Tíminn - 18.03.1948, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, fimmtudaginn 18. marz 1948.
64. blaS
**UAMLA BÍÓ
Amor í vcðreiðiun.
(She Went to the Races)
Skemmtileg og spennandi
amerísk kvikmynd
James Craig
Frances Gifford
Ava Gardner
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
^TRIPOU-BÍÓ
NYJA 3/0
Metjan frá
MÍeMgíEM.
(Michigan Kid)
Afar fjörug og spennandi œv-
intýramynd, í eðlilegum litum.
Aðalhlutverk:
Jon Hall
Rita Johnson
Victor McLaglen
Bönnuð yngri en 14 ára
Sýning kl. 5, 7 og 9
TJARNÁRBÍO
—Perlukéngsir á Suðnrhaf sey j um Atvik í Piceaetilly.
(PicadiIIy Incident)
(Wallaby Jim of the Islands) Afar spennandi og vel leikin amerísk mynd. Spennandi ensk ástarsaga úr
ófriðnum.
Aðalhlutverk:
Ruth Coleman Mamo Clark Anna Neagle
George Houston Michael Wilding
, Sýnd kl. 5, 7 og 9. . Bönnuð börnum innan 16 ára. » Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sími 1182.
Loðni apiam.
(The Hairy Ape)
Akaflega spennandi og vel leik-
in amerísk kvikmynd.
Aðalhlutverk:
William Bendix
Susan Hayward
/ «$> John Loder
Bönnuð börnum yngri en
16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Erlent yfirlit
Z (Framhald af 5. síðu)
ÍTaft, sem hefir verið talinn áhrifa
•wiesti maður í þingliði republikana,
beitti sér gegn henni.
Þa^ piá líka þakka Vandenberg
$érstaklega, að Marshallhjálpinn
jjær jafn greiðlega samþykki
1?anc!arikjaþings og raun ber vitni.
Taft gerði tilraun til þess í öldunga
áeildinni að fá henni breytt, en
Tarð að Iáta í minnipokann fyrir
yandenberg. Hefir Vandenberg
ýijög vaxið fyrir framkomu sína í
.þessu máli og hefir það ekki síst
ýtt undir það umtal, að hann sé
ifieppilegur sem forsetaefni fyrir
-republikana.
’ Vandenberg er maður myndarleg
~(ir. Harm er virðulegur, en látlaus
í framgöngu. Hann er góður ræðu-
maður. og lætur sér einkum um-
hugað um rökfastan málflutning.
Hann er maður sérlega átthaga-
rækin og tekur enn þátt í ýmsri
félágsstarfsemi heima í Grand
iRapids. Michiganbúar eru líka
mjög hrifnir af honum og virðist
ákveðnir í því að beita sér fyrir
framboði hans.
Ýmsir vilja álíta, að það muni
styrkja aðstöðu Vandenbergs til að
hljóta kosningu sem forsetaefni
repúblikana, að hann hefir sig ekk
ert' í frammi í þeim efnum og sæk-
ist okkert eftir því. Þessvegna skap
ast síðu andstaða gegn honum að
hálljiji ^ þeirra, sem eru að bérjast
fyrir öðrum forsetaefnum. í ýms-
um blöðum hefir sú skoðun verið
látin uppi, að það myndi. verða
sterkasta framboð republikana að
hafa Vandenberg í aðalsætinu, en
Stassen í varasætinu.
Tapaðsu* lcikiu*.
(Framhald af 3. síðu)
eigi mismunandi erfitt meS
að ráða við ýmsar tilhneiging
ar, segir það ekki til um mann
gildið í heild. Einn hefir
veika drykkjuhneigð, þó að
venjist víni, en er þræll á-
girndar sinnar, eða illmælgi
er honum óviðráðanleg á-
stríða. Hver er þá mestur
manndómsmaður? Þó að róg-
berinn og okurkarlinn ræki
störf, enda þótt þeir liggi
flatir fyrir ástríðu sinni, jafn
vel gegn betri vitund, er vand
séð, að manndómur þeirra
og manngildi sé að meira fyr-
ir því. En drykkjufýsnin er
að vissu leyti hættulegasta á-
stríðan, enda sú sem auðveld-
ast er að komast hjá vandræð
um af, þar sem hún þarf að-
fengin efni til að verða að
tjóni.
Drykkjumaðurinn er bor-
inn til grafar og menn tala
um hríð um ógæfu hans. En
að kvöldi sezt fjöldi unglinga
að gamanmálum, þar sem
þeir gleðjast við þann drykk,
sem varð honum að auðnu-
leysi. Virðulegustu valda-
menn kalla það halanegra-
hátt, ef þjóðfélagið sjálft fái
ekki að hafa forgöngu um að
halda drykkjusiðunum að
þjóðinni í veizlum sínum. Fín
asti og glæsilegasti. veitinga-
staður höfuðborgarinnar er
rekinn sem skóli í drykkju-
skap og margs konar menn-
ingarfélög og samtök umbóta
manna keppast um að annast
þar tímakennslu. Og á þús-
undum heimila þykir áfengið
sjálfsagt til skemmtunar, þar
sem hlæjandi húsmæður
hampa þessum djöfullegu
drykkjum, sem mestri bölv-
un valda í mannfélaginu.
