Tíminn - 06.12.1947, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, laugardaginn 6. des. 1947
226. blað
GAMLA BIÓ
Tarzan og hlé-
barSastnlkan
(Tarzan And The Leopard
Woman)
Ný amerísk ævintýramynd.
Johnny Weissmuller
IJrenda Joyce
Acquanetta.
Sýnd . kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
TRIPOLI-BÍÓ
í gSyshúsimi
Glaajmlíorgar
Atburðarík söngvamynd frá
Universal Pictures.
Aðalhlutverk leika:
Susanna Toster
Turham Bay
Alam Curtis.
Sýnd'-kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 14 ára.
Sími 1182.
Með lögum skal land
byggja
(Abilene Town)
Mjög spennandi kvikmynd frá
baráttu kúreka og heimamanna
eftir borgarastyrjöldina í Ame-
ríku. — Bönnuð börnum innan
14 ára. — Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Hesturinn minn
(My Pal Trigger)
Skemmtileg og falleg hestamynd.
Sýnd kl. 3. Næst síðasta sinn.
Ríki niannaiina
(Framliald af 4. síðu)
Hér er sömu söguna að
segja. Vanmetið Móahverfi
út um margar byggðir lands
ins. Gamalt fólk sem situr
á- jörðunum af ást og tryggð
til starfs og staða, en unga
fólkið margt fer í burtu, bæði
til iðnaðarins og ekki síður
að sjónum. En mörgum sjó-
manninum hefir farið sem
Aíoni Engihlíð. Starfið veitti
hónúm ekki það sem hugur-
inn þráði í æsku meðan út-
þráin brann. Mairga ágæta
baendur eigum við Vestfirð-
ingar, sem horfið hafa aftur
til ræktunar moldarinnar frá
öðrum störfum, og er þó hinn
m’esti munur hér og í Svíþjóð
og víðar erlendis, á óðals-
tryggð og rækt við feðraóðul
og starf forfeðranna.
Vonandi verður ekki öllum
svitadropum þeim sem fallið
hafa í ísl. jörð á undanförn—
um áratugum við umbætur
jarðanna gleymt af niðjun-
um.
Hvernig verður framtíðar-
riki mannanna á þessari
jörð háttað! Verður sú stefn-
an ofan á að innheimta öll
dáglaun að kvöldi, eiga að-
eins eina hendina og þiggja
aíltaf, en gefa aldrei?
Mennirnir eru stundum
vanþakklátir og gleyma góð-
gerðum án endurgjalds. En
NYJA BIO
Margie.
Palleg og skemmtileg mynd í
eðlilegum litum, um ævintýri
menntaskólameyjar. Aðalhlut-
verk:
Jeanne Crain
; Glenn Langan
Lynn Bari.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
TJARNARBIÓ
Félkið ®r skrítið
(People Are Funny)
Skemmtileg amerisk söngva- og
gamanmynd.
Jack Haley
Helen Walker
Rudy Vallee.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
| Tíminn
! Nýir kaupendur fá Tímann |
^ til áramóta fyrir aðeins |
5 krónur. j
Þar með er fjölbreytt j
j jólablað.
Símið strax í
2323
og pantið Tímann.
móðir náttúra og moldin,
jafnvel íslenzk jörð, er ekki
vanþakklát. Hún gleymir
engri velgerð, en geldur aft-
ur með vöxtum það sem fyrir
hana er gert, ekki alltaf í nú-
tið, en ævinlega síðar.
Uppgripin við námarekstur
og iðnað eru oft mikil og
skjótfengin. En námum
hættir við að tæmast, jafn-
vel gullkistunni okkar kring-
um strendur landsins.
Ég minnist þess að eitt
sinn átti ég tál við stórbónda
við Djúp sem jafnframt
hafði' lengst af ævi sipnar
verið íormaður í Bblungar-
vík. Sagðist hann aldrei hafa
út fyrir landsteina komið og
þekkja ekki uppgripin í gull-
námunum ytra nema af af-
spurn, en enga gullnámu
gæti hann hugsað sér er veitt
hefði meiri uppgripaauðæfi
en fiskihlaupin í Bolungar-
vík. En hvað gerði þessi bóndi
við gullið sem hann gróf þar
upp úr sjónum? Hann lagði
það 1 jörð sína. Gerði harð-
skerslu jörð að höfuðbóli,
sem enn sér 'merki, svo nú
er þar stórbúskapur með
hægu móti, án mikils fólks-
afla, og gaman er að minn-
ast þess, að jörðin sú hefir
nú dregið til sín ungan Bol-
víking, skipstjóraefni, og
vonandi finnur hann gullið
þar innra, sem gamli maður-
i
s
inn gróf niður, ekki síður en
úti á miðunum.
