér vannst ráðrúm til þess
að æpa. Loks klifruðum við upp á hæsta hnjúkinn, og þar
gæddum við okkur á nestinu, sem við höfðum tekið með
okkur.
Gavin leitaði að lóuegginu í heilan mánuð. En þraut-
seigja hans og naskni kom fyrir ekki. Kvöld eitt vorum
við á heimleið úr lengstu íerðinni, sem við höfðum enn
farið, þreyttir og daufir í dálkinn. Mér varð það á að nema
ftaðar við sefivaxið mýrarsund. Þaö var undarlegt, hvernig
þessar heiðar og það iðandi líf, sem þar leyndist, hafði
íangað hug minn. Ég beygði mig niður og ætlaði að grípa
íroskunga, sem ég hafði séð þarna á skriöi, En þá beindust
augu mín alveg ósjálfrátt að mosabendu, sem virtist flétt-
uð niður í þúfuna, er hún var á. Og þarna lágu þá þrjú,
stór egg í mosanum, með brúnum og gullingrænum yrjum.
Ég rak upp óp, og Gavin nam staðar og leit við. Hann
var þreyttur. En handapat mitt fékk hann þó til þess aö
snúa við. Ég benti steinþegjandi á þúfuna. Ég sá ekki
framan í hann, en af baksvipnum mátti ráða, hversu mikið
honum varð um. Ég vissi, að nú höfðum við loks fundið
lóuhreiður.
„Þarna fundum við það,“ sagði hann að síðustu. Hann
hirti ekkert um það, þótt hann væði upp fyrir skóna sína.
Hann seildist eftir einu egginu, og svo settumst við á þúfu,
þar sem þurrara var, þegar hann hafði sannfært sig um,
að það væri ekki til muna stropað. Hann blés úr því með
gætni og rétti mér það síðan. „Gerðu svo vel,“ sagði hann.
„Þetta er fallegt egg.“
„Framúrskarandi fallegt,“ svaraði ég. Ég horfði hug-
fanginn á það. „En hvað það var gaman, að við skyldum
loks finna lóuegg.“ Svo rétti ég honum það aftur, þegar ég
þóttist, hafa dázt nógsamlega að því. „GerÖu svo vel,
Gaviri.“
„Nei.“ Honum varð litið í áttina til hreiðursins, þar sem
enn voru eftir tvö egg. Ég vissi samt, að hann myndi frem-
ur ganga út í opinri dauðann en snerta þau.
„Nei, Gavin — heyrðu nú! Þú átt þetta egg.“
„Nei — þú átt það,“ sagði hann eins og ekkert væri. Þú
fannst hreiðrið, svo að þú átt það.“
„En ég hefði aldrei fundið það, ef ég hefði ekki verið
með þér,“ sagði ég. „Þú átt það — þú og enginn annarr.“
„Þú átt það,“ sagði hann með áherzlu. Ég gat þó ekki
annað en tekið eftir því, hve fölur hann var orðinn.
„Þú átt það,“ hrópaöi ég.
„Þú átt það,“ tautaöi hann.
„Þú átt það,“ sagði ég með grátstafinn í kverkunum.
Við héldum áfram að endurtaka þessi sömu orð, þar til
ég stóðst ekki lengur mátið. Ég sagði eins og var. „Gavin —
þú verður að trúa mér. Eggið er fallegt, en ég kæri mig
ekki um það. Ég á ekki nema örfá egg, en þú átt heilt
safn. Það eru froskar og drekaflugur og gullsmiðir og þess
háttar, sem ég er sólgnastur í. Ég fleygi egginu, ef þú vilt
ekki eiga það — það skal ég sýna og sanna ... “
Þessi hræðilega hótun hreif. Hann leit á mig, og gleðin