Þannig mætir þjóðin hinni á-
takanlegustu alvöru með
sljóu kæruleysi í tízku-
blindni og vanaviðjum.
Bindindismenn hafa beðið.
Ldðarahöfiradiir
(Framhald af 5. síðu)
áður. Þrátt fyrir þau, getur
verið komin bróðurlegasta
samvinna milli kommúnista
og kapitalista áður en blekið
er þornað á síðustu æsiskrif-
um Mbl. Kommúnistar þurfa
ekki annað en að bjóða í-
haldinu einhvern vænan bita,
líkt og „steiktu gæsirnar“
vorið 1942. Það mun ekki
standa á íhaldinu að gleypa
agnið.
Saga sjálfs piltsins frá ísa-
firði er ágæt sönnun fyrir
þessu. Á sama tíma og hann
skrifar æsiskrifin um komm-
únista í Mbl., vinnur hann
með kommúnistum í bæjar-
stjórn ísafjarðar. Sú sam-
stjórn er á góðum vegi að
setja bæjarfélagið á hausinn.
En kommúnistar halda pilt-
inum rólegum í flatsænginni
með því að gefa honum góð-
an bita. Hann er nefnilega
talsvert metorðagjarn og hef
ir gaman af því að heita for-
seti bæjarstjórnar, þótt ekki
mæti hann á bæjarstjórnar-
fundum nema einu sinni eða
tvisvar á ári. En fyrir stuðn-
ing kommúnistanna verður
liann að vinna ýms miður
heiðarleg verk, eins og t. d.
þau að láta blað sitt á ísa-
firði prenta upp versta ó-
þverran úr Þjóðviljanum um
einn forustumann alþýðu-
samtakanna þar!
Og svo þykist pilturinn
vera óskapleg hetja í barátt-
unni gegn kommúnistum og
vilja ólmur samstarf borgara
legu aflanna, þegar hann er
að skrifa forustugreinarnar í
Morgunblaðið!
Tólfunu mkastar þó
fyrst, þegar hann þykist þess
umkominn að ávíta Tímann
fyrir slælega baráttu gegn
kommúnistum — Tímann,
sem jafnan hefir staðið
fremstur íslenzkra blaða í
raunhæfri baráttu gegn
kommúnistum og barðist
einn af aðalblöðum flokk-
anna gegn kommúnistum,
þegar áhrif þeirra voru mest
og skaðlegust hér á landi fyr-
ir sameiginlegan tilverknað
nokkurra forsprakka í Sjálf-
stæðisflokknum og Alþýðu-
flokknum.
Nei, íhaldsins fals og hræsni
tekur enginn hugsandi mað-
ur alvarlega. Enginn, sem vill
vinna á áhrifaríkan hátt
gegn kommúnistum, getur
skipað sér undir merki Sjálf-
stæðisflokksins, sem hvað
eftir annað hefir samrekkt
með kommúnistum í verka-
Iýðssamtökunum og ríkis-
stjórninni og myndi vafa-
laust láta kommúnista kaupa
sig til þess einu sinni enn, ef
þeir biðu honum góðan bita,
eins og líka sést á því, sem er
að gerast á ísafirði. Þeir, sem
vilja sigrast á kommúnis-
manum, skipa sér um Fram-
sóknarflokkinn, sem alltaf
hefir verið óhvikull í barátt-
unni gegn honum og berst fyr
ir því að hann verði sigraður
með hinum réttu aðferðum,
auknum félagslegum framför
um og réttlæti.
X+Y.
A. J. Cronin:
imgLir eg var
ósigur.Góður maður.sem þeir
vildu bjarga, er fallinn frá.
Ögrandi tala sigurvegararnir
um vesaldóm og leikaraskap
bindindismanna og halda
píslargöngunni áfram með
önnur fórnarlömb tízku sinn-
, (Framhald á 7. síðu)
Pabbi var dapur í bragöi og áhyggjufullur — hann hafði
verið það upp á síðkastið. Hann var lika orðinn ennþá magr-
ari en hann hafðí verið. Hörundsliturinn var orðinn ösku-
grár, og gremj ah"'skein úr hverjum drætti, kinnarnar holar
og sognar og varirnar hálfu þynnri en áður.
„Nú eru fjórtán liðnir frá mánaöamótum,“ sagði hann
raunamæddur, „og ekki hefi ég enn frétt neitt frá Adam.“
„Það er kannSfee ékki nema eðlilegt," svaraði Kata.
