Tíminn - 11.12.1947, Blaðsíða 6

6
TÍMTINN, fimmtudaginn 11. des. 1947
230. blað
GAMLA BIÓ NYJA BIO
Tarzaii ©g Iilc- Margie.
barðastíílkasi Jeanne Crain Glcnn Langan
(Tarzan And The Leopard Lynn Bari.
4 VVoman) Sýnd kl. 9.
* Ný amerísk ævintýramynd. * Johnny Weissmuíler SSefgsd Tarzaias
’ Brenda Joyce Mjög spennandi mynd, gerð eftir einni af hinum þekktu
Acquanetta. Tarzansögum.
Glenn Morris
áSýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Eleanor Holm
't Sala hefst kl. 11 f. h. Sýnd kl. 5 og 7.
V A TRIPOLI-BÍÓ A TJARNARBIÓ
r„Pan Amerieama” Mísrariiir lirimclu
' Amerísk dans- og söngvamynd, (The Walis came cumbling
-tekin af RKO Radio Pictures. down)
Aðalhlutverk leika: Afar spennandi amerísk lög-
Philiip Teary reglumynd.
Audrey Long Lee Bowman
Robert Benchley Marguarete Chapman
Eve Arden
Sýnd ki. 5, 7 og 9. Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sími 1182. Bönnuð innan 16 ára.
i Carnegie ISall
:=Stórkostlegasta músíkmeynd,
sem gerð hefir verið.
v- Sýnd kl. 9.
f Morgnnstnnd í
Ilollywood
v Músík- og gamanmynd með
,’Spiki Jones og King Cole tríó-
,inu. — Sýnd kl. 5.
HLJÓMLEIKAR KL. 7
— Sími 1384. —
Nú er gott að
gerast kaupandi
í T ímans
Áskriftasími
2323
!
&íldarsala til
iPInnlands
A . " -3 '
(Framhald af 5. síöu)
fiátarnir liggja nú í tuga-
tali í höfn og geta ekkert að
gert, nema beðið.
Það er dýr hver dagurinn í
tílíðskapar veðri o" um þetta
Ifeyti árs er allra veðra von
ög möguleikar til veiða geta
yerið búnir þegar minnst
^arir.
2 Á öllu meginlandinu er nú
feitmetishungur. Það er eng-
Úm vafa bundið, að margar
þjóðir mundu fegnar vilja
kaupa þessa síld frysta eða
saltaða. Þegar mun líka hafin
^ala til Þýzkalands.
4 Það er einnig líklegt, að
ýinnar vildu kaupa saltsíld.
Þeir fengu ekki nema lítinn
filuta af þeirri síld í sumar,
sem þeir höfðu samið um.
: Á síðasta ári var svo lítið
Síldarmagn fáanlegt til Finn-
fands, að henni var úthlutað
jeins og læknislyfi til borgar-
búanna, 1 kg. á fjölskyldu.
Af Finnum getum við keypt í
staðinn pappír og timbur,
'fyrir það höfum við alltaf
full not.
* Gott væri að heyra álit
fieirra manna, sem þessi mál
hafa með höndum, hvort ein-
hverjir slíkir möguleikar eru
.ekki fyrir hendi til þess, að
feem mest verðmæti verði úr
síldinni. — H. P.
Laiiduámsmcnn
íslands voru ekki
Norðmenn
(Framhald af 3. síðu)
landnám Grænlands. Land-
nám Grænlands fer fram á
landi, sem komið er undir
íslenzkt þjóðfélagsvald fyrir
landnámið, og það er íslenzka
þjóðin ein, sem nemur Græn-
land allt í einu með skipu-
lagsbundnum landnámsflota
986, hálfum öðrum manns-
aldri áður en fyrsti vísir til
myndunar norsku þjóðarinn-
ar varð til.
Jón Dúason.
Frímerki
Allar tegundir af notuðum
íslenzkum frímerkjum kaupi
ég hærra verði en áður hefir
þekkst.
WILLIAM F. PÁLSSON
Halldórsstöðum, Laxárdal,
S.-Þing.
Anglýsið í Timanum.
ÍJrslií dciluináls
(Framhald af 4. síðu)
Ef Bragi Sigurjónsson hefði
verið sá áhrifamaður, að
geta með skrifum sínum
stöðvað fjárskiptin í Reykja-
dal í haust, þá hefði hann
unnið stórfellt óhappaverk
og orðið fæðingarhéraði sínu
þungur ómagi og langvinnur.