Höfum við íslendingar ráð
á því að láta jarðir fara í
eyði heldur en Svíar? Ég
held ekki. Uppgripin við sjó-
inn eru góð, ef hyggilega er
að farið, en allt minnkar sem
af er tekið, án þess að nokkru
sé bætt upp," og ekki búum
við einir að landgrunni ís-
lands, því miður. En viö er-
um svo margir, þó fámennir
séum, að við gotum skipt
okkur milli nytsamra starfa
í þessu landi, ef við látum
ógert að lifa á öðrum að
óþörfu.
Við íslendingar eigum
okkar skrifstofumenn með
hvítar hendur, sem segja:
„Það borgar sig ekki að erja
þessi smákot.“
Sumir þeirra virðast hafa
gert það að lífsstarfi sínu að
leiða þjóðina burtu af kot-
unum, úr sjálfstjórnarríki
bóndans í þjónsstöðuna á
stórbúunum og stóriðnaðin-
um.
Til margs hefir verið grip-
ið, i baráttunni fyrir því að
frelsa bændur frá sjálfum
sér, m. a. með því að gera
kjör þeirra manna innlendra
og erlendra, sem líta starf
bóndans réttu auga og láta
stétt hans og stöðu njóta
sannmælis, svo að jafnvel
misindismennirnir og þeir
sem afvega hafa leizt, eru
gerðir mannlegir.
Þó að hafgúusöngurinn
geti stundum virzt heillandi,
þá er mannsröddin fegurri og
hollari.
Erleiit yfirlit
(Framhald af 5. síðu)
öldungadeildin samþykki það, en
vafasamt er talið, að deildin treyst-
ist til þess rétt fyrir forsetakþsn-
ingarnar, því að slíkt myndi mæl-
ast illa fyrir víða í Bandaríkjun-
um. Þá er líka ólíklegt, að það
fengist samþykkt í Öryggisráðinu,
— en það myndi taka endanlega
ákvörðun um þetta, — að Banda-
ríkjunum yrði falið að sjá um
skiptinguna. Rússar myndu senni-
lega ekkert kæra sig utp amerískan
her í Palestínu. Bjóðist Rússar
hins vegar til þess að annast þar
hergæzlu til jafns v<^' Bandaríkja-
menn, myndi það sennilega stranda
á Bandaríkjamönn'.i^i, er ekki
teldu æskilegt að fá rússneskan
her til Palestinu. Þannig er erfitt
£‘ð sjá, hvernig sameinuðu þjóð-
irnar ætla að tryggja sæmilega
framkvæmd á ákvörðun sinni um
skiptingu Palestínu, en það er
stærsta ákvörðunin, sejn hingað til
hefir verið tekin á þingum þeirra.
Það mun skipta miklu fyrir álit
sameinuðu þjóðanna í. framtíðinni,
að reynslan sanni, að ekki hafi
hér mátt sín meira kapp en for-
sjáJni.
Islenzk
frímerki
Kaupi allt. Hæsta verð í boði.
Komið eða sendið merkin í
pósti og staðgreiðsla fylgir
um hæl.
Ricliardt Ryel
Skólastræti 3.
Auglýsið I Tíiuauum.
A. J. Cronin:
Þegar ungur ég var
Murdoch, sem lá fram á eldhúsborðið, tautandi og andvarp-
andi yfir bókum sínum. Ég arkaði þess vegna upp stigann
með böggulinn, opnaði herbergi Kötu og lagði hann á drag-
kistuna, eins og Jimmi hafði falið mér að gera. Ég hafði
aldrei fyrr komið inn í herbergi Kötu, nema ég væri bein-
línis boðaður þangað, og nú notaði ég tækifærið til þess að
skoða mig dálítið um — meðfram af forvitni og meðfram af
því, að mér fannst erindrekstur minn veita mér rétt til
þess. Fyrst beindist athygli mín, að glösum, sem í var ilm-
vatn og bórvatn, og síðan að dós með andlitssmyrslum, sem
Iá hjá speglinum. Þar voru'líka mörg tímaritshefti og vafið
pappír utan um. Ég gat ekki annað en rýnt í þau. Framan
á því efsta stóð stórum stöfum. „Fegurö án saurgandi
læknisaðgerða. Aðferð frú Bolsovers til þess að breyta lögun
brjóstanna.“ Á næsta hefti, sem ég leit á, stóð þessi ein-
kennilega fyrirsögn: „Hvers vegna verður það hlutskipti
ungra stúlkna að verma bekkina?“ — Ég var einmitt í þann
veginn að hefja nánari eftirgrennslanir, um merkingu þess-
arar dularfullu fyrirsagnar þegar hurðin opnaðist og Kata
kom inn.