„Þú hefir sagtiSað fyrr. Þú mannst, að hann lofaði mér að
borga mér i'imhi af hundraði í vexti af þessum níu hundr-
uðum, sem ég iáuaði honum, ef það færist fyrir, að hann
breytti liúsinu. En nú hefi ég enga vexti fengið í hálft ár.“
Þegar ég var;-baTn, trúði ég þvi statt og stöðugt, að Adam
væri einn þeirrayíÉm alltaf kynnu að snúa snældu sinni rétt,
hvernig sem allt yeltist. Ég hélt, að hann væri fæddur til
þess að raka að sér auði. Það bar sjaldan til, að ég sæi
hann nú orðið, en. eigi að síður var mig farið að gruna, að
hæfileikar hans settu sér takmörk, þrátt fyrir öryggið í fasi
hans og framgöögtv. Ef til vill átti það rót sína að rekja til
algengrar feyrú-í 'fari margra Skota, sem halda, að þeir séu
skrattans séðii’ k^rlár: Honum hætti við að vanmeta and-
stæðinga síná. .
Adam var aUt-of..viss um, að hann gæti snúið á aðra. Hann
hafði ekki grunáð’iþað, að eigendur húsanna í kringum hús-
ið, sem hann koyþti, þegar hann fékk pabba í félag við sig,
myndu setja sig'Upþ á móti því, að hann breytti því í leigu-
hús. En það kpih'samt á daginn, að þeir gerðu það, og þeir
voru nógu ríkir-pgAhrifamiklir til þess að setja honum stól-
inn fyrir dyrnar, :Lögfræðingar þeirra tóku að véfengja eign-
arhald hans á húsinu. Adam hafði lagt allar eigur sínar í
þetta fyrirtæki ög tælt pabba til þess að fórna sparifé sínu,
og nú var honúm iiótað kostnaðarsömum málarekstri. Hann
vissi auðvitað, að lrann átti húsið með fullurn rétti. En samt
sem áður var ekki um að villast — andstæðingar hans voru
honum ofjarlaiv
„Ætiaði ekki’ éinhver skólastofnun að kaupa húsið?“
spurði Kata.
„Það varð ekkért af því,“ svaraði pabbi dapurlega. „Hann
losnar aldrei við það.“
„Taktu þér þetta ekki svona nærri, pabbi. Adam er í góðri
stöðu og borgar þér allt áður en lýkur. Sjálfur ert þú dável
efnaður. Þú fæfð‘sæmileg laun, amma er sjálfri sér nóg, og
Róbbi vinnúi’ fýtir kaupi.“
Pabbi varð f,ölári og fölari. Nú var hann orðinn svo sár-
reiður, að hann gat varla talað.
„Veizt þú yfirleltt, hvers virði peningar eru?“ spurði hann.
„Hvaða maðúi’héidurðu að vilji fleygja spárifé sínu svona í
sjóinn — og éiga; það svo á hættu að verða að lifa á bón-
björgum í ellinnl?“
„Vertu ekki áð.þessu þvaðri, pabbi,“ sagði Kata sefandi,
én þó með talsyerðum alvöruþunga. „Þú færð eftirlaun. Og
þú ert alltaf aðleggja fyrir peninga. Nú geturðu meira að
segja haft vinhúkönu, sem þú gerðir aldrei meðan vesa-
lings mamm'a lifðí.“
„Ég vildi, ao móðir þín lifði, svo að hún gæti heyrt til þín.“
Augu pabba skutu gneistum. Svo lækkaði hann róminn. „Þú
! getur ekki imyndað þér, hvílík ósköp þessi stelpa hámar í
sig. Og ekki nóg' með það — hún hefir líka brotið tvo beztu
; diskana. Það ér 'ÚsVífið af þér að minnast á hana — ósvíf-
!ið ....“ 'v;:,'','
| Þegar hann sá. að hann gat ekki neinnar meðaumkunar
vænzt hjá KöfrUí sneri hann sér að Murdoch. „Hvers vegna
j segir þú ekki neitt?“ spurði hann. „Finnst þér, aö ég ætti
að tala við MéKellar og höfða mál gegn Adam?“
Murdoch virfiát vera annars hugar. Hann yppti bara öxl-
um — hann vúi' orðinn enn þyngslalegri í hreyfingum en
hann haföi verið.
„Ég myndj .ekki hætta mér í klærnar á lögfræðingunum,
ef ég væri í þínum sporum,“ sagði hann.
„En hvað á ég'þá aö gera — hvað á ég a'ð gera?“
Þá byrjaði Múícioch a'ð tala. Hann fór hægt af stað — hann
var í seinni tiogJÍnn að gera sér far um að vera virðuleg-
ur í framkomú../j'>.
„Það hefir aldrei verið tekið sérlega mikið tillit til mín á
þessu heimili,- föðir minn,“ sagði hann. Ég varð undrandi
yfir því, að haii'n 'skyldi ekki kalla hann pabba. „Sú hefir
j samt oröið ráúþiii, að ég hefi komizt dável áfram. Ég er
. orðinn hluthaff .i fyrirtæki Dalrymples. Mér heppnast störf
■ mín vel, og ég.hefi yndi af þeim. í vor ætla ég að senda nýju
blómategundirnar mínar á garðyrkjusýninguna, og þá vinn
j ég kannske heiðflrspening, ef guð lofar.“ Murdoch brosti svo
innilega, að þa'ö?igeislaði hér um bil af þykkum gleraugun-