Það er sumum gott að orka
litlu.
Bragi er í þeirri aðstöðu
nú, að hann má taka undir
með manninum, sem sagði:
„Drottinn, ég þakka þér, að
ég gat ekki“.
Ég ræði, aö þessu sinni,
hvorki pólitík né kosningar
við Braga Sigurjónsson, frek-
ar en ég ræði hér nýútkomna
ljóðabók hans. Hvort tveggja
væri þó létt og gott umræðu-
efni við hann. En pólitík og
kosningar koma afstöðu
minni til fjárskiptanna í
Reykjadal ekki meira við,
heldur en ljóðin afstöðu hans
til „mæðiveikinnar í sauð-
kindinni“.
Samt vil ég segja honum,
að það er „hundalogik“ hans
sjálfs, að ég hafi gert ráð fyr-
ir, að hann yrði ríkur af at-
kvæðum fyrir uppþot sitt
um fjárskiptin. Það hefir
mér aldrei komið til hugar,
að hann gæti orðið. Hitt er
annað mál, að hann kann
sjálfur að hafa látið sér
detta eitt eða tvö atkvæði í
hug, samkvæmt lögmálinu:
„Lítið dregur vesælum“.
Og hvað gæti frekar verið
honum til afsökunar, þótt
mannborlegt sé það að vísu
ekki?
Ég gæti ekki, þótt ég væri
allur af vilja gerður, spáð
Braga miklu gengi í Þingeyj-
arsýslu eftir framkomu hans
í þessu þýðingarmikla máli
héraðsbúa.
Ég hafði eitt sinn trú á því,
að hann mundi geta orðið
sýslunni að liði og aukið
hróður hennar.
Nú finnst mér og fleirum,
— i hreinskilni sagt, — að
reynslan hafi sýnt, að full
ástæða, sé til þess, að óttast
gagnstæðuna.
Einu sinni kynntist ég
strák, sem vildi ólmur glíma,
datt venjulega, en barði þá
oftast og sparkaði liggjandi í
þann, sem lagði hann.
Svo var það, að jafnaldri
stráksins tók hann eitt sinn,
þegar hann hagaði sér þann-
ig eftir að þeir höfðu glímt
og flengdi hann í margra
manna viðurvist.
Þetta varð stráknum sú
ráðning, að hann lagði að
mestu niður ósið glímulok-
anna.
Með skrifum sínum um
fjárskiptamál Þingeyinga
minnir Bragi mig á þennan
strák.
Hann er áleitinn eins og
strákurinn, dettinn eins Qg
hann, og reynir að berja og
sparka liggjandi eins og
hann.
Nú er eftir að vita, hvort
hann reynist eins þroskaður
og strákurinn, að láta úr-
slitin sér að kenningu verða.
Bergur Jónsson
héraðsdómslögmaður
Málflutningsskrifstofa Lauga
veg' 65, sími 5833. Heima:
Hafnarfirði, sími 9234 t
A. J. Cronin:
Þegar ungur ég var
aukalega á kvöldin — leit afsakandi til hinna og sagði:
„Róbert greyið hefir verið svo lasinn í dag.“
Mér fannst hjartað nema staðar í brjósti mér. Ég starði
girugum augum á feita og girnilega sneiðina. Hvers vegna
sagði ég þeim ekki eins og var? — Nei — og aftur nei. Ég
gat ekki fengið mig til þess. Þau bönd, sem tengdu mig
við rómversku kirkjuna, voru allt of viðkvæmt umræðu-
efni á þessu heimili. Það hafði verið lagt á hilluna í eitt
skipti fyrir öll, og ef ég yrði til þess að fitja upp á því á
íiý, hlaut það náttúrlega að leiða af sér voðalegan úlfa-
þyt og sjálfsagt hættulegt brambolt, sem helzt yrði líkt við
það, er sást á mynd ömmu gömlu, þegar Samson koll-
velti musterinu. Ég sá í anda svipinn á pabba — og það
var nóg ...
En það var nú samt hann, sem bjargaði mér úr klípunni
i þetta skipti.
„Strákurinn hefir auðvitað étið óþroskuð stikilsber,“ sagði
hann önuglega. „Láttu hann fara sem fyrst í bælið.“ Svo
tók hann sneiðina fallegu af diskinum mínum og færði
hana yfir til sín.