Hún sótroðnaði undir eins af reiði og hnyklarnir á enni
liennar tútnuðu út. Það vildi mér til happs, hversu snarráð-
ur ég var.
„Ó, Kata,“ hrópaði ég. „Ég kom með dálítið, sem þú hefir
ekki átt von á.“
Hún atyrti mig ekki, en eyrun voru enn eldrauð, og það
var ískyggilegt fun í augum hennar.
„Hvað er það?“ spurði hún tortryggnislega.
„Það er gjöf, Kata!“ Ég benti á-böggulinn á dragkistunni.
Hún horfði vantrúaraugum á böggullinn, en lét sér þó
nægja að veita mér hógværa áminningu: „Þú verður að
muna það, Róbert. að þú mátt aldrei fara óboðinn inn í
herbergi ungrar stúlku.“ — Svo tók hún böggulinn, settist
a rúmstokkinn og opnaði hann að mér ásjáandi. Það var
margvafið silkipappír után um innihaldið, en loks kom þó
i Ijós skráutleg askja með marglitum böndum og borðum —
og í henni þrjú pund af bezta súkkulaði. Ég var alveg sann-
færður um, að Kata hafði aldrei fengið þvílíka gjöf á ævi
sinni. Ég gaut augunum upp á hana og sagði glottandi:
„Ert ekki glöð, Kata? Þetta er frá Jimma. Hann bauð
mér út á knattspyrnuvöllinn í dag — hann Jimmi Nigg,
þú manst... “
Það væri erfitt að lýsa svipbrigðum Kötu. Hún var í senn
undrandi, glöð og vonsvikin. „Nú, það er frá honum?“
sagði hún loks og kerrti sig. „Þá held ég, að ég endursendi
það.“
Ég greip andann á lofti. „Nei, Kata,“ stamaði ég og.
kingdi munnvatni mínu. „Það myndi særa Jimma. Og
svo ... “
Kata gat ekki annað en brosað, og þó að bros hennar
væri þurrt og ylvana, þá fannst mér hún fríkka mikið,
við það. „Jæja — jæja þá^," sagði hún. „Ég skal að minnsta
kosti gefa þér bita. En sjálf snerti ég aldrei við þessu.“
Ég var ekki seinn á mér að nota mér þetta boð. Ég hremmdi
tafarlaust stóran mola, er fylltur var appelsínukremi, sem
bráðnaði á tungu mér og skildi eftir dásamlegt bragð í.
munninum.
„Hvernig finnst þér það?“ spurði Kata, og nú varð henni
á að kingja munnvatni sínu.
Ég svaraði með óskilj anlegu kvakli.
„Bara það hefði verið einhver annar en Jimmi Nigg!“
sagði Kata hugsandi.
„Því það?“ spurði ég. „Jimmi er ágætis náungi — þú
nefðir bara átt að sjá hann í dag. Og veiztu það, að hann
þekkir miðframherjann í Levenfordliðinu?“
„Já — en hann kann enga mannasiði, enda ekki annað
en katlasmiður. Hvernig á annað að vera — maður, sem
unnur þess háttar vinnu? Og svo hefi ég líka heyrt, að
honum hætti í þokkabót til að fá sér í staupinu.“
Af einhverjum ástæðum flaug mér afi í hug, og ég svar-
aði með orðum, sem ég hafði heyrt hann segja, þegar
eitthvað keimlíkt þessu var til umræöu:
„Engan drepur það!“
„Getur verið, en ... “ Kata stokkroðnaði og virtist varla
vita sitt rjúkandi ráð. „En svo eru það fæturnir á honum.“
„Fæturna á honum skaltu ekki hugsa um,“ svaraði ég
hátíðlega. , .
„Það er þó ekki hægt annað, þegar menn eru svona
svigfættir,“ sagði Kata andvarpandi.
Ég velti vöngum. „Er það einhver annar, sem þér lízt
betur á, Kata?“ spurði ég ísmeygilega.