Ég hafði auövitað ekki tekið svo mikið sem eitt af- þessum
liálfgrænu stikilsberj um hans. Ég reyndi samt ekki að bera
aímér sakirnar. Ég var feginn því, að mér var skipað í rúmið,
jafnvel þótt ég fengi engan kvöldmat.
Á sunnudagsmorguninn skreiddist ég á fætur, áður en
aðrir vöknuðu, læddist út og hélt til messu. Klukkan var sjö.
Ég settist á einn af öftustu bekkjunum og fól andlitiö í
lióndum mér, þegar offurskálin var borin i kring. Þetta var
íalleg kirkja ,byggð af frægum meistara, gotnesk að stíl.
Ég fánn, að þetta var heilagt hús — það þorði ég ekki að
bera brigður á, eftir að ég hafði séð marglitar myndirnar
i rúðunum, drifhvítt altarið og súlurnar, sem meginhvelf-
ingin hvíldi á í hátíðlegum virðuleik. En þessi morgunstund
veitti mér þó enga hugfró — það kom fyrir ekki, hvernig
sem ég þultíi bænir og ávarpsorð, sem ég kunni. Ég skalf í
lmjáliðunum, þegar faðir Roche steig í j^rédikunarstólinrf.
Kannske ætlaði hann að hella úr skálúm reiði sinnar yfii’
mig, hinn trúlausa liðhlaupa, sem skorti þrek og staðfestu.
En það sem hann gaf söfnuði sínum til kynna, var samt hér
En það sem hann kaf söfnuði sínum til kynna, var samt hér
um bil eins hræðilegt. í næstu viku voru imbrudagar, og
það átti að fasta miðvikudag, föstudag og laugardag. Guð
myndi ekki neina miskunn auðsýna þeim, sem væru svo
reikulir og trúvana, að þeir kýldu vömb sína af kjöti þessa
c'aga. Ég rölti grátandi heim, sundurnístur af þessum ægilega
boðskap, og endurtók í sífellu,- milli þess sem ég snökti:
„Miðvikudagur, föstudagur, ,laugardagur.“ Það var sjálfsagt
ekki gott að óhlýðnast guði. En samt var ég miklu hræddari
við þennan skelfilega kanúka, sem skipaði mér að gera það,
sem var ógerningur.
Heppnin var með mér á miðvikudaginn. Mamma var önn-
um kafin við að búa sig undir stórþvott, og hana grunaði
ekki neitt^ þegar ég sagði henni, að ég gæti ekki komið heim
í hádegismatinn, því að ég yrði að lesa í skólanum í mat-
málstímanum. Hún svaraði mér annars hugar og bað mig
að smyrja fáeinar brauðsneiðar handa mér og láta sultu
ofan á þær. En hún var betur á verði á föstudaginn, þegar
ég ætlaði að beita sömu lyginni. Hún skipaði mér hvössum
rómi að koma heim og borða heitan og sómasamlegan mat.
Það voru kjöthnúðar, er hún bar fyrir mig, og svipurinn á
henni, þegar hún strunsaði frá borðinu, boðaði mér ekki
neitt gott, ef ég yrði ekki búinn með matinn, er hún kæmi
aítur.
Drottinn minn dýri, hvað ég kvaldist! Enginn skeggjaður
Júði, sem rannsóknarrétturinn forðurn píndi til þess að eta
bióðhráa svínasteik, hefir þolað slíkar þjáningar sem ég.
Ég mændi sárbiðjandi á Murdoch, sem maulaði mat sinn af
bez.tu lyst. Hann leit forviða á mig. Hann var einn viö borðið
með mér í þetta sinn, því að Kata hafði ekki komizt heim úr
skólanum, sökum annríkis vegna sumarleyfanna, er fóru
í hönd.
„Murdoeh,“ hvíslaöi ég í öngum mínum. „Mér veröur svo
liræðilega illt í maganum af þessu.“ Og svo steypti ég öllu
af diskinum mínum yfir á disk hans, áður en honum ynnist
raðrúm til þess að koma í Veg fyrir það.
Hann glápti á mig. En hann hreyfði þó ekki neinum and-
mælum, því að hann var sólginn í allt, sem kjötkyns var.
En ekki gat hann stillt sig um að segja: „Þú ert orðinn fyrir
grænmetið upp á síðkastið.“
Ég laut höfð'i og hámaði í mig þær af kartöflunum, sem
sósan hafði ekki helzt yfir. En óttinn læsti sig um sál